Ο αρχιτέκτονας Κώστας Πουλόπουλος δείχνει το δρόμο..
Οι αποθήκες στο λιμάνι της Καλαμάτας έχουν έρθει πολλές φορές στην επικαιρότητα, με κάποιους να θεωρούν ότι πρέπει το κτήριο να γκρεμιστεί, ενώ υπάρχει και η αντίθετη άποψη, ότι πρέπει να παραμείνουν, χωρίς όμως να προτείνεται η επόμενη χρήση τους.
Αυτή τη στιγμή το κτήριο παραμένει αφημένο στην τύχη του, ενώ μέρος του χρησιμοποιείται ως αποθήκη του Δήμου Καλαμάτας. Όταν, δε, φτάνουν στην πόλη μετανάστες που περισυλλέγονται ανοιχτά του Μεσσηνιακού Κόλπου, διαμένουν εκεί μέχρι να φύγουν, με τις εικόνες να είναι ντροπιαστικές, καθώς ο χώρος είναι ακατάλληλος για να μείνουν άνθρωποι, έστω και για κάποιες ώρες.
Η πρόταση
Χθες, ο Καλαματιανός αρχιτέκτονας Κώστας Πουλόπουλος, που ζει και εργάζεται στην Κοπεγχάγη, έκανε μια ανάρτηση στο Facebook, στην οποία παρουσιάζει την πρότασή του για τις αποθήκες του λιμανιού.
Στην ανάρτηση γίνεται φωτορεαλιστική απεικόνιση της πρότασής του, την οποία σίγουρα οι αρμόδιοι πρέπει, όχι απλά να θαυμάσουν, ή να εντυπωσιαστούν, αλλά να σκεφτούν πώς μπορεί αυτή ή κάποια παραπλήσια να υλοποιηθεί.
Ακολουθεί η ανάρτηση του κ. Πουλόπουλου:
Είκοσι-κάτι χρόνια πριν έκανα τη διπλωματική μου εργασία στο ΕΜΠ με θέμα το λιμάνι της Καλαμάτας. Τότε είχα διαπιστώσει αυτό που πλέον έχει (καλώς) περάσει και στο μάστερ πλαν της λιμενικής ζώνης: Το λιμάνι μπορεί και πρέπει να αλλάξει χαρακτήρα προς την αναψυχή, την έμφαση στο δημόσιο χώρο και τις εν γένει ήπιες δραστηριότητες.
Με μια μικρή διαφορά όμως, την οποία εξέφρασα και δημόσια πριν από κανά δυο χρόνια: ο αρχιτεκτονικός χαρακτήρας των εγκαταστάσεων της περιοχής, δηλαδή κτήρια όπως το Σιλό, το Ταμείο Λιμενικού και η Αποθήκη Λιμενικού, θα πρέπει να αποκατασταθούν και να συμβάλλουν σε αυτό το νέο χαρακτήρα της περιοχής.
Μη σας κουράσω για την ιστορία ενός τόπου, ας πω μόνο ότι τόσα τετραγωνικά και να θέλαμε να τα χτίσουμε σήμερα, δε θα επιτρεπόταν επ’ ουδενί.
Καταθέτουμε προς δημόσια διαβούλευση την πρόσφατη εργασία μας στο γραφείο μας, SquareOne, σχετικά με την αποκατάσταση – κι όχι κατεδάφιση!- της Αποθήκης Λιμενικού, ενός κτηρίου που καταφανώς κινδυνεύει, για όλους τους λανθασμένους λόγους, να χαθεί. Να χαθούν, δηλαδή, 2.000-4.000 μ2 εν δυνάμει δημόσιου χώρου σε αυτό το καταπληκτικό σημείο, σε μια πόλη που, αν μη τι άλλο, έχει ανάγκη από προορισμούς, τόσο για τους πολίτες όσο και για τους εβδομαδιαίους επισκέπτες και, βεβαίως, τους τουρίστες.
Θα τα δείτε και
στο επισυναπτόμενο φιλμ που δημιουργήσαμε για να το κάνουμε όσο πιο εύκολο
γίνεται σε όλους να φανταστούν μιαν άλλη πραγματικότητα.
Πρόκειται, βεβαίως, για ένα κόνσεπτ, δηλαδή κάτι πρωτόλειο μεν και σίγουρα με
ερωτηματικά – και για εμάς-, δε μας φοβίζει όμως αυτό να ψάξουμε για το DNA
μιας ωραίας και γενναιόδωρης λύσης!
Σημειώνω ότι το κτήριο θα μπορούσε να γίνει πολλά ωραία πράγματα όπως:
-αγορά τύπου Στοάς Μοδιάνο στη Θεσσαλονίκη
-terminal υποδοχής τουριστών από κρουαζιέρες (πράγμα που θέλει χώρο, όχι 200 και 300 τ.μ.)
-μουσείο, π.χ., μικροναυπηγικής του δασκάλου Παναγιώτη Σοφικίτη, ο οποίος σημειωτέον έχει δωρίσει τη συλλογή του στην πόλη της Καλαμάτας με την προϋπόθεση να βρεθεί στέγη γι’ αυτήν
-σπίτι για τους ναυτικούς ομίλους της πόλης, σε αντιδιαστολή με την κατασκευή νέων κτηρίων στην αμμουδιά του Πανελληνίου.
Ελπίζω να γίνει μια καλή συζήτηση, με μόνο γνώμονα το καλό της πόλης μας. Όλοι μας έχουμε απόψεις. Αυτό που προσπάθησα να κάνω με την ομάδα μου είναι να σχεδιάσουμε τις δικές μας και να τις επικοινωνήσουμε, γιατί έχουμε την εμπειρία και τις παραστάσεις να δούμε, τέλος πάντων, τι μπορούμε -εύκολα!- να κάνουμε και να γίνει η πόλη ακόμα πιο πετυχημένη!
Και βεβαίως, προτρέπω όλους να σκεφτούμε και να συζητήσουμε παρόμοια τέτοια ζητήματα σε άλλες πόλεις του ελλαδικού χώρου. Καλό το business as usual, αλλά κάποια προβλήματα θέλουν άλλη αντιμετώπιση.
Ας ελπίσουμε από την πλευρά μας οι αρμόδιοι να μη μείνουν στα «ουάου» και στα «μπράβο» και να προχωρήσουν στο επόμενο βήμα. Το μόνο σίγουρο είναι ότι μυαλά σαν του Κώστα Πουλόπουλου που αγαπούν την πόλη και θέλουν να εξελιχθεί, υπάρχουν κι άλλα. Το θέμα είναι η Δημοτική Αρχή να τα αναζητήσει, να τα ακούσει και να προχωρήσει, αν θέλει η πόλη να αποκτήσει κυριολεκτικά όραμα και όχι «να πατά» σε έτοιμες μελέτες που βρήκε και που στην πράξη πολλές φορές φάνηκε ότι ήταν εκτός πραγματικότητας και, τελικά αντί να βελτιώνουν, χειροτερεύουν τη ζωή στην Καλαμάτα.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
