Όταν υπάρχει στήριξη, οι εκπαιδευτικοί είναι διαθέσιμοι και τα παιδιά έτοιμα να αρπάξουν την ευκαιρία…
Οι μαθητές του ΕΠΑΛ Μεσσήνης και οι καθηγητές τους απέδειξαν ότι τα δημόσια σχολεία, ακόμα και τα μάλλον «παρεξηγημένα» Επαγγελματικά Λύκεια, μπορούν και «ανθίζουν» όταν τους δίνεται η ευκαιρία και έχουν την αναγκαία στήριξη…
Η ομάδα ρομποτικής “Infinity Coders” δεν πέτυχε απλώς μια διάκριση στο First Lego League Greece, φτάνοντας μιαν ανάσα από την πρόκριση στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και εξασφαλίζοντας το πρώτο βραβείο παρουσίασης. Οι μαθητές ένιωσαν τη χαρά της πραγματικής μάθησης και δημιουργίας, άνοιξαν πανιά και ορίζοντες, ενδυναμώθηκαν και «διδάχθηκαν» βιωματικά πολύτιμες κοινωνικές δεξιότητες. Ταυτόχρονα, η προσπάθεια αποτελεί το ζωντανό παράδειγμα ότι τα σχολεία δεν είναι ένα βαρετό μέρος και τα νεανικά όνειρα δε σταματούν στους τέσσερις τοίχους και τα κάγκελα του σχολείου. Και από την άλλη, αν υπάρχει σκοπός, ομαδικό πνεύμα και δημιουργικότητα, πού να χωρέσουν η παραβατικότητα, το μπούλινγκ και οι αντικοινωνικές συμπεριφορές;
Ο Πανελλήνιος Διαγωνισμός Ρομποτικής διεξήχθη Φεβρουάριο-Μάρτιο του 2025 σε δύο φάσεις, με δεκάδες ομάδες και εκατοντάδες μαθητές Α’ και Β’ Λυκείου. Το μεσσηνιακό σχολείο κατάφερε να πάρει τη 16η θέση ανάμεσα στις 48 ομάδες που είχαν προκριθεί και αγωνίστηκαν στα τελικά της Θεσσαλονίκης.
“Infinity Coders” είναι οι: Χριστίνα Παναγιωτοπούλου, Γεωργία Αρβανίτη, Αλίσιο Χάκα, Νίκος Βασιλόπουλος, Φαμπιάν Ζάνι, Φίλιππος Τσακανίκος, Ευαγγελία Δέδε και Κωνσταντίνος Ευθυμιάδης και προπονητές τους ο διευθυντής του σχολείου Θεόδωρος Ζευγίτης και η Σταυρούλα Τσερπέ, καθηγητές Πληροφορικής αμφότεροι.
Το «Θ» είχε τη μεγάλη χαρά να συναντήσει από κοντά πριν από λίγο καιρό στη Μεσσήνη αυτή την ωραία ομάδα, που ξεχειλίζει νεανικό ενθουσιασμό. Τα παιδιά μοιράστηκαν μαζί μας κάτι από την εμπειρία τους και ελπίζουν ότι θα αδειάσει μια θέση και θα βρεθούν τα οικονομικά μέσα για να συνεχίσουν το όνειρό τους, συμμετέχοντας σε έναν από τους τελικούς που θα γίνουν το καλοκαίρι στην Αμερική ή στην Αυστραλία (ένας ακόμη τελικός θα γίνει στην Κόρινθο, αλλά προφανώς εκεί έχουν προβάδισμα οι ομάδες που έχουν προκριθεί απευθείας). Σε διαφορετική περίπτωση, είναι βέβαιο ότι η προσπάθεια θα ξεκινήσει από την αρχή, από Σεπτέμβριο, με ακόμη μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και δίψα για επιτυχία…
Η προπονήτρια των παιδιών, Σταυρούλα Τσερπέ, ανέφερε στο «Θ» για τις δυσκολίες της προσπάθειας: «Υπήρχε αρκετά μεγάλος βαθμός δυσκολίας, δεδομένου ότι τα παιδιά ασχολήθηκαν μόλις για δεύτερη φορά. Είχαν μια πρώτη εμπειρία στον περσινό διαγωνισμό, αλλά στο φετινό ξεκίνησαν κάτι καινούργιο από το μηδέν, έχοντας μπροστά τους μια πρόκληση με πολλές διαστάσεις. Δεν ήταν ένα πράγμα που είχαν να κάνουν, είχαν να φτιάξουν το ρομποτάκι, το πρότζεκτ, να καλύψουν τις δεξιότητες συνεργασίας, ομαδικότητας κ.τ.λ., οπότε ήταν πολυδιάστατο, άρα και αρκετά δύσκολο. Επιπλέον, δεν ήταν μεγάλο το διάστημα που είχαν στη διάθεσή τους και δεδομένου ότι δεν εργάστηκαν σε ώρες σχολείου, έπρεπε να αφιερώσουν και αρκετό προσωπικό χρόνο, κι όλα αυτά ανεβάζουν το βαθμό δυσκολίας».
