Έμπαινες κι έλαμπε το σπίτι / σαν το τριφύλλι τ’ ανοιχτό
κι είχες το φως τ’ Αποσπερίτη / στα δυο σου μάτια φυλαχτό
Άφηνες πάνω στο τραπέζι / γάλα και μέλι και ψωμί
κι έβλεπα τ’ όνειρο να παίζει / στο πελαγίσιο σου κορμί
Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ / ήσουν παιδί σαν τον Χριστό…
Ένα τραγούδι που «έφτιαξε» ο Μάνος Χατζιδάκις, πάνω σε στίχους του Νίκου Γκάτσου και το είπε υπέροχα η Αρλέτα, έχω πρωί πρωί στα αυτιά μου.
Δίπλα η τηλεόραση δείχνει στις ειδήσεις πώς ένας 16χρονος μαχαίρωσε τον 22χρονο αδελφό του, μια «είδηση» που, δυστυχώς, έχει γίνει η καθημερινότητα των παιδιών μας. Μπούλινγκ, ξύλο, μαγκιές, μαχαιριές και όλα αυτά τα όμορφα.
Μοιραία αναπόλησα κάτι υπέροχο που μου συνέβη πριν από χρόνια, τα χρόνια που ήμουν έφηβο παιδί, και σκέφτηκα να το μοιραστούμε. Θα σας το πω σαν παραμύθι, έτσι για να το διαβάσετε πιο όμορφα.
Μπροστά μου έχω ένα πληκτρολόγιο που έχει αντικαταστήσει πλέον τις μεγάλες μου αγάπες, το χαρτί και το στυλό, αλλά τι να κάνω, ξεκινώ να γράφω!
Πριν από πολλά χρόνια, το ’75 ή ’76, δε θυμάμαι καλά, σε μια γειτονιά του Αιγάλεω και σε μια εποχή που δεν υπήρχαν κινητά, διαδίκτυο, λάπτοπ και η τηλεόραση έδειχνε ασπρόμαυρα (ό,τι έδειχνε), ήταν έξι έφηβοι που στην αγωνία τους να μάθουν τα μυστικά της ζωής, να επικοινωνήσουν, να υπάρξουν και να δημιουργήσουν, έφτιαξαν μια «συμμορία». Μια όμορφη παρέα που της έδωσαν και όνομα, «τα Χαρούμενα Παιδιά». Κι έτσι ήταν.
Επισφράγισαν την όμορφη παρέα τους δίνοντας όρκο τιμής ενώνοντας τα αίματά τους (η μητέρα μου έχει φυλάξει το μαντήλι που σκουπιστήκαμε, θυμάμαι). Τον όρκο αυτό φύτεψαν για να υπάρχει κάτω από μια λεμονιά στο σπίτι του ενός από την παρέα.
Φιλοσοφικές βραδιές ατελείωτες, κουβέντες, μουσική, τραγούδι, οργάνωση πάρτυ, ζωγραφική, φλερτ, εκδρομές, πεζοπορία… Θυμάμαι υπήρξαν και στιγμές που έφερνε κάποιος από εμάς ένα θέμα και το αναλύαμε ο κάθε ένας με ό,τι είχε διαβάσει.
Αυτές ήταν οι δραστηριότητές τους για όσο κράτησε, γιατί ταυτόχρονα μεγαλώναμε και έπρεπε να τραβήξει ο καθένας το δρόμο του.
Το άλλο όμορφο με τα «Χαρούμενα Παιδιά» ήταν ότι σιγά σιγά άρχισαν κι άλλες παρέες να ακολουθούν το παράδειγμά μας, κι αυτό ήταν πολύ καλό.
Τώρα που το σκέφτομαι και έχω μεγαλώσει λίγο, μάλλον τα «Χαρούμενα Παιδιά» ήταν που μας κράτησαν στη δύσκολη εποχή που μεγαλώναμε να μην παρασυρθούμε στα σκατά που έχει κάθε περίοδος της ζωής μας.
Έχω κι άλλα πολλά να γράψω για εκείνη την περίοδο, αλλά λέω να το κλείσω εδώ, στέλνοντας την αγάπη μου στον Ηρακλή, τον Θανασάκη, τον Θανάση, τον Τάκη και τον Ζαχαρία, όπου κι αν βρίσκεται (έμαθα ότι «έφυγε»). Επίσης, την ελπίδα μου στους σημερινούς μας εφήβους, τα παιδιά μας, να βρουν δρόμους που μπορούν να περπατήσουν, κι αν δε βρίσκουν, να δημιουργήσουν.
Οι καλές παρέες κάνουν τη διαφορά. Όμορφα, ήρεμα κι απλά.
Το τραγούδι του Μάνου παίζει ακόμα. Σ’ ευχαριστώ, σ’ ευχαριστώ / ήσουν παιδί σαν τον Χριστό…
Και στις ειδήσεις μαχαίρωσαν κι άλλο παιδί.
Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
Φώτο
Από αριστερά όρθιοι ο Ζαχαρίας, ο Θανάσης, ο Κώστας, ο Τάκης, καθιστός ο Θανασάκης. Από τη φωτογραφία λείπει ο Ηρακλής, δε θυμάμαι γιατί
