Αγαπητοί μου αναγνώστες, επικοινωνούμε καιρό τώρα από αυτή τη στήλη και πήρα το θάρρος να μοιραστώ μαζί σας μερικές σκέψεις μου με αφορμή τις πάμπολλες μικρές και μεγάλες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας για τα Τέμπη, αυτό το απαράδεκτο γεγονός, το οποίο δε χωρά ανθρώπου νους, που συνέβη πριν από δύο χρόνια.
Πέρσι έγινε μια μεγάλη συναυλία στο Παναθηναϊκό Στάδιο, αν θυμάστε, που συμμετείχαν πολλοί τραγουδιστές. Ο κόσμος γέμισε το στάδιο, οι τραγουδιστές τραγούδησαν, εμείς ακούσαμε, η κυβέρνηση άκουσε; Όχι, θα έλεγα εγώ.
Πότε άκουσε η κυβέρνηση; Όταν για πρώτη φορά όλοι μαζί αρχίσαμε να τραγουδάμε, σε πλατείες και δρόμους, σε αυτές τις μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις πριν από λίγο καιρό, και ήταν μια στιγμή που χαρήκαμε όλοι, έστω και για λίγο. Κάνω 40 χρόνια αυτή τη δουλειά. Πρώτη φορά ένιωσα τόσο υπερήφανος σαν Έλληνας, για μια συγκέντρωση διαμαρτυρίας.
Σκέπτομαι τους γονείς που έχασαν δικούς τους ανθρώπους και ταυτόχρονα σκέπτομαι τι θα έκανα εγώ αν συνέβαινε αυτό στο δικό μου παιδί. Δύο πράγματα μου ήρθαν στο μυαλό. Το ένα είναι ότι μπορεί να έκανα κακό στον εαυτό μου και το δεύτερο να συμβιβαστώ με την απουσία του και να έχω την παρέα του στην καρδιά μου. Κάποιοι από τους γονείς μπορεί να έκαναν τις ίδιες σκέψεις. Υπάρχει μια παροιμία του σοφού λαού μας που λέει: «το πολύ το λέγε λέγε το βαριέται και ο παπάς». Αυτό ακριβώς περιμένει η κυβέρνηση, αλλά δεν πρέπει να της κάνουμε τη χάρη. Μην αφήσουμε να ξεχειλώσει αυτό το μεγάλο μήνυμα που δώσαμε και το άκουσαν καλά όλα τα κόμματα από τα αριστερά μέχρι τα δεξιά έδρανα της Βουλής.
Ως λαός είμαστε λίγο της υπερβολής και χάνουμε δύναμη και νοήματα. Σε αυτή την περίπτωση, όμως, ας μην το κάνουμε. Είναι μια ευκαιρία να ενωθούμε για το κοινό καλό και απευθύνομαι και σε αυτή την υπέροχη γυναίκα, που μπήκε μπροστά, όπως και στους άλλους χαροκαμένους γονείς, συνοδοιπόρους της.
Ό,τι δυνατό κάνουμε, πρέπει να το κάνουμε για να το ακούν καλά εκεί στην κυβέρνηση. Τα υπόλοιπα μικρά είναι για να τα ακούμε εμείς κι εμείς, με όλο το σεβασμό στις συγκεντρώσεις.
Δεν μπορώ να φανταστώ τον πρωθυπουργό ότι θα μπορούσε να λέει εκεί στο «φρέσκο» του υπουργικό συμβούλιο, «άσ’ τους να τραγουδούν, θα βαρεθούν, θα κουραστούν, θα φύγουν».
Πρέπει να καταλάβουν ότι δε θα φύγουμε κι αυτό θα γίνει με λίγα και δυναμικά και όχι με πολλά κι αδιάφορα. Στα πολλά υπάρχουν πολλοί κίνδυνοι και πολλές μορφές «αγώνα», αν καταλαβαίνετε.
Αυτά περνούν από το μυαλό μου παρακολουθώντας μια ακόμα συναυλία – συγκέντρωση, έχοντας την ελπίδα ότι δε θα ξεφτίσει κι αυτό, όπως πολλά άλλα στη μικρή ζωή μας. Μην το αφήσουμε να συμβεί.
Και κλείνω με τρία σχετικά πρόσφατα γεγονότα για να καταλάβετε καλύτερα τι θέλω να πω: πλημμύρα-Μάντρα, φωτιά-Μάτι, ναυάγιο Πύλου. Τόσοι άνθρωποι έφυγαν άδικα χωρίς να ανοίξει μύτη, λόγω της ανικανότητας και της βλακείας ενός κράτους δικαίου-δημιούργημά μας.
Με εκτίμηση σε σας και στον εαυτό μου, σας χαιρετώ.
Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
Υ.Γ. Αφού ολοκλήρωσα τις σκέψεις μου για τα δικά μας, προέκυψε κι άλλο γεγονός, εκεί στα βόρεια της χώρας, δίπλα μας, που μοιάζει πολύ με τα δικά μας: αστοχίες, δωροδοκίες, προχειρότητα, φόνος. Δείτε Σερβία και Σκόπια, προσφάτως, προχθές, βράζουν τα Βαλκάνια πάλι, κι ο κόσμος αντιδρά δυναμικά, να έχουμε το νου μας.
