Άγνωστες λέξεις το bullying, ο ρατσισμός και η αδιαφορία
Περνώντας κάποιος την πόρτα του Γενικού Ενιαίου Λυκείου Θουρίας αντιλαμβάνεται από την πρώτη στιγμή ότι πρόκειται για ένα σχολείο που ξεχωρίζει, καθώς είναι πεντακάθαρο, οι μαθητές χαρούμενοι, ενώ επικρατεί μια ευταξία όπου και αν κοιτάξεις. Λίγα μέτρα μακρύτερα, επίσης στο ισόγειο, είναι το γραφείο της διεύθυνσης, με την πόρτα να είναι ανοιχτή, ενώ καθηγητές και μαθητές μπαινοβγαίνουν συνεχώς, με μια γυναικεία φωνή να ακούγεται δυνατά αλλά χωρίς να επιπλήττει.
Κάπως έτσι φτάσαμε στο γραφείο της κας Ελένης Γκλεγκλέ, που είναι η λυκειάρχισσα του συγκεκριμένου σχολείου από το 2018, και μας μίλησε για τη λειτουργία του μεγαλύτερου εκτός Καλαμάτας Λυκείου, καθώς τη φετινή σχολική χρονιά αριθμεί 120 μαθητές. Οι περισσότεροι είναι από γειτονικές κοινότητες, μιας και το σχολείο καλύπτει τις ανάγκες μαθητών που κατοικούν από το Αριοχώρι έως τη Σπερχογεία, από το Γαρδίκι έως τον Άρι και, φυσικά, από τη Θουρία.
Η κα Γκλεγλέ μάς εξήγησε ότι πρόκειται για παιδιά που έχουν κοινή πορεία, διότι τα περισσότερα ξεκίνησαν μαζί από τον Παιδικό Σταθμό και σήμερα έχουν φτάσει στο Λύκειο, οπότε αυτό τα έχει κάνει να είναι μεταξύ τους σαν οικογένεια, το ένα γνωρίζει καλά το άλλο, οπότε bullying και ρατσισμός είναι λέξεις άγνωστες, παρότι στο σχολείο φοιτούν μαθητές που σε άλλα σχολεία ίσως είχαν θέμα, αφού είναι αρκετοί αλλοδαποί, αλλά και Ρομά, όμως, όπως γράψαμε, στο ΓΕΛ Θουρίας τέτοια ζητήματα δεν υπάρχουν.
Ελένη Γκλεγκλέ
Μιλώντας για την πορεία της κας Γκλεγλέ, μας λέει ότι βρέθηκε στο ΓΕΛ Θουρίας από την Κορώνη, όπου υπηρετούσε πριν, αλλά σκέφτεται να μείνει για αρκετά ακόμα χρόνια σε αυτό, καθώς είναι πολύ ωραίο το περιβάλλον. Ειδικότερα, μας αναφέρει ότι είναι ένα σχολείο χωρίς προβλήματα, με πολύ καλό σύλλογο καθηγητών και έτσι το πρόγραμμα βγαίνει εύκολα, ενώ δεν υπάρχουν κενά σε εκπαιδευτικούς. Λειτουργούν δύο τμήματα ανά τάξη, ενώ όταν ανέλαβε, οι μαθητές ήταν λιγότεροι. Πλέον αυτοί αυξήθηκαν, με την ίδια να θεωρεί ότι σημασία έπαιξε και η έλευσή της.
Ρομά μαθητές
Όσο για τους μαθητές Ρομά, είναι έξι. Στην παρατήρηση πως είναι κάτι σπάνιο, απαντά καταφατικά, σχολιάζοντας πως πρόκειται για μαθητές και μαθήτριες που θέλουν πραγματικά να παρακολουθήσουν το σχολείο και να προχωρήσουν. Σε αυτήν τους την επιλογή τούς στηρίζουν και οι οικογένειές τους, ενώ δεν τίθεται θέμα επιδομάτων, όπως κάποιοι μπορεί να υποθέσουν, αφού αυτά δε λαμβάνονται για μαθητές που συνεχίζουν στο Λύκειο.
Επίσης, οι εν λόγω μαθητές κάνουν τη διαφορά και στο θέμα του γάμου, διότι συνηθίζεται οι Ρομά μέχρι τα 16-17 έτη να έχουν παντρευτεί.
Η ίδια χαρακτηρίζει επιτυχία για το σχολείο να έχει τέτοιους μαθητές, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις Ρομά που πέρασαν σε σχολές, με την κα Γκλεγκλέ να κλείνει το θέμα λέγοντας ότι η ίδια δε θέλει όλοι να σπουδάσουν, αλλά και μόνο ότι θα έχουν ένα απολυτήριο Λυκείου είναι πολύτιμο και ελπιδοφόρο.
