Η πρώτη Ελληνίδα ορειβάτισσα που κατέκτησε τις επτά ψηλότερες βουνοκορφές του κόσμου, Χριστίνα Φλαμπούρη, και η συγγραφέας Μαρία Ρουσάκη δίνουν μαθήματα ζωής και… αντοχής μέσα από το κοινό τους βιβλίο “Στις 7 κορυφές” που θα παρουσιαστεί αύριο στην Καλαμάτα
Θέλοντας να μυήσουν μικρά και μεγαλύτερα παιδιά στην αντιμετώπιση κάθε φόβου και δυσκολίας που μπορεί να συναντήσουν στην καθημερινότητά τους, αλλά και στο να θέτουν κάθε φορά και υψηλότερους στόχους, η ορειβάτισσα Χριστίνα Φλαμπούρη και η συγγραφέας Μαρία Ρουσάκη συστήνονται στο κοινό μέσα από το βιβλίο που συνυπογράφουν με τίτλο «Στις 7 κορυφές» (εκδόσεις Πατάκη).
Με ιδιαίτερη προσέγγιση στις παραπάνω προκλήσεις, και με εφαλτήριο την ξεχωριστή ιστορία της Χριστίνας, η οποία είναι η πρώτη Ελληνίδα που έχει πατήσει στις 7 ψηλότερες κορυφές βουνών του κόσμου, αλλά και η πρώτη Ελληνίδα που ανέβηκε στο Έβερεστ, μεταξύ άλλων ορειβατικών επιτευγμάτων της, γίνεται σαφές το μήνυμα της συνεχούς προσπάθειας για την επίτευξη κάθε στόχου, ακόμη κι αν αυτός αρχικά φαντάζει μεγάλος!
Από την άλλη πλευρά, η πολύπειρη συγγραφέας, που έχει εκδώσει περισσότερα από εξήντα βιβλία, Μαρία Ρουσάκη, επιμελείται τη μεταφορά των βιωμάτων της ορειβάτισσας Χριστίνας για την κατάκτηση των 7 κορυφών, μεταφέροντάς τα σε ένα αλληγορικό παραμύθι γεμάτο εικόνες, προκλήσεις και ψυχική ενδυνάμωση.
Με αφορμή την αυριανή παρουσίαση του βιβλίου στο μεσσηνιακό κοινό, που θα πραγματοποιηθεί στο Εργατικό Κέντρο της Καλαμάτας στις 6.30 το απόγευμα, τόσο η Χριστίνα Φλαμπούρη όσο και η Μαρία Ρουσάκη μιλούν στο «Θάρρος» για την προσωπική τους διαδρομή, τις ψυχικές τους κατακτήσεις, αλλά και τα μηνύματα που θέλουν να περάσουν στις νεότερες γενιές.
Χριστίνα Φλαμπούρη
-Πως μπήκε η ορειβασία στη ζωή σας και τι ήταν αυτό που σας ώθησε σε ένα τόσο μεγάλο επίτευγμα όπως αυτό που έχετε κατακτήσει-να πατήσετε τις επτά ψηλότερες κορυφές του κόσμου;
Εγώ δεν ήμουν ορειβάτισσα ούτε αθλήτρια. Έκανα λίγο ιστιοπλοΐα μέχρι τα 24, και μπορώ να πω ότι ήταν η τύχη που ξεκίνησε το βουνό για εμένα. Κάποια στιγμή ένας ξάδελφός μου αγαπημένος, ο Δημήτρης, με κάλεσε σε μια αναρρίχηση, στην οποία δεν τα είχα πάει καλά σε εκείνη την εκδρομή. Παρ’ όλα αυτά με έπιασε ένα πείσμα, λέγοντας η ίδια στον εαυτό μου: «Γιατί δεν τα κατάφερες;», «Γιατί δεν προσπάθησες;», και κάπως έτσι ξεκίνησε το βουνό για εμένα. Ως μια πρόκληση να ξεπεράσω αυτό το φόβο που είχα για το ύψος. Και χωρίς να το καταλάβω το βουνό έγινε τρόπος