Σήμερα γιορτάζουμε τη Ζωοδόχο Πηγή όπως λέει το εορτολόγιο, και για να γνωρίζετε, η Ζωοδόχος Πηγή, ως Πηγή Ζωής, είναι κινητή εορτή και εορτάζει την Παρασκευή της Διακαινησίμου Εβδομάδος, δηλαδή 5 μέρες μετά το Πάσχα.
Ζωοδόχος Πηγή είναι ένα επίθετο της Θεοτόκου. Ξεκίνησε να χρησιμοποιείται με την αποκάλυψη μιας ιερής πηγής στο Μπαλουκλί της Κωνσταντινούπολης από τη Θεοτόκο σε ένα στρατιώτη που ονομαζόταν Λέων Μάρκελς, ο οποίος αργότερα έγινε ο βυζαντινός αυτοκράτορας Λέων Α΄ (457-474).
Δε χρειάζεται να τρέχετε στην Κωνσταντινούπολη (έχει και σεισμούς τώρα), για να την εορτάσετε, η Ελλάδα είναι γεμάτη με εκκλησίες που είναι αφιερωμένες στη μνήμη της.
Σε μία από αυτές βρέθηκα πριν από δύο χρόνια περίπου, ένα εξωκλήσι που βρίσκεται ψηλά σε ένα λόφο εδώ στη Μεσσηνία και διαθέτει ένα υπέροχο μπαλκόνι, που οδηγεί τα μάτια σου σε μια υπεροχή θέα (δε σας λέω ποιο είναι, για να ψάξετε να το βρείτε).
Αφού χόρτασαν θέα τα μάτια μου, είπα να μπω να ανάψω ένα κεράκι στο εξωκλήσι. Βαδίζοντας τα χορτασμένα μάτια μου έπεσαν πάνω σε μια κατασκευή που υπήρχε εκεί και φαντάζομαι υπάρχει ακόμα (φωτογραφία): ένα ανοικτό μικρό εκκλησάκι, κάτι σαν πέργκολα δηλαδή, με τις ζωγραφιές και τους αγίους του και στη μέση ένα βράχο με μια βρύση. Στο κάτω μέρος του διέκρινα μια ταμπέλα. Μεγάλος άνθρωπος είμαι, πλησίασα για να διαβάσω και διάβασα. «Αγιασμός» έγραφε, δεν ξέρω ποιος το σκέφτηκε, αλλά με όλο το σεβασμό, μου φάνηκε λίγο αστείο. Άνοιξα τη βρύση, δεν έτρεχε, πήγα πίσω από το βράχο, παπά να αγιάζει το νερό δεν είχε.
Ντεκόρ, σκέφτηκα, δεν πειράζει, ίσως την άλλη φορά που θα πάω να τρέχει η βρύση και να είναι αγιασμένο το νερό.
Επειδή, όμως, δε γνωρίζω πολλά για τα εκκλησιαστικά μας, κάθισα και διάβασα λίγο αυτά που σας μεταφέρω πιο κάτω. Αυτό που δεν είδα πουθενά να γράφει είναι για βρυσούλες κ.λπ. Διαβάστε:
Ιστορία του αγιασμού
Δεν είναι γνωστό πότε και γιατί καθιερώθηκε ο αγιασμός των υδάτων, αφού στην Καινή Διαθήκη δεν εμφανίζεται τέτοια διαδικασία με τη σημερινή έκταση και υπόσταση. Θεωρείται ότι αυτό έγινε τα πρώτα χριστιανικά χρόνια, πριν από τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Ο Πατριάρχης Φώτιος Α΄ διαμόρφωσε οριστικά την ακολουθία του αγιασμού, για σωματική ωφέλεια των πιστών, αλλά και όλης της κτίσης.
Αγιασμός, λοιπόν, Μέγας και Μικρός ονομάστηκε η λειτουργική πράξη της Εκκλησίας δια της οποίας καθαγιάζεται νερό, με ορισμένες ευχές και επικλήσεις της επιφοιτήσεως του Αγίου Πνεύματος, καθώς και με τη σταυροειδή ευλογία και εμβάπτιση του Τιμίου Σταυρού.
Η τελετή αυτή λέγεται Αγιασμός ακριβώς γιατί με το ευλογημένο νερό, με τη μετάληψη και το ραντισμό, πιστεύουμε ότι αγιαζόμαστε και καθαριζόμαστε από τις αμαρτίες μας.
Η χρησιμοποίηση αγιασμένου νερού συναντάται σε πολύ παλαιούς χρόνους της ζωής των χριστιανών. Από αρχαίους εκκλησιαστικούς ιστορικούς μαθαίνουμε για θαύματα που έγιναν με το ραντισμό του αγιασμένου νερού. Επίσης, υπάρχει μαρτυρία η οποία μας πληροφορεί ότι αγιασμός γινόταν κάθε μήνα στο παλάτι της Κωνσταντινουπόλεως παρουσία των Βασιλέων.
Για να τελεσθεί ο αγιασμός χρειάζεται μια μικρή λεκάνη με καθαρό νερό, λίγο βασιλικό ή δενδρολίβανο, το θυμιατήρι του σπιτιού και το κανδήλι.
Το αγιασμένο νερό (τον αγιασμό) τα μέλη της Ορθόδοξης Εκκλησίας φυλάσσουν συνήθως σε μικρά μπουκαλάκια. Επειδή ο αγιασμός είναι προστατευτικός, για το λόγο αυτό πίνουν είτε αυτόν των Θεοφανίων (μεγάλο), σε ειδικές περιπτώσεις, είτε από το μηνιαίο (μικρό) καθημερινά.
Με αυτά τα λίγα και άγια, σας αφήνω για σήμερα.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
