Τον σκοτεινό πάστορα Μάντερς στους «Βρυκόλακες» του Ερρίκου Ιψεν ετοιµάζεται να υποδυθεί στο θέατρο «ΕΛΕΡ» ο Φίλιππος Σοφιανός, σε σκηνοθεσία Κοραή ∆αµάτη. Η ιστορία είναι συγκλονιστική. Αφορά µια οικογένεια σε µια πόλη της Νορβηγίας στα τέλη του 19ου αιώνα, που για πολλές δεκαετίες βρίσκεται εγκλωβισµένη στους πατριαρχικούς και θρησκόληπτους κανόνες µιας συντηρητικής κοινωνίας.
Η κυρία Αλβινγκ, που βίωνε για χρόνια έναν κακό γάµο, υποδέχεται τον γιο της, Οσβαλντ, ο οποίος επιστρέφει έπειτα από χρόνια στο πατρικό του για τα εγκαίνια του ιδρύµατος που χτίστηκε εις µνήµην του πατέρα του. Ο νεαρός φέρνει µαζί του βαριά µυστικά, που, αποκαλύπτοντάς τα, θα οδηγήσει και τα υπόλοιπα πρόσωπα του έργου να αντιµετωπίσουν τους δικούς τους «βρυκόλακες».
Ο γνωστός ηθοποιός, που από τον περασµένο Ιανουάριο ασκεί τα καθήκοντα του διευθυντή του ∆ΗΠΕΘΕ Καλαµάτας, µιλάει σήµερα στο «S» µε αφορµή την παράσταση, που θα κάνει πρεµιέρα στις 2 Μαΐου.
Ολόκληρη η συνέντευξη του Φίλιππου Σοφιανού
Τι σηµαίνει ο ρόλος του πάστορα σήµερα;
∆εν είναι ένας απλός ιερέας. Είναι όλος ο δογµατισµός, η θρησκεία, ο συντηρητισµός, όλος ο σκοταδισµός όπου έχει κατά καιρούς οδηγήσει η θρησκεία τους ανθρώπους. Είναι σαν θεσµικός ιερέας. Εκπροσωπεί τη στάση της Εκκλησίας του 1881, όταν γράφτηκε το έργο.
Οµως δεν έχουν αλλάξει πολλά πράγµατα στη στάση της Εκκλησίας απέναντι στην πρόοδο των ανθρώπων. Τα ερωτήµατα που θέτουν οι «Βρυκόλακες» είναι πραγµατικά άξια θαυµασµού για το πώς ο γιος της οικογένειας έθεσε θέµα ευθανασίας λόγω της αρρώστιας που είχε. Ο πάστορας αυτό το έχει εξαρχής καταδικάσει ως αιρετικό.
Ο τύπος γυναίκας που εκπροσωπεί αυτή η γυναίκα -αφιερώνει τη ζωή της σε έναν ανήθικο άντρα, κρύβοντας τις αδυναµίες του- υπάρχει και σήµερα;
Ναι, αυτό είναι στο DNA των γυναικών, υπάρχει πάντα. Οσο κι αν έχει χειραφετηθεί µια γυναίκα, σπερµατικά υπάρχει η τάση «τα εν οίκω µη εν δήµω».
Εχετε βρεθεί στη θέση της κ. Αλβινγκ, να προσπαθείτε να σώσετε το καλό όνοµα της οικογένειάς σας, κρύβοντας κάποια κακή αλήθεια;
Οχι. ∆εν µπορώ να κρύψω τίποτα. Είµαι παρορµητικός άνθρωπος. Τα µοιράζοµαι, τα λέω όλα. Οταν έρχεται κάτι δύσκολο, το πάω κατευθείαν στο φως. Το κουβεντιάζω αµέσως. Οµως αυτό δεν είναι πάντα καλό. Οταν ανοίγω το στόµα µου, δεν έχω από πριν οργανώσει τη σκέψη µου ως προς µια σκοπιµότητα. Ανοίγω το στόµα µου κι όποιον πάρει ο Χάρος. Αυτό δεν είναι καλό. Γιατί µου κοστίζει πάρα πολύ.