ζωής. Η μια κορυφή έφερνε την άλλη, μέχρι που κάποια στιγμή, όταν πάτησα την ψηλότερη κορυφή της Ελλάδας, ονειρεύτηκα και λέω, πώς θα ήταν να πατήσω την ψηλότερη κορυφή του κόσμου! Ήξερα ότι κάτι τέτοιο θα ήταν παράλογο να το πω, γι’ αυτό και δεν το είπα παραέξω. Το έβαλα, όμως, βαθιά σε μένα και είπα: «Θα δουλέψω, και θα βρω τρόπο να τα καταφέρω». Μέχρι τότε καμία Ελληνίδα δεν είχε ανέβει στο Έβερεστ, και από το 1999 που ανέβηκε ο πρώτος Έλληνας, ο Κωνσταντίνος Νιάρχος, κόντευαν σχεδόν είκοσι χρόνια. Νομίζω ότι αυτό ήταν κάτι το οποίο δε με έκανε να νιώθω καλά, γιατί ήξερα ότι δε μας λείπουν οι δυνατότητες. Επομένως το έβαλα στόχο, και οι «7 κορυφές» ήταν το μέσο που θα με πήγαινε στην ψηλότερη κορυφή, αφού σκέφτηκα ότι οι πιο χαμηλές κορυφές, οι πιο εύκολες, θα με μαθαίνουν για την επόμενη και πιο δύσκολη, μέχρι να πατήσω την κορυφή του κόσμου. Τελικά, οι «7 κορυφές» έγιναν κάτι πολύ μεγαλύτερο από το Έβερεστ, έγιναν ένα ταξίδι ζωής σε όλο τον πλανήτη, με πολύ όμορφη ορειβασία, με το να γνωρίσω ανθρώπους από όλο τον πλανήτη. Επομένως, οι 7 κορυφές για μένα ήταν ένα ταξίδι ζωής που με έκανε την καλύτερη εκδοχή του εαυτού μου. Και γι’ αυτό και το παραμύθι ονομάζεται «Στις 7 κορυφές». Γιατί δεν είναι μόνο μια κορυφή στη ζωή μας, κάθε κορυφή κάτι μας μαθαίνει. Και πάμε στην επόμενη όλο και πιο δυνατοί.
-Ποια ήταν τα συναισθήματά σας κατά τη διάρκεια κάθε μιας από τις επτά φορές που καταφέρατε να ανέβετε σε μία από τις ψηλότερες κορυφές βουνών του κόσμου;
Όλα τα συναισθήματα τα νιώθεις πάρα πολύ έντονα. Νιώθεις πολύ έντονα τη στενοχώρια όταν δεν πετυχαίνεις κάτι, το άγχος. Όλα πολύ έντονα! Αλλά πολύ έντονα νιώθεις και τη χαρά, την υπερηφάνεια, την επιβράβευση. Επομένως, όταν έρχονται τα καλά συναισθήματα, όλα τα αρνητικά σαν να ξεχνιούνται με κάποιον τρόπο μαγικό. Όταν είμαι πάνω σε μια κορυφή, νιώθω τόσο δυνατή –σαν να είμαι ένας μικρός θεός!
Βέβαια, βλέποντας και όλο τον κόσμο από εκεί ψηλά, νιώθεις και πόσο «μικρός» είσαι σε σχέση με όλο τον πλανήτη. Επομένως, αυτό μου γεννά ένα σεβασμό στη φύση, στον πλανήτη, στο συνάνθρωπο. Άρα, αυτά τα συναισθήματα που με κάνουν να νιώθω στην κορυφή αυτή τη δύναμη, αυτή την αυτοπεποίθηση, αντικρίζοντας τον κόσμο από τόσο ψηλά, δε γυρνάνε σε συναισθήματα με την αρνητική χροιά: δε γίνεσαι υπερόπτης –αντίθετα γίνεσαι ταπεινός και δουλεύεις ξανά για την επόμενη κορυφή. Μαθαίνεις να σέβεσαι και να νιώθεις ευγνώμων που έχεις τόσο έντονες στιγμές στη ζωή σου.