Σε ερώτηση για τους υπόλοιπους μαθητές και τη στάση τους απέναντί τους, μας λέει ότι δεν υπάρχει καμία διάκριση, τα παιδιά κάνουν παρέα μεταξύ τους και, μάλιστα, αρκετοί είναι και κολλητοί.
Η ίδια θεωρεί ακόμα πολύ σημαντικό ότι έχει ένα καθαρό σχολείο, ενώ τονίζει ότι εργάζεται σε αυτό μια πολύ καλή καθαρίστρια, αλλά κυρίως προσέχουν τα παιδιά το χώρο. Ως παράδειγμα μας αναφέρει περίπτωση που οι μαθητές άφησαν την τάξη τους χάλια, η ίδια ζήτησε από την καθαρίστρια να μην μπει στην αίθουσα, με τους μαθητές να διαμαρτύρονται και τη διευθύντρια να τους απαντά ότι θα πρέπει να την καθαρίσουν οι ίδιοι, κάτι που έγινε. Έκτοτε δεν άφησαν την αίθουσά τους σε κακή κατάσταση.
Επίσης, υπήρξε περίπτωση που οι μαθητές άφησαν τις τουαλέτες σε κακή κατάσταση. Από τότε η κα Γκλεγκλέ αποφάσισε να τις κλειδώνει, με το κλειδί να είναι στο γραφείο της. Έτσι όταν κάποιος μαθητής θέλει να πάει τουαλέτα, πηγαίνει στο γραφείο της για να το πάρει και στη συνέχεια το επιστρέφει. Κάπως έτσι λύθηκε και το θέμα με τις τουαλέτες, σχολιάζει, ενώ όταν τη ρωτήσαμε αν αυτό είναι κάτι περίεργο για μια διευθύντρια, που ουσιαστικά κάνει και τη θυρωρό, μας απαντά με χαμόγελο «φυσικά και όχι», αφού η πόρτα της είναι μόνιμα ανοιχτή και οι μαθητές έχουν άψογη σχέση μαζί της.
Ρωτώντας γιατί παραμένει σε αυτό το σχολείο ενώ με τα προσόντα που έχει θα μπορούσε να είναι σε κάποιο κεντρικό στην Καλαμάτα, η κ. Γκλεγκλέ μάς απαντά με ερώτηση: «Και τι σημασία έχει αυτό; Η δουλειά φαίνεται παντού και μου αρέσει εδώ αυτό που κάνω».
Για το Γενικό Λύκειο Θουρίας και τις εισαγωγές στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, αναφέρει ότι πρόπερσι σημειώθηκε 100% επιτυχία, ενώ πέρυσι 80%, αλλά «αυτό πάει ανάλογα με τις φουρνιές των μαθητών», αφού όταν, για παράδειγμα, ο πατέρας ενός μαθητή έχει συνεργείο, αυτό μπορεί να θέλει να ακολουθήσει τη συγκεκριμένη τέχνη.
Σημαντικό για την ίδια είναι ότι δεν έχει διαρροή μαθητών, ενώ θα φύγουν μόνο όσα θέλουν να συνεχίσουν μαθαίνοντας μια τέχνη.
Παρεμβάσεις που δε γίνονται από το Δήμο, με τους μαθητές να αναλαμβάνουν δράση
Συχνά έχουμε παράπονα από καθηγητές, μαθητές και εκπαιδευτικούς για κτηριακά προβλήματα και τη στάση του Δήμου Καλαμάτας. Σε ερώτηση για το αν βοηθά ο Δήμος, η κα Γκλεγκλέ μάς απαντά αρνητικά. Έτσι συχνά μαθητές αναλαμβάνουν να κάνουν εργασίες στο κτήριο, κάτι που «κάνουν με αγάπη» μας λέει. Όσο για το Δήμο, μας αναφέρει χαρακτηριστικά ότι έκανε τέσσερις φορές αίτημα να κλαδευτούν τα δέντρα έξω από το σχολείο, κι αφού απελπίστηκε, είπε στα παιδιά (που το έκαναν και τα προηγούμενα χρόνια) να το κάνουν. Αναγνωρίζει ότι ήταν κάτι επικίνδυνο, αλλά το έκαναν με μεγάλη προσοχή, επειδή το ήθελαν, ενώ σε αυτό είχαν συμφωνήσει και οι γονείς.