Είχε συνέπειες αυτό στη ζωή σας;
Ναι, βέβαια. Αυτό έχει τίµηµα. ∆εν είναι όλοι έτοιµοι πάντα να δεχτούν την πραγµατικότητα. Συνήθως αναγνωρίζουµε τις προβολές που κάνουµε πάνω στους άλλους. Και τους χρεώνουµε πράγµατα που δεν τα έχουν. Και όταν ανακαλύπτουµε την πραγµατικότητα, πέφτουµε από τα σύννεφα. Αλλά αυτό συµβαίνει και στις δύο πλευρές. Το έχω ζήσει κι εγώ, κάποιοι να προβάλλουν πάνω σε εµένα πράγµατα που εγώ δεν τα έχω. Που δεν ανήκουν στον χαρακτήρα µου.
Είστε εκρηκτικός;
Ναι, όταν φτάσω στο αµήν. Αλλά αργώ. Εχω πολλή υποµονή. Οµως, όταν έρθει η ώρα του µη περαιτέρω, γίνεται σύγκρουση.
Ποιο είναι το «µη περαιτέρω» για εσάς;
Οταν σταµατάει η επικοινωνία. Οταν δεν µπορώ να συνεννοηθώ και χάνεται το αυτονόητο. Τότε τελειώσαµε. Οταν πρέπει να εξηγώ την κάθε µου πράξη και κίνηση, για να µην το παρεξηγεί ο άλλος, εκεί ξεκινάει ο πόλεµος. Το έχω ζήσει αρκετές φορές.
Τους δικούς σας «βρυκόλακες» τους έχετε αντιµετωπίσει;
Ολοι µας έχουµε κάποιους «βρυκόλακες» µέσα µας. Ολοι ψάχνουµε να βρούµε ένα φως. Νοµίζω ότι ένας άνθρωπος που έχει περιπλανηθεί τόσο µεγάλο χρονικό διάστηµα στα χωράφια τα δικά µας, όπως είµαι εγώ, έχει πολυκοσµία στη σκοτεινή του πλευρά. Υπάρχουν πάρα πολλά φαντάσµατα, πολλές αποφάσεις, πολλά «γαµώτο», που κατά καιρούς χοροπηδούν, χορεύουν στο µυαλό µέσα. Και σε αυτά αν δεν βάλεις µια τάξη, είναι ικανά να σε διαλύσουν. Για κάποια πράγµατα έχω µετανοήσει. Σε στοιχειώνουν αυτά, αλλά βλέπεις ότι δεν µπορούσες να κάνεις αλλιώς. Τα σκέφτεσαι και ξέρεις ότι αυτό είναι µια µόνιµη πάλη µε τη θλίψη, που µαστίζει τους ανθρώπους. Μια µόνιµη και διαρκής πάλη να µπορέσεις να κρατηθείς έξω από αυτό και να ζεις το σήµερα κοιτώντας µπροστά.
Σας έχει αλλάξει αυτή η δουλειά, την οποία υπηρετείτε 45 χρόνια;
Απειρες φορές. Κάθε επαφή µε έναν σπουδαίο ρόλο αφήνει τα ίχνη της και µου διευρύνει την ψυχή. Αν όλοι οι άνθρωποι µπορούσαν να χωθούν µέσα σε ρόλους, ο κόσµος µας θα ήταν πολύ καλύτερος. Αυτό κάνει το θέατρο: προσπαθεί να καλυτερέψει τον κόσµο µέσα από µια ιδέα, από έναν συλλογισµό.
Το έργο µιλάει και για την κληρονοµικότητα του «κακού» από γενιά σε γενιά. Εχετε βιώσει ποτέ το να επαναλαµβάνεται κάτι κακό στη ζωή σας από άλλες γενιές;
Ο αγώνας για τη ζωή του ανθρώπου είναι να αποφύγει το παίδεµα των αµαρτιών των γονιών του. Ενας λόγος που ζούµε και σκοτωνόµαστε και πασχίζουµε είναι για να αποφύγουµε αυτές ακριβώς τις αµαρτίες των γονιών µας, τις οποίες, είτε θέλουµε είτε όχι, τις κουβαλάµε. Αν το καταφέρουµε αυτό, σηµειώνουµε µια πρόοδο, έχουµε µια εξέλιξη.
Πηγή: parapolitika.gr
