Όσοι παρακολούθησαν το τελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας (σίγουρα δε θα ήταν πολλοί τη στιγμή της συνεδρίασης, αλλά αφού έμαθαν τι έγινε, ίσως έσπευσαν στο YouTube να το παρακολουθήσουν), νομίζω πως θα γέλασαν με τις τραγελαφικές εικόνες που επικράτησαν.
Βέβαια, τέτοιες καταστάσεις και διάλογοι δεν είναι για γέλια, αλλά για κλάματα, καθώς το εν λόγω συμβούλιο είναι το ανώτατο όργανο της πόλης και οι άνθρωποι που το απαρτίζουν είναι εκλεγμένοι από τους δημότες και θεωρητικά συνεδριάζουν και αποφασίζουν για το καλό της.
Δυστυχώς, δεν είναι μόνο το Δημοτικό Συμβούλιο Καλαμάτας που «έχει ξεφύγει». Πρόσφατα, σε αυτό της Δυτικής Μάνης σύμβουλοι της μειοψηφίας ζήτησαν την παρουσία της Αστυνομίας κατά τη διάρκεια των συνεδριάσεων, ενώ και σε αυτό της Μεσσήνης συχνά η κατάσταση ξεφεύγει, με τις φωνές και τις εντάσεις να κυριαρχούν.
Τα παραπάνω συμβούλια είναι μόνο κάποια από τα πρόσφατα παραδείγματα που έχουμε για την κατάσταση που επικρατεί. Σίγουρα έχουν σημειωθεί ανάλογα περιστατικά και στα υπόλοιπα της Μεσσηνίας, όπως και της υπόλοιπης χώρας. Όμως, το θέμα είναι πώς αυτή η εικόνα θα αλλάξει, αν βέβαια πλέον μπορεί να αλλάξει.
Μία από τις σημαντικές διαφορές σε σχέση με το παρελθόν είναι ότι πλέον αρκετοί σύμβουλοι πάνε στη συνεδρίαση ήδη «αρπαγμένοι». Ένα συκοφαντικό σχόλιο στο Facebook ή ένας διάλογος στο συγκεκριμένο μέσο κοινωνικής δικτύωσης έχει δυναμιτίσει τη συνεδρίαση πριν καν αυτή ξεκινήσει.
Το να κλείσουν όλοι οι εκλεγμένοι τους λογαριασμούς τους στο Facebook είναι κάτι ανέφικτο. Το να αγνοούν αυτά που διαβάζουν και να μη δίνουν σημασία, ειδικά αν είναι συκοφαντικά ή άδικα, και πάλι είναι ανέφικτο ή δύσκολο.
Οπότε τι μένει; Να επικρατήσει ηρεμία και να εφαρμόζεται πιστά ο Κανονισμός Λειτουργίας του κάθε Συμβουλίου.
Γιατί μπορεί συχνά να γίνεται αναφορά στον εκάστοτε Κανονισμό Λειτουργίας, όμως τις περισσότερες φορές αυτός δεν τηρείται, κι έτσι έχουμε καταστάσεις ζούγκλας… Κι αν ο πρόεδρος κάνει το λάθος μια φορά να είναι ελαστικός, μετά αυτό να μετατρέπεται σε λάστιχο, που από το πολύ τράβηγμα, κόβεται…
Κι όταν ένα λάστιχο τραβιέται πολύ και κόβεται… πονάει πολύ. Το μόνο σίγουρο
είναι ότι αυτά τα όργανα «έχουν φάει» ήδη πολύ πόνο και η τρέχουσα αυτοδιοικητική
θητεία έχει ακόμα δρόμο.
Ας καθίσουν, λοιπόν, κάτω τα μέλη των συμβουλίων και ας δουν τους κανονισμούς. Αν θέλουν αλλαγές, να τις κάνουν, όμως στη συνέχεια να τους τηρούν πιστά, ξεκινώντας μάλιστα από το βασικό, που είναι ο χρόνος. Σχεδόν ποτέ και πουθενά δεν τηρείται.
Μέχρι τότε, ψυχραιμία και υπομονή να τελειώσει η αυτοδιοικητική περίοδος, αν και – όπως όλα δείχνουν- σε επίπεδο τέτοιων οργάνων θα ισχύει το «κάθε πέρυσι και καλύτερα», καθώς (τουλάχιστον) στο παρελθόν υπήρχαν σεβασμός και όρια στις συνεδριάσεις.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