Πέραν, όμως, των κλαδεμάτων, ακόμα και οι τοίχοι στο σχολείο έχουν βαφτεί από μαθητές, αφού μας αναφέρει ότι επίσης είχε κάνει σχετικά αιτήματα, αλλά δεν υπήρξε ανταπόκριση. Ανταπόκριση, βέβαια, δεν έχει βρει και για άλλα προβλήματα, όπως υδρορροές που θέλει το κτήριο, αλλά και κεραμίδια που κρέμονται. Ωστόσο, αυτά είναι προβλήματα στα οποία δεν μπορούν να παρέμβουν σε καμία περίπτωση μαθητές αφού προέχει η ασφάλειά τους, σχολιάζει η κα Γκλεγκλέ.
Παράλληλα, αναρωτιέται «γιατί το σχολείο της να μη γίνει οικολογικό; Γιατί να μην αλλαχτούν τα κουφώματα;. Κάποιες αίθουσες δεν έχουν καν καλοριφέρ, αφού πρόκειται για ένα κτήριο του 1985». Η ίδια θεωρεί ότι πρέπει οι αρμόδιοι να ασχολούνται και με προβλήματα εκτός κέντρου, αν και αναγνωρίζει ότι τα σχολεία είναι πολλά «και μαζί με αυτά πάνε και τα προβλήματά τους».
Πάντως, μας λέει ότι κάτι που θα μπορούσε η ίδια να κάνει στο σχολείο, θα το κάνει χωρίς να το ζητήσει από τους αρμοδίους, αφού ξέρει πως είτε θα αργήσει να ικανοποιηθεί είτε ενδεχομένως και να μη γίνει ποτέ. Αναγνωρίζει, εντούτοις, ότι οι Δήμοι, που επιφορτίστηκαν και τα κτηριακά ζητήματα, είναι πολύ δύσκολο να τα διαχειριστούν, αλλά και να παρέμβουν, όμως σίγουρα τα περισσότερα σχολεία, όπως και το δικό της, θέλουν δουλειά.
Σχετικά με την προσβασιμότητα στο συγκεκριμένο σχολείο που έχει τάξεις και σε όροφο, σημειώνει ότι δεν υπάρχει ούτε καν ασανσέρ. Μάλιστα, πρόσφατα που μια μαθήτρια έσπασε το πόδι της και περπατούσε με πατερίτσες, μετέφερε το τμήμα στο ισόγειο για να έχει πρόσβαση στην τάξη της, διότι δεν υπήρχε άλλη λύση.
Εξωστρέφεια
Σημαντική για τους καθηγητές του σχολείου είναι η εξωστρέφεια, εξ ου και έχουν συμμετοχή σε διαγωνισμούς, αλλά και προγράμματα Erasmus.
Το 2022, για παράδειγμα, οι μαθητές συγκέντρωναν κατακάθι καφέ από καταστήματα εστίασης στο πλαίσιο του προγράμματος «Εικονική επιχείρηση 2022» του Σωματείου Επιχειρηματικότητας Νέων / Junior Achievement Greece και του υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων, ενώ προχώρησαν στην ίδρυση της εταιρείας τους με επωνυμία «Granel».
Επίσης, συνεχώς συμμετέχουν σε προγράμματα Erasmus. Μάλιστα, την περίοδο των Αποκριών επτά μαθητές μαζί με μια καθηγήτρια από την Κροατία φιλοξενήθηκαν στη Θουρία, ενώ αντίστοιχα βρέθηκαν εκεί τις προηγούμενες μέρες 12 μαθητές με δύο καθηγήτριες του ΓΕΛ Θουρίας. Μελλοντικά δε, καθηγητές του σχολείου θα βρεθούν σε διάφορες χώρες με το συγκεκριμένο πρόγραμμα.
Ο λόγος στις καθηγήτριες
Όπως γράψαμε, το γραφείο της κα Γκλεγκλέ είναι πάντα ανοιχτό για όλους. Εκεί, λοιπόν, βρέθηκαν και οι καθηγήτριες Σοφία Κωνσταντινέα, Μαρία Μπαλάσκα και Βασιλική Ξαρχάκου, οι οποίες μας μίλησαν για την καθημερινότητα στο συγκεκριμένο σχολείο, αλλά και τη συμμετοχή στο πρόγραμμα Erasmus.
Φέτος, μας λένε, το ΓΕΛ Θουρίας συμμετέχει για πρώτη χρονιά μόνο του. Συμμετείχε δε και πέρυσι, αλλά ήταν σε σύμπραξη με την Περιφέρεια Πελοποννήσου. Έτσι, όπως προαναφέραμε, μαθητές από την Κροατία βρέθηκαν στους χώρους του ΓΕΛ Θουρίας, ενώ πρόσφατα οι μαθητές και οι μαθήτριες μαζί με τις εκπαιδευτικούς Σοφία Κωνσταντινέα και Βασιλική Ξαρχάκου φιλοξενήθηκαν στην πόλη Πόζεγκα, όπου παρακολούθησαν εκπαιδευτικά εργαστήρια και επισκέφτηκαν μουσεία και εθνικά πάρκα της περιοχής.