-Τι είναι αυτό που έχετε κατακτήσει σε ψυχικά εφόδια έπειτα από αυτή τη διαδρομή του «να γίνεις η καλύτερη εκδοχή του εαυτού σου», όπως προαναφέρατε;
Εννοείται ότι είμαι τελείως διαφορετικός άνθρωπος σε σχέση με όταν ξεκίνησα την έντονη ορειβασία. Ξέρω να διαχειρίζομαι πολύ καλά το φόβο, γιατί το φόβο δεν τον ξεπερνάς, ακόμα φοβάμαι τα ύψη. Όμως, τώρα ξέρω πολύ καλά να τον διαχειρίζομαι, όπως αυτό έχει προεκτάσεις σε όλη μου την καθημερινότητα στο πώς διαχειρίζομαι το φόβο –τον οποιονδήποτε φόβο. Ξέρω πώς να περνάω εμπόδια: όταν έχεις περάσει ένα κρεβάζ (= οι χαράδρες που δημιουργούνται στον παγετώνα και μπορεί να εκτείνονται από μέτρα μέχρι χιλιόμετρα), που δεν ξέρεις εάν το επόμενό σου βήμα θα είναι σταθερό και εάν θα σε κρατήσει, τότε ένα εμπόδιο που θα έχεις στην καθημερινότητα ή στη δουλειά σου, θα είσαι πολύ πιο ψύχραιμος και πολύ πιο συγκεντρωμένος για να το περάσεις.
-Καταλαβαίνω ότι πολλές φορές σε αυτή τη διαδικασία φτάσατε στα όριά σας, και πολλές φορές ακόμη τα ξεπεράσατε. Ποια ήταν εκείνη η νοητή γραμμή που θέσατε όσον αφορά «στην ανοχή» του κινδύνου;
Το γεγονός ότι δεν είμαι επαγγελματίας αθλήτρια με βοήθησε πάρα πολύ να βάλω τα όρια εκεί, ώστε να είμαι ασφαλής. Όταν έβλεπα ότι δεν μπορώ ή το σώμα μού έδινε σημάδια ότι πρέπει να ξεκουραστώ και δεν μπορώ άλλο, τα άκουγα. Επομένως, τα όριά μου ήταν μέχρι εκεί που έβλεπα ότι το σώμα μου αρνείται να συνεχίσει. Πολλές φορές στην πραγματικότητα το σώμα δεν μπορούσε, αλλά ήταν η ψυχή και το μυαλό τόσο δυνατά που το τραβούσαν μαζί. Όταν είσαι στη ζώνη θανάτου (= οποιοδήποτε υψόμετρο πάνω από τα 8.000 μέτρα), σίγουρα το σώμα σου περνάει τα όριά του. Αλλά επειδή το μυαλό και η ψυχή μου το ήθελαν τόσο πολύ, δεν ένιωθα πόνο, δεν ένιωθα φόβο, δεν ένιωθα τίποτα! Όλα λειτουργούσαν στο κόκκινο. Αυτές τις στιγμές, λοιπόν, θεωρώ ότι σωματικά ξεπέρασα τα όρια, αλλά σαν Χριστίνα δεν τα ξεπέρασα, γιατί ένιωθα δυνατή –εφόσον δεν ένιωθα πόνο εκείνη τη στιγμή, σημαίνει ότι κάτι πήγαινε καλά και όλα λειτούργησαν τέλεια.
