Πρόσφατα έπεσε στα χέρια μου μια φωτογραφία από την εποχή των εγκαινίων του Πάρκου Σιδηροδρόμων Καλαμάτας, με την εικόνα να είναι εντελώς διαφορετική, ειδικά όσον αφορά στα τρένα.
Προφανώς η κατάστασή τους θα έπρεπε να είναι στο επίκεντρο, διότι το συγκεκριμένο πάρκο είναι ένα ανοιχτό (υπαίθριο) μουσείο με παλιά τρένα ως εκθέματα, το μοναδικό τέτοιου είδους στην Ελλάδα και γνωστό στους φίλους των τρένων ανά τον κόσμο.
Παρ’ όλα αυτά, όσο περνά ο καιρός, τα τρένα, όπως και το υπόλοιπο υλικό, διαλύονται, τόσο από τους βανδαλισμούς όσο και από την εγκατάλειψη, μιας και χρόνια έχουν να γίνουν σοβαρές παρεμβάσεις. Αναφέρομαι σε παρεμβάσεις από ειδικούς και όχι απλά σε ένα βάψιμο με μπατανόβουρτσα, λες και βάφουν έναν τοίχο, ή λες και βάφουν με πινέλο ένα κάγκελο.
Αν κάποιος κάνει μια βόλτα στα τρένα, θα δει τη σκουριά να έχει «φάει» τα περισσότερα, πάτους μηχανών (όπου μπαίνουν καθημερινά παιδιά) να έχουν τρυπήσει και να είναι θέμα χρόνου να γίνει ατύχημα, ενώ κάτω από τα τρένα κυριαρχούν χορτάρια και σκουπίδια…
Όσον αφορά στους βανδαλισμούς, σίγουρα σε σχέση με το παρελθόν έχουν μειωθεί, όμως συνεχίζονται, με τις επιδιορθώσεις είτε να γίνονται με προχειρότητα, όπως στο ξύλινο βαγόνι στη νοτιοδυτική πλευρά, όπου έχουν καρφωθεί τάβλες λες και είναι στάβλος, είτε πολλές φορές να μη γίνονται καν.
Χαρακτηριστικά να αναφέρω περίπτωση σε ξύλινο βαγόνι κοντά στο αναψυκτήριο, με την πόρτα να έχει σπάσει εδώ και ενάμιση χρόνο, να έχει γραφεί σχετικά δεκάδες φορές, αλλά οι αρμόδιοι του Δήμου να αδιαφορούν.
Επίσης, ενώ στο παρελθόν υπήρχαν κάποιες ταμπέλες που ενημέρωναν τον επισκέπτη τι κειμήλιο έχει μπροστά του, εδώ και χρόνια αυτές έχουν εξαφανιστεί, και έτσι πρέπει αυτός να φανταστεί…
Για
την ιστορία, να αναφερθεί ότι στα εκθέματα του μουσείου περιλαμβάνονται, εκτός
από το κτήριο του σταθμού, o υδατόπυργος, τρεις κρουνοί ατμαμαξών και
τιμονιέρες, μεταλλική πεζογέφυρα μήκους 28 μ., κατά τον άξονα του σταθμαρχείου,
καθώς και μικροστοιχεία οργάνωσης του σιδηροδρομικού τοπίου (κλειδιά αλλαγής,
φανοί, στάνζες). Εκτίθενται, δε, επτά ατμάμαξες και μια ντηζελάμαξα, ένας
χειροκίνητος γερανός (1890), δύο δραιζίνες (ποδήλατη και χειροκίνητη), τρία
επιβατηγά οχήματα Α’ θέσης, πέντε Α’-Β’ θέσεις (1885) και οκτώ φορτηγά οχήματα
διαφόρων τύπων (1885-1947).
Όλο το τροχαίο υλικό προέρχεται από τον ΟΣΕ Α.Ε. (από το δίκτυο της
Πελοποννήσου και της Θεσσαλίας), εκτός από το συρμό του ΗΣΑΠ, και έχει
παραχωρηθεί στο Δήμο Καλαμάτας με καθεστώς χρησιδανείου.
Τα παραπάνω είναι αυτά με τα οποία ξεκίνησε ο χώρος… Τώρα, τι εξ αυτών ακόμα υπάρχει και σε τι κατάσταση είναι, παραμένει άγνωστο, διότι, όπως έγραψα, δεν υπάρχει πουθενά ενημερωτική ταμπέλα πλέον.
Μήπως ήρθε η ώρα, επιτέλους, ο Δήμος να ασχοληθεί σοβαρά με το στολίδι που έχει στο κέντρο του και να το αναδείξει όπως του αξίζει;
Το σίγουρο είναι ότι θα πρέπει να γίνει σωστά και σοβαρά και όχι με μπλαστρώματα, περνώντας δηλαδή μια μπογιά και να θεωρείται αυτό συντήρηση.
Πρόσφατα, δε, υπήρξε ενημέρωση ότι σύλλογοι έδειξαν ενδιαφέρον να αποκτήσουν βαγόνια για να στεγαστούν.
Δυστυχώς, όμως, το πρόσφατο παρελθόν έχει δείξει ότι πολλοί σύλλογοι που βρέθηκαν για τον ίδιο σκοπό στο Πάρκο και κατάφεραν να τους παραχαρωθεί κάποιο βαγόνι, έπειτα από κάποιους μήνες εγκατέλειψαν το εγχείρημα, αφού οι βάνδαλοι… παραμόνευαν.
Άρα, αν δε λυθεί το θέμα της ασφάλειας, δύσκολα θα μπορέσει να «στεριώσει» εκεί σύλλογος…
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
