Η Όλγα Αλεξανδροπούλου αφηγείται στο «Θάρρος» στιγμιότυπα από την καριέρα της στην υποκριτική και τη σκηνοθεσία, με αφορμή τη συμμετοχή της στην παράσταση «Καμ Μπακ» του ΔΗΠΕΘΕΚ.
Συστήθηκε ξανά υποδυόμενη τη Μαίρη στην παράσταση «Καμ μπακ» του ΔΗΠΕΘΕΚ, υπό τη σκηνοθεσία του Φίλιππου Σοφιανού, σε μια παραγωγή με πληθώρα μηνυμάτων για τη σύγχρονη εποχή, αλλά και αυθόρμητο γέλιο. Για την Όλγα Αλεξανδροπούλου, πάντως, η επιστροφή στο Δημοτικό Περιφερειακό Θέατρο της Καλαμάτας χαρακτηρίστηκε από συγκίνηση, μιας και εκεί έκανε τα πρώτα της βήματα στην υποκριτική. Έκτοτε έχει διαγράψει μιας άκρως ενδιαφέρουσα διαδρομή με συνεργασίες σε Αθήνα, Θεσσαλονίκη και Καλαμάτα την τελευταία δεκαετία.
Ο λόγος στην ίδια:
-Πώς βιώσατε την επιστροφή σας στο ΔΗΠΕΘΕΚ, το οποίο αποτέλεσε το εφαλτήριο της καλλιτεχνικής διαδρομής σας;
Φυσικά με συγκίνηση, αναπολώντας το νεανικό μου πάθος για το θέατρο και το κορυφαίο ξεκίνημα του ΔΗΠΕΘΕΚ, το οποίο έκανε πανελλήνια αίσθηση με την πληθώρα δεκαέξι θεατρικών παραγωγών στο διάστημα των δυόμισι πρώτων ετών δραστηριότητάς του.
-Τι έχει να πει το «καμ μπακ» στη σημερινή εποχή και ποια η συμβολή του δικού σας ρόλου στα μηνύματα που περνούν τελικά στο κοινό;
Η σκηνική πλοκή του, μέσα από πανέξυπνες κωμικές καταστάσεις, καταγγέλλει μετωπικά τη διαφθορά των σύγχρονων κέντρων εξουσίας που διαπλέκονται με τους δημοσιογράφους, τα ΜΜΕ, και κυρίως το τι συμβαίνει στα τηλεοπτικά κανάλια. Ο ρόλος της Μαίρης που υποδύομαι, συμβολίζει την απόλυτη αφοσίωση και συμπαράσταση στην αδερφή της, σε σημείο που εξαφανίζει κάθε προσωπική επιλογή της. Πρόκειται για μια σχέση ανθρωπιάς, που τόσο λείπει στις μέρες μας.
Με τον Αναστάση Κολοβό στην παράσταση «Καμ Μπακ» | Φωτογραφία: Ελεωνόρα Καραβανή
-Στη συνέντευξη Τύπου που παραχωρήθηκε λίγο πριν από την έναρξη των παραστάσεων, κάνατε λόγο για την επιστροφή σας στην Καλαμάτα πριν από 10 χρόνια, μια επιστροφή που δε συνοδεύτηκε από κάποια πρόταση συμμετοχής σας στο ΔΗΠΕΘΕ της πόλης. Νιώθετε ότι κάτι τέτοιο λειτούργησε σαν «ματαίωση», ιδιαίτερα στα πρώτα χρόνια της επιστροφής σας;
Από μια άποψη, ναι. Όταν επιστρέφεις στην πατρίδα σου, θέλοντας να προσφέρεις τις γνώσεις και την εμπειρία σου στον ίδιο χώρο απ’ όπου ξεκίνησες, και υπάρχει μια άρνηση, ναι, το συναίσθημα είναι αποκαρδιωτικό. Από την άλλη, γνωρίζοντας τις εύθραυστες συνθήκες σε όλα τα ΔΗΠΕΘΕ της χώρας, σφίγγεις τα δόντια σου και προχωράς.
-Η σκηνοθεσία είναι μία από τις διαδρομές που σκοπεύετε να ακολουθήσετε στο μέλλον;
Πάνω απ’ όλα είμαι ηθοποιός. Αυτή είναι η δουλειά μου και έπρεπε να επιβιώσω και επαγγελματικά και καλλιτεχνικά. Σκηνοθετώ λόγω της πολύχρονης πείρας μου, τόσο στο ελεύθερο θέατρο όσο και στα κρατικά (Εθνικό Θέατρο – ΚΘΒΕ). Σημαντικό ρόλο στην αυτοεκπαίδευσή μου έπαιξαν τα δεκαέξι χρόνια με τη «Θεατρική Ομάδα Πυλαίας», την οποία διευθύναμε εγώ κι ο Κώστας Χαλκιάς, παράλληλα με τη συνεργασία μας στο ΚΘΒΕ. Έτσι, λοιπόν, σκηνοθέτησα στην «Πειραματική Σκηνή Καλαμάτας», στο «Θεατρικό Εργαστήρι Μεσσήνης» και στη «Θεατρική Διαδρομή».
Βεβαίως, συνεργάστηκα ως ηθοποιός με το ΔΗΠΕΘΕΚ και τον Φίλιππο Σοφιανό πριν από επτά χρόνια, οπότε σκηνοθέτησε τον «Απατεώνα» («Φιάκα»), και τώρα πάλι στο «Καμ Μπακ».
-Αναπολείτε ρόλους και συνεργασίες, παραστάσεις;
Όλοι οι ηθοποιοί αναπολούν κι ονειρεύονται. Είναι μια μέθοδος «ψυχοθεραπείας» για να μπορέσουν να αντιμετωπίσουν τις δύσκολες συνθήκες του πολύπαθου σύγχρονου ελληνικού θεάτρου.
-Τις επόμενες μέρες ολοκληρώνονται οι προγραμματισμένες παραστάσεις του ΔΗΠΕΘΕΚ. Ποια είναι τα επόμενα σχέδιά σας;
Από την πλευρά του ΔΗΠΕΘΕΚ δε γνωρίζω κάποιον άμεσο προγραμματισμό, εξάλλου αυτές είναι οι συνθήκες της δουλειάς του Έλληνα ηθοποιού: υπογράφεις ένα συμβόλαιο ορισμένου χρόνου, π.χ. τεσσάρων μηνών, τελειώνεις και ψάχνεις νέο συμβόλαιο. Όσον αφορά στα σχέδιά μου, ίδωμεν… Η περιπέτεια συνεχίζεται!
Της Χριστίνας Μανδρώνη