Μιλώντας για τους μαθητές τους που συμμετείχαν στο πρόγραμμα με τίτλο: «Με Δύναμη από τη Θουρία: Καλλιέργεια Δεξιοτήτων Ζωής, Ευρωπαϊκής Ταυτότητας και Συμπερίληψης», αναφέρουν ότι τους άρεσε πολύ η όλη εμπειρία και έδιναν «το παρών» όλους αυτούς τους μήνες, μιας και τις Παρασκευές κάνουν συναντήσεις λόγω του Erasmus. Κατά την κα Μπαλάσκα, το συγκεκριμένο πρόγραμμα είναι πολύ καλό, αφού ανοίγει ορίζοντες όχι μόνο στα παιδιά και στους καθηγητές, αλλά και στους γονείς, διότι όλοι μαζί μπαίνουν σε έναν άλλον τρόπο σκέψης. Όταν δε οι Κροάτες μαθητές βρέθηκαν στη Θουρία και φιλοξενήθηκαν στα σπίτια μαθητών, η κοινωνία τούς αγκάλιασε, με τους μαθητές να αποκτούν αμέσως δέσιμο με τους φιλοξενούμενους.
Μιλώντας για το φετινό πρόγραμμα, η κα Κωνσταντινέα παρατηρεί ότι είχε τρεις στόχους. Πρώτον, ήταν η ανάπτυξη ήπιων δεξιοτήτων στα παιδιά, όπως ο εθελοντισμός, η κριτική σκέψη κ.λπ. Δεύτερον, ήταν η ανάπτυξη ταυτότητας Ευρωπαίου πολίτη και, τρίτον, η ενσωμάτωση, δηλαδή να δεχτούν τη διαφορετικότητα των ανθρώπων. Είναι σημαντικό, εξηγεί, που οι μαθητές που συμμετέχουν στο πρόγραμμα είναι «ένα ψηφιδωτό μαθητών, αφού είναι από μονογονεϊκές οικογένειες, είναι παιδιά μεταναστών, είναι δύο κορίτσια Ρομά και όλοι αυτοί έχουν έρθει κοντά και εργάζονται για έναν κοινό σκοπό».
Στην ερώτηση για το πόσο δύσκολο είναι ένας καθηγητής να «τρέξει» ένα πρόγραμμα Erasmus, απαντούν ότι είναι πολύ, «αφού θα εργαστεί με τα παιδιά εκτός ωραρίου, χωρίς να πληρωθεί, θα τρέξει να τακτοποιήσει τα διαδικαστικά ζητήματα για το ταξίδι, ενώ στο ταξίδι θα έχει την ευθύνη για τους μαθητές», όμως αξίζει ως εμπειρία, τόσο για τους ίδιους, όσο κυρίως για τους μαθητές. «Αυτή είναι η ανταμοιβή μας» λένε κλείνοντας.
Για το πώς είναι να υπηρετούν σε ένα περιφερειακό σχολείο, η κα Μπαλάσκα απαντά ότι είναι σε αυτό πάνω από 20 χρόνια. Μπορεί να μετακινηθεί στην Καλαμάτα, όμως παραμένει επειδή αγαπάει το ΓΕΛ Θουρίας. Όπως προσθέτει, έχει περισσότερο ενδιαφέρον να εργάζεται με μαθητές που έχουν περισσότερη ανάγκη από αυτά που έχει να τους δώσει από το να εργαζόταν σε κάποιο σχολείο στο κέντρο, όπου για τους μαθητές θα ήταν ευκολότερο να αποκτήσουν γνώση εκτός σχολείου.
Καταλήγοντας η κα Κωνσταντινέα παρατηρεί ότι το σχολείο στις μικρές κοινότητες είναι το επίκεντρό τους, είναι κέντρο πολιτισμού, είναι κέντρο δράσεων, κέντρο ζωής για τους μαθητές, κι αυτό είναι κάτι που της αρέσει, ενώ εισπράττει και το δέσιμο των παιδιών με τους καθηγητές. Η ίδια μπορεί να εργάζεται και σε σχολείο της Καλαμάτας, αλλά δε θέλει να φύγει από το ΓΕΛ Θουρίας, καθώς το να διδάσκει κι σε αυτό είναι μια εμπειρία που της αρέσει.
Του Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