Άλλες στιγμές, όμως, που μπορεί να μην ήμουν καλά εγκλιματισμένη (= η διαδικασία που κάνει ο ορειβάτης ώστε να δώσει χρόνο στον εαυτό του να συνηθίσει τις συνθήκες λιγότερου οξυγόνου και πολύ κρύου), και μου έδινε σημάδια το σώμα μου ότι αρρωσταίνω με τη νόσο του υψομέτρου, δε με πίεζα. Έλεγα ότι θα βγω για ξεκούραση. Στο κάτω κάτω, πάντα σκεφτόμουν ότι η κορυφή είναι εκεί, εγώ πρέπει να καταφέρω να γυρίσω αρτιμελής. Άρα, αυτό ήταν πάντα το μέλημά μου, γιατί όλο αυτό ήταν ένα κυνήγι της ευτυχίας! Πώς μπορείς να λες ότι κυνηγάς την ευτυχία, τη χαρά και όλα αυτά, αν ρισκάρεις τόσο έντονα τη ζωή σου;
-Ποιο μήνυμα θέλετε να περάσετε στις νεότερες γενιές μέσα από το συγκεκριμένο βιβλίο;
Αυτό που το βιβλίο προσπαθεί να περάσει στα παιδιά είναι να τους μάθει πώς να ανεβαίνουν κορυφές με τη μεταφορική έννοια. Γιατί κορυφές και στόχους έχουμε στην καθημερινότητά μας, στη ζωή μας, στο σχολείο τα παιδιά και στη ζωή τους μετέπειτα. Άρα, τους μαθαίνει πώς να έχουν διάφορες αξίες που θα τους κάνουν πιο δυνατούς. Πώς να έχουν υπομονή, πώς να δουλεύουν σε ομάδα, πώς να είναι αφοσιωμένα. Άρα, τέτοια μικρά πράγματα, αλλά και τόσο σημαντικά, προσπαθεί να μάθει στα παιδιά αυτό το βιβλίο. Και εάν μπορούσα να το πω με μια φράση: προσπαθεί να δώσει κίνητρο σε κάθε παιδί να σηκωθεί από τον καναπέ και να κυνηγήσει το όνειρό του! Όσο μεγάλο κι εάν φαίνεται.
-Υπάρχουν επόμενοι στόχοι, είτε αυτοί αφορούν σε κάποιο νέο βιβλίο είτε αφορούν στην ορειβασία;
Ναι, φυσικά, το επόμενο βιβλίο ελπίζω να το προλάβουμε μέσα στο 2025. Θα βγει από τις εκδόσεις «Πατάκη» και θα είναι ένα βιβλίο δραστηριοτήτων με επίκεντρο τη φύση, πάλι μαζί με τη Μαρία Ρουσάκη, γιατί είμαστε φίλες και συνεργάτιδες πολύ καλές.
Στο κομμάτι των κορυφών με τη μεταφορική έννοια, έχω γίνει δεύτερη φορά νέα μαμά, επομένως το επόμενο διάστημα είναι στόχος να γίνω ο καλύτερος γονιός για τα παιδιά μου. Αλλά, αυτό σε μια μεγαλύτερη προέκταση, είναι να παρακινήσω κι άλλες μαμάδες που μόλις έχουν γεννήσει. Μαμάδες που περνάνε τις πρώτες μέρες μετά τον τοκετό και είναι στα baby blues, που χάνουν τους φίλους τους, χάνουν την κοινωνικοποίησή τους: να τραβήξω μαμάδες να βγουν έξω μαζί με τα παιδιά τους στη φύση. Γιατί η φύση ξέρει πώς να εκπαιδεύει τα παιδιά μας και πώς να ηρεμεί κι εμάς τους ενήλικες! Έτσι, έχω φτιάξει μια ομάδα που τη λέω “Outdoor Moms”, όπου μαζευόμαστε μαμάδες με τα παιδάκια στους μάρσιππους, κάνουμε πεζοπορία στο βουνό, κάνουμε πικνίκ, κάνουμε ωραία workshops έξω στο δάσος, και είναι κι αυτή μια κορυφή για την οποία δουλεύω πολύ σκληρά, και με κάνει πολύ περήφανη.
Άρα, μεταφορικές κορυφές έχω για την επόμενη περίοδο! Να φτάσει το βιβλίο μου στα χέρια όσο γίνεται περισσότερων παιδιών για να κινητοποιηθούν για τη ζωή και για τα όνειρά τους. Αντίστοιχα, σε μια άλλη ηλικιακή ομάδα, σε αυτή των νέων μαμάδων, να τις τραβήξω έξω και να τους δείξω πόσο πολύ η φύση ξέρει να γιατρεύει και την ψυχή και το μυαλό –και το δικό μας και των παιδιών!