Σε άλλο σημείο η κα Τσερπέ πρόσθεσε: «Πίστευα ότι θα πάμε πολύ καλύτερα από πέρυσι, αλλά ήμουν διστακτική για το αν θα τα καταφέρναμε, γιατί είναι πολλές οι ομάδες που διαγωνίζονται, πολλά ιδιωτικά σχολεία, πολλά φροντιστήρια, τα οποία έχουν άλλες δυνατότητες, και οικονομικές και χρόνου ενδεχομένως. Ο ανταγωνισμός ήταν πολύ μεγάλος. Η όλη προσπάθεια άξιζε και με το παραπάνω, γιατί μάθανε πράγματα που καλύπτουν διάφορα μαθήματά τους, και τα παιδιά της πληροφορικής και της μηχανολογίας που συμμετείχαν, και ως προς τη συνεργασία τους. Αυτό που έχει για μένα πολύ μεγάλη σημασία είναι ότι έμαθαν να ψάχνουν σε βάθος και να ασχολούνται με την έρευνα, να συνεργάζονται και να διαχειρίζονται τα διάφορα προβλήματα που εμφανίστηκαν στην πορεία -τα διαχειρίστηκαν άψογα-, εντυπωσίασαν κιόλας με αυτό, εκτός από την παρουσίαση.
Εντέλει, αναδείχθηκε μέσα από αυτή τη συμμετοχή και τη διάκριση σε έναν πανελλήνιο διαγωνισμό ο ρόλος του Επαγγελματικού Λυκείου και το ότι μπορούν να συνεργαστούν οι ειδικότητες μεταξύ τους, κι αυτό είναι πολύ σημαντικό σε ένα ΕΠΑΛ. Δείξαμε τις δυνατότητες που έχουν αυτά τα σχολεία, τα οποία είναι από την κοινωνία παρεξηγημένα».
Φίλιππος Τσακανίκος: «Ήταν η πρώτη φορά που συμμετείχα και ήμουν εκεί περισσότερο για την εμπειρία. Του χρόνου θα είμαι Β’ τάξη και θα κάνω περισσότερη δουλειά, με την καθοδήγηση και των μεγαλύτερων παιδιών, που θα είναι μαζί μας ως μέντορες. Όταν είδα τον ανταγωνισμό, δεν περίμενα να νικήσουμε, απλώς ήθελα να πάμε αρκετά καλά και, τελικά, φέραμε ένα πολύ ικανοποιητικό αποτέλεσμα. Το πιο δύσκολο κομμάτι δεν ήταν η παρουσίαση, όπου πήραμε και την 1η θέση, αλλά το ρομπότ που θέλει πολλή ακρίβεια, όμως κι αυτό το καταφέραμε».
Νίκος Βασιλόπουλος: «Αν και ήταν αρκετά πιεστικό λόγω του προγράμματος που είχαμε, μου άρεσε πολύ όλη η διαδικασία: το πώς δουλέψαμε, πώς συνεργαστήκαμε, η αγωνία για την αξιολόγησή μας και στο τέλος το καλό αποτέλεσμα. Ήταν μοναδική εμπειρία και μοναδικά τα συναισθήματα που βιώσαμε. Θα έχουμε να το θυμόμαστε και πιστεύω ότι μπορούμε να κάνουμε πολλά ακόμα».
Γεωργία Αρβανίτη: «Εμένα μου άρεσε όλη η συνεργασία που είχαμε με τα παιδιά. Τα παιδιά μέχρι πέρυσι δεν τα γνώριζα, γιατί ήρθα τη φετινή χρονιά. Ήταν πολύ ωραία και στη ρομποτική, όπου έμαθα πολλά πράγματα (όλη η διαδικασία από το πώς να φτιάξουμε έναν κώδικα, πώς να συναρμολογήσουμε το ρομπότ, αλλά και η αναζήτηση σε επιστημονικά σάιτ για να βρούμε τις πληροφορίες που θέλαμε). Ήταν πολύ ωραίο και θα ήθελα να το κάνω και του χρόνου. Κρίμα που δεν μπορούμε λόγω ηλικίας, αλλά θα βοηθήσουμε τα άλλα παιδιά ως μέντορες με την εμπειρία μας και όσα μάθαμε».
