Τα τελευταία χρόνια έχω ένα βίτσιο, που σημαίνει διαστροφή ή αδυναμία ή σεξουαλική απόκλιση από ό,τι θεωρείται φυσιολογικό, σε τέτοιο σημείο που ψάχνω γιατρό να με εξετάσει.
Βλέπω αρκετές ώρες το κανάλι της Βουλής. Κάποιους κυρίους και κυρίες να κουβεντιάζουν μεταξύ τους. Λογικά θα έπρεπε να είναι 300, αλλά ποτέ δεν είναι. Δεν ξέρω για ποιον λόγο, υπάρχουν στιγμές που κάποιος μιλά από το έδρανο σε δυο, τρεις που ή ακούν ή κοιμούνται.
Αν δεν κάνω λάθος, 300 πληρώνουμε για να συζητούν για μας, να ψηφίζουν νόμους για μας, να νοιάζονται για μας, να είναι λειτουργοί της δημοκρατίας. Θα μου πείτε «άσε, ρε μεγάλε, έτσι είναι το σύστημα, κι αυτοί που λείπουν για μας δουλεύουν».
Το δέχτηκα. Δουλειά από το σπίτι, σκέφτηκα. Το μάθαμε πολύ καλά την εποχή του κόβιντ που κλειστήκαμε στα σπίτια, αν θυμάστε, αλλά τώρα δεν έχουμε κόβιντ, ή έχουμε; Μπερδεύτηκα.
Έχει περάσει μια ώρα. Βλέπω ακόμα Βουλή. Πρέπει να είμαι πολύ άρρωστος, σκέπτομαι. Ξαφνικά οι καρέκλες της μιας πλευρά της ολομέλειας (έτσι τη λένε) γεμίζουν με κυρίους και κυρίες. Όπα, λέω, κάτι θα γίνει, κι έγινε. Ω τι χαρά, εμφανίστηκε ο άρχων αυτής της χώρας. Ανέβηκε στο έδρανο, κάτι είπε, δεν άκουσα από το θόρυβο των χειροκροτημάτων αυτών που είχαν γεμίσει τη μια πλευρά της ολομέλειας, και έφυγε. Μαζί με αυτόν, πάλι ξαφνικά άδειασε η πλευρά που είχε γεμίσει.
Παρατηρώντας είδα ότι αυτό συνέβαινε και στις άλλες πλευρές της ολομέλειας. Ερχόταν ο αρχηγός, γέμιζαν οι καρέκλες. Έφευγε ο αρχηγός, άδειαζαν οι καρέκλες. Τελικά, κατάλαβα. Η Βουλή μας δεν έχει κόβιντ, αρχηγίτιδα έχει. Ένα μικρόβιο που έρχεται από τα πολύ παλιά χρόνια και δεν παίρνει αντιβίωση, και το κακό είναι ότι αυτή η Βουλή έχει πολλούς αρχηγούς.
Έκλεισα την τηλεόραση και μου ήρθε να διαβάσω. Άλλο βίτσιο! Και τι διαβάζω; «Κοινό κείμενο πρότασης μομφής κατά της κυβέρνησης διαμορφώνουν ΣΥΡΙΖΑ, ΠΑΣΟΚ, Νέα Αριστερά και Πλεύση Ελευθερίας».
Χαμογελώ λίγο, πάλι θα δώσουν άλλον αέρα στην κυβέρνηση, σκέφτηκα, αλλά τουλάχιστον θα μαζευτούν και οι 300 να συζητήσουν για μας ή για αυτούς, δεν ξέρω, πάντως θα είναι μια καλή ευκαιρία να τους δούμε όλους, κι αυτούς και τους αρχηγούς τους.
Το άλλο που διάβασα ήταν κάτι δημοσκοπήσεις. Στο ερώτημα ποιος είναι πιο ικανός να μας κυβερνήσει, ο κόσμος απάντησε ο ΚΑΝΕΝΑΣ. Απόρησα. Άνοιξα πάλι την τηλεόραση στο κανάλι της Βουλής και έψαξα να βρω αυτόν τον ΚΑΝΕΝΑΝ. Δεν τον βρήκα. Πάλι σκέφτηκα (τώρα τελευταία πολύ σκέπτομαι), δεν μπορεί να μην υπάρχει κανένας ΚΑΝΕΝΑΣ…
Η ολομέλεια τελείωσε, οι καρέκλες άδειασαν κι εγώ κατάλαβα ότι σε λανθασμένο μέρος έψαχνα τον ΚΑΝΕΝΑΝ.
Αν σας μπέρδεψα, συγγνώμη, έχω να πάρω καιρό τα χάπια μου. Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
Φώτο:
Ακόμα και ο κύκλωπας Πολύφημος έψαχνε τον ΚΑΝΕΝΑΝ στην Οδύσσειά του, γιατί όχι και εμείς; Αυτός με ένα μάτι, εμείς με δύο, σκεφτείτε λίγο, αλλιώς μας βλέπω στραβούς όλους…