Μαρία Ρουσάκη
-Πώς προέκυψε η ανάγκη για τη συγγραφή του συγκεκριμένου βιβλίου;
Γνώρισα τη Χριστίνα μέσω ενός κοινού μας φίλου, ο οποίος μας έφερε σε επαφή και από την πρώτη στιγμή μαγεύτηκα από την ιστορία της. Καθίσαμε, λοιπόν, και γράψαμε ένα παιδικό βιβλίο με σκοπό να αγγίξει κάθε παιδί και να το εμπνεύσει να κατακτήσει τους δικούς του στόχους. Πρόκειται για ένα βιβλίο «αυτοβιογραφικό», γιατί αποτυπώνει την ιστορία της Χριστίνας με τρόπο αλληγορικό, αλλά ουσιαστικά προάγει την ενδυνάμωση, την κατάκτηση στόχων και συνάμα μιλά για τις αξίες που μαθαίνει κανείς προσπαθώντας να φτάσει στην κάθε προσωπική του κορυφή.
Και οι δύο θέλαμε να επισημάνουμε αυτό το μήνυμα και συγχρόνως να μιλήσουμε για το πώς ξεπερνιούνται οι φόβοι, για την προσπάθεια ύστερα από κάθε «αποτυχία», για την αλληλεγγύη και την αποδοχή, για την ομαδικότητα, για την ελπίδα και για την απαραίτητη υπομονή που χρειάζεται κάθε μικρός ή μεγάλος στόχος.
-Έχοντας μια μακρά διαδρομή στη συγγραφή παιδικών βιβλίων, ποιο θεωρείτε ως απαραίτητο στοιχείο που φροντίζετε να εμπεριέχει καθένα από αυτά;
Νομίζω ότι σε κάθε μου βιβλίο, ανεξαρτήτως είδους ή ηλικιακής κατηγορίας, το μήνυμα είναι ξεκάθαρο. Να μη φοβάται κανείς να εξελίσσεται και να μαθαίνει από τα λάθη του.
-Ποιες αντιδράσεις από παιδιά ή γονείς που διάβασαν τις «7 κορυφές» σας έχουν εντυπωσιάσει περισσότερο;
Η αποδοχή του βιβλίου είναι πραγματικά συγκινητική. Αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν ένας μαθητής ο οποίος δήλωσε ότι και εκείνος σκοπεύει να ανέβει το Έβερεστ. Ελπίζω να το θυμάται στα δύσκολα χρόνια της εφηβείας! Και να συνεχίζει να βάζει όμορφους στόχους στον εαυτό του.
-Ανάμεσα στις σελίδες του βιβλίου που συνυπογράφετε με την κα Φλαμπούρη, υπάρχουν έντονα μηνύματα για την προσωπική εξέλιξη της πρωταγωνίστριας. Ποιοι είναι οι προσωπικοί σας στόχοι και φιλοδοξίες;
Από μικρή έμαθα να βάζω στόχους, είτε μικρούς είτε μεγάλους, και να προσπαθώ να τους πετυχαίνω. Κατάφερα να χτίσω μία συγγραφική καριέρα 24 ετών και να γράψω πάνω από 60 βιβλία για παιδιά και ενήλικες. Θεωρώ ότι έχω ήδη κατακτήσει την προσωπική μου κορυφή. Ωστόσο, οι στόχοι δε σταματούν ποτέ. Ευελπιστώ να συνεχίσω να γράφω και να εκδώσω περισσότερα βιβλία εκτός συνόρων. Να αγγίξω ακόμα περισσότερες παιδικές ψυχές με τις ιστορίες μου.
Της Χριστίνας Μανδρώνη
Παρουσίαση βιβλίου
Πέμπτη 20 Μαρτίου, στις 6.30 μ.μ., Εργατικό Κέντρο Καλαμάτας, υπό τη διοργάνωση των Εκπαιδευτηρίων Μπουγά, σε συνεργασία με τη Δημόσια Κεντρική Βιβλιοθήκη Καλαμάτας, τον Αθλητικό Σύλλογο ΑμεΑ «Διαφορο-ΖΩ», τον Ορειβατικό Σύλλογο Καλαμάτας, το Σύλλογο Πεζοπόρων και Ορειβατών Καλαμάτας «Ο Ευκλής», το βιβλιοπωλείο Βιβλιόπολις και τις Εκδόσεις Πατάκη.
Επικοινωνία
Instagram | @ChristinaFlampouri
Facebook |@Μαρία Ρουσάκη – Συγγραφέας