Χριστίνα Παναγιωτοπούλου: «Εγώ ήμουν σίγουρη ότι θα πάμε καλύτερα από πέρυσι, διότι τότε ήταν η πρώτη μας φορά και δεν είχαμε καθόλου εμπειρία. Φέτος ξέραμε τι είχαμε να αντιμετωπίσουμε. Δεν περίμενα πως θα καταφέρουμε να φτάσουμε στο σημείο που φτάσαμε βέβαια, να είμαστε αναπληρωματική ομάδα για το παγκόσμιο πρωτάθλημα, αλλά και όλα όσα καταφέραμε να δημιουργήσουμε και να πετύχουμε μέχρι σήμερα. Ζήσαμε πολλές εμπειρίες όλους αυτούς τους μήνες που δουλέψαμε μαζί. Σίγουρα απόλαυσα πιο πολύ το κομμάτι που ήμασταν μαζεμένοι στο εργαστήριο, διότι ήρθαμε όλοι πολύ κοντά μεταξύ μας. Παρά τις διαφωνίες που είχαμε, ενωθήκαμε, περνούσαμε καλά, είχαμε τις πλάκες μας και γενικά ήταν μια πολύ καλή εμπειρία. Κάναμε πολλά λάθη, αναγκαστήκαμε να κάνουμε αλλαγές, αλλά δεν τα παρατήσαμε, συνεχίζαμε και συνεισφέραμε όλοι σε ιδέες. Ειδικά στην καινοτομία, υπήρχαν πολλές ιδέες από όλα τα παιδιά, τις οποίες συνδυάσαμε. Ευχαριστούμε και τους καθηγητές μας που πίστεψαν ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και μας έδωσαν αυτή την ευκαιρία. Ήταν πρώτη φορά και για τους ίδιους και το παλέψαμε μαζί».
Εύα Δέδε: «Πιστεύω ότι όσα μάθαμε και πετύχαμε μπορούμε να τα αξιοποιήσουμε και σε κάποια μελλοντική δουλειά. Ήταν πραγματικά μια πολύ ξεχωριστή εμπειρία και μακάρι το σχολείο να δίνει τέτοιες ευκαιρίες και περισσότεροι μαθητές να έχουν την ευκαιρία να ζήσουν κάτι ανάλογο».
Αλίσιο Χάκα: «Παραπάνω με δυσκόλεψαν οι κατασκευές και το ρομπότ, ενώ το ευκολότερο για μένα ήταν ο προγραμματισμός του ρομπότ για να κάνει τις αποστολές. Το πίστευα μέσα μου ότι θα περάσουμε σαν ομάδα και θα φτάσουμε στους τελικούς, επειδή φέτος είχαμε την εμπειρία. Τελικά, καταφέραμε και να περάσουμε και να έχουμε στη Θεσσαλονίκη μια πολύ καλή παρουσία. Το χαρήκαμε και το πανηγυρίσαμε όλοι».
Στέλιος Μπλέκος: «Θα πρότεινα σε όλα τα παιδιά να συμμετάσχουν σε τέτοιους διαγωνισμούς, μόνο να ξεκινήσουν γρήγορα γιατί έχει περιορισμούς ηλικίας. Είναι μια πολύ ωραία εμπειρία και ο χρόνος που δίνεις, στο ανταποδίδει με πολύ ωραίες εμπειρίες. Πραγματικά αξίζει να το ζήσει κάποιος!».
Λουτσιάνο Μόισα: «Το κομμάτι που προγραμματίζουμε το ρομπότ για να κάνει κάποιες αποστολές είναι πολύ δημιουργικό. Πειραματιστήκαμε και παίρναμε μεγάλη ικανοποίηση όταν δούλευε. Είναι προτιμότερο να ασχολείσαι δημιουργικά, παρά να παίζεις παιχνίδια, όπως κάνουν πολλά νέα παιδιά. Εγώ άρχισα για πλάκα στην ομάδα, αλλά μετά μου άρεσε πάρα πολύ και συνέχισα. Δεν περίμενα ότι θα ζούσαμε τόσα πολλά πράγματα».
Φαμπιάν Ζάνι: «Ο προγραμματισμός και η ρομποτική είναι τα κομμάτια που μου άρεσαν εμένα, ενώ δυσκολεύτηκα στο κομμάτι της δημιουργικότητας, όπου με βοήθησε πολύ ο συμμαθητής μου, ο Νίκος Βασιλόπουλος. Ήταν πολύ δημιουργικό, είχε και ρομποτική και μηχανολογία, και προσπάθησα να είμαι και στα δύο, και στο ρομπότ και στη 3d σχεδίαση. Είχαμε κάποιες αποτυχίες, αλλά στο τέλος φτάσαμε στο αποτέλεσμα που θέλαμε».
