Κουρνιαχτός: Το σύννεφο σκόνης που σηκώνεται κατά την κίνηση ανθρώπων, ζώων, οχημάτων ή με τον αέρα.
Τώρα που έπεσε ο «κουρνιαχτός» και καθάρισε το «σύννεφο σκόνης», μπορούμε να δούμε καλύτερα, να σκεφτούμε και να πούμε δυο κουβέντες, αγαπητοί μου αναγνώστες.
Μετά, λοιπόν, τις μεγαλειώδεις καρναβαλικές μας εκδηλώσεις και μετά το χαλβά και τη λαγάνα, εύχομαι να μην ξεχάσουμε τα μηνύματα των μεγάλων συγκεντρώσεων για τα Τέμπη που πραγματοποιήθηκαν την Παρασκευή (28/2/2025) που πέρασε.
Δικαιοσύνη ζήτησε ο κόσμος. Οι πρώτοι που πρέπει να ακούσουν δεν είναι τα κόμματα, αλλά η ίδια η Δικαιοσύνη. Δικαστές, εισαγγελείς, ανακριτές. Θα μου πείτε η Δικαιοσύνη εφαρμόζει νόμους που φτιάχνουν σοφοί νομοθέτες και ψηφίζουν «σοφοί» βουλευτές και δεν πρέπει να τους επηρεάζουμε με τις φωνές μας, για να είναι δίκαιοι.
Όμως, για να φτάνει το 80% ενός λαού, άσχετα με τις πολιτικές του τοποθετήσεις, να βγαίνει στους δρόμους και τις πλατείες, κάτι δεν πάει καλά με τη Δικαιοσύνη και, κατά συνέπεια, το κράτος.
Ένα κράτος με μια Βουλή που «Γιάννης κερνά, Γιάννης πίνει», μια Βουλή που είναι ο καθρέφτης μας, ένας καθρέπτης που όμως έχει ραγίσει και δε βλέπουμε καλά. Κι όταν ραγίσει το γυαλί, λένε, το πετάς, δεν το κολλάς.
Μάνδρα, Μάτι και τώρα Τέμπη και ένας λαός να φωνάζει Δικαιοσύνη, γιατί;
Δεν ξέρω αν προλάβαμε να σκεφτούμε κατά τη διάρκεια των καρναβαλικών μας εκδηλώσεων. Είναι μια ευκαιρία όμως τώρα που μπήκαμε στη Σαρακοστή, περίοδο δίαιτας και διαλογισμού, μέχρι να την πέσουμε στα αρνιά και στα κοψίδια, να μην «ξεχαστούμε» πάλι.
Παρ’ όλα αυτά, η Παρασκευή (28/2/2025) μας έδειξε ότι μπορούμε να συνυπάρχουμε και να φωνάζουμε όλοι μαζί. Μακάρι να έχουμε γίνει πιο σοφοί και στις επόμενες εκλογές να δείξουμε αυτή τη σοφία μας.
Κάτι άλλο που ήθελα να πω είναι ότι με ενόχλησε πολύ που η μούρη κάποιου «δημοσιογράφου» ήταν ανάμεσα στις μούρες των «πρωταγωνιστών» της διαμαρτυρίας, Κυριάκος, Άδωνις, Μάκης και ο «δημοσιογράφος».
Ευτυχώς, είναι η εξαίρεση, όχι ο κανόνας. Τους δημοσιογράφους θα τους δείτε δίπλα σας, να σας ακούν, να σας αγκαλιάζουν, να γίνονται η φωνή σας, να σας λένε τι κρύβεται πίσω από τις λέξεις, να σας δείχνουν την είδηση όπως πραγματικά είναι κι όχι όπως θέλουν κάποιοι να είναι. Ο δημοσιογράφος δε φαίνεται, δείχνει, βοηθά, έτσι ελπίζω τουλάχιστον ακόμα.
Δημοσιογράφος δεν είναι όποιος κράτα ένα κινητό (κάποιοι το βάζουν σε μπαστούνι) και τραβά φωτογραφίες. Για αυτή τη δουλειά υπάρχει ο φωτογράφος και ο καμεραμάν, για τις εικόνες και την κίνηση (πρέπει να ζήσουν κι αυτοί).
Αν κάνω λάθος, τότε μάλλον στην πλατεία είχαμε 15 χιλιάδες δημοσιογράφους και ζητώ ευλαβικά συγγνώμη.
Δεν είναι ωραίο, καμεραμάν σε εκδήλωση να ψάχνει κάποιον να του κρατά το μικρόφωνο, γιατί έλειπε ο δημοσιογράφος. Όλοι, όλα δε γίνεται.
Α, ο Τράγκας πέθανε, όπως και άλλοι, μην πεθάνει κι αυτή η υπέροχη κυρία που αγαπώ πολύ, Δημοσιογραφία τη λένε. Προλαβαίνουμε.
Και κλείνω με μια πρόταση για σήμερα. Αν έχετε λίγο χρόνο, παρακολουθήστε σήμερα το κανάλι της Βουλής, θα βγει μεγάλος «κορνιαχτός», πολλή σκόνη.
Τα λέμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