Θοδωρής Ζευγίτης
Ο διευθυντής του ΕΠΑΛ Μεσσήνης και εκ των προπονητών της ομάδας “Infinity Coders” έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ικανοποιημένος για το γεγονός ότι το σχολείο τους έκανε μια πολύ σημαντική προσπάθεια, καταφέρνοντας να πετύχει και να φέρει μια πολύ αξιόλογη διάκριση που αντανακλά σε όλο το Δήμο, αλλά και ευρύτερα στο νομό. «Είναι ηθική ικανοποίηση τόσο δική μας όσο και των μαθητών για την προσπάθεια που κάνανε. Είναι ένα σημάδι που δείχνει ότι με πολλή προσπάθεια, πολλή θέληση και καλή συνεργασία, μπορούμε να πετύχουμε. Κι αυτό έγινε και στη συγκεκριμένη περίπτωση. Μέσα σε δύο χρόνια κάναμε άλματα. Δεν είναι μόνο η ομάδα που φαίνεται, αλλά όλο αυτό βασίστηκε στην καλή συνεργασία καθηγητών-μαθητών και διαφορετικών ειδικοτήτων. Γιατί βοήθησαν κι άλλοι καθηγητές που δεν είναι επίσημα στην ομάδα, αλλά όταν ζητούσαμε τη βοήθειά τους για κάτι, την έδιναν απλόχερα. Το ίδιο και οι συμμαθητές των παιδιών. Δεν είπαν ποτέ “όχι” σε κάποιες κατασκευές μηχανολογίας και σε κάποια άλλα έργα. Ήταν πάντα μαζί μας», λέει ο κ. Ζευγίτης.
Αναφερόμενος στα εμπόδια, παρατήρησε: «Σίγουρα ήταν μεγάλη δυσκολία το οικονομικό κομμάτι, να μπορέσουμε να βρούμε πόρους και να σταθούμε στο διαγωνισμό. Να αγοράσουμε ρομπότ, τα υλικά του διαγωνισμού, να καλύψουμε τις μετακινήσεις και τη διαμονή μας. Και ο χρόνος ήταν ένα πρόβλημα, καθώς τα παιδιά ήταν αρκετά πιεσμένα με διάφορες δραστηριότητες, φροντιστήρια. Ανάμεσα σε αυτές έπρεπε να βρουν χρόνο εκτός σχολείου για να μπορέσουν να αντεπεξέλθουν. Από Οκτώβριο έως Μάιο δούλεψαν αδιάκοπα, καθώς είχαν να ξεπεράσουν και την έλλειψη εμπειρίας.
Μετά μια πρώτη γεύση πέρυσι στον προκριματικό της Σπάρτης, το καλύψαμε κι αυτό λίγο φέτος και καταφέραμε να είμαστε ανταγωνιστικοί απέναντι σε ομάδες που ήρθαν στο διαγωνισμό με εμπειρία 5-12 χρόνων».
Ο διευθυντής του ΕΠΑΛ Μεσσήνης ευχαριστεί εμφατικά το Δήμο Μεσσήνης και το δήμαρχο Γιώργο Αθανασόπουλο, καθώς και την εταιρεία Αgrovim, για την άμεση ανταπόκριση στο σχετικό αίτημα και την κάλυψη του μεγαλύτερου μέρους των εξόδων για τη συμμετοχή στον τελικό της Θεσσαλονίκης, καθώς το ταξίδι στην Αθήνα για τα προκριματικά είχε εξαντλήσει τις οικονομικές δυνατότητες του σχολείου, αλλά και των οικογενειών των μαθητών. Είναι πραγματικά σκληρό να ακούς ότι «διαφορετικά δε θα μπορούσαμε να πάμε», ενώ το ίδιο δίλημμα μπαίνει σε περίπτωση που βρεθεί θέση για το Παγκόσμιο, αλλά ευτυχώς ο δήμαρχος Μεσσήνης στην υποδοχή της ομάδας πριν από λίγες εβδομάδες στο γραφείο του διαβεβαίωσε ότι θα βρεθεί ο τρόπος να γίνει και αυτό το ταξίδι, δίνοντας έτσι εμμέσως το «πράσινο φως» για τη δήλωση ενδιαφέροντος.
«Όταν υπάρχει υποστήριξη, οι εκπαιδευτικοί είναι διαθέσιμοι να αφιερώσουν το χρόνο τους και να κάνουν προσπάθεια. Χρειάζεται, όμως, να ξέρουμε ότι κάποιος μας στηρίζει, όχι μόνο οικονομικά, αλλά και ηθικά και ψυχολογικά, ότι έχουμε κάποιον από πίσω μας και θα έχουμε βοήθεια για ό,τι χρειαστούμε. Και τα παιδιά απέδειξαν ότι είναι έτοιμα, όταν τους δώσουμε το κίνητρο, να αρπάξουν την ευκαιρία και να προσπαθήσουν να κάνουν το κάτι παραπάνω, αντί άλλη μια μέρα στο σχολείο…», είναι το μήνυμα του Θεόδωρου Ζευγίτη.
Της Χριστίνας Ελευθεράκη
