Δεν είναι αποτυχία να μην ανέβεις. Είναι αποτυχία να μην καταλάβεις το γιατί.
Ο πολυπόθητος στόχος της ανόδου φαίνεται -και φέτος- να απομακρύνεται για την Καλαμάτα. Αυτό από μόνο του δεν σημαίνει αποτυχία. Η πραγματική αποτυχία έρχεται όταν δεν κάνεις εσωτερική αποτίμηση και επαναπροσδιορισμό. Το πρόβλημα της δεν είναι ο πάγκος. Είναι το πλάνο ή μάλλον η απουσία του. Η ομάδα δείχνει να επαναλαμβάνει διαρκώς τα ίδια μοτίβα. Πόσοι προπονητές έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια; Πόσες φορές ξεκινήσαμε «από την αρχή»;
Όταν δεν υπάρχει στρατηγική, δεν φταίνε μόνο οι πρωταγωνιστές. Φταίει η νοοτροπία. Ο προπονητής ή οι παίκτες δεν γίνεται να είναι πάντα ο στόχος ή αποδιοπομπαίος τράγος. Η αλλαγή προπονητή -όπως ακούγεται- είναι η εύκολη λύση. Όχι απαραίτητα η σωστή. Το να συζητάς για την επόμενη μέρα, ενώ δεν έχει τελειώσει η σημερινή, δείχνει έλλειψη σεβασμού. Και προς τον προπονητή, και προς τους παίκτες, και προς τον κόσμο.
Η πίεση για άνοδο έγινε αυτοσκοπός, χωρίς υποδομές να τη στηρίξουν. Δεν υπάρχει σαφές μοντέλο παιχνιδιού. Δεν υπάρχει ταυτότητα. Και κυρίως, δεν υπάρχει σταθερότητα. Κάθε χρόνο «μπάλωμα» και ελπίδα.
Ο κόσμος της Καλαμάτας ήταν εκεί, στις εξέδρες. Ο κόσμος δεν είναι πελάτης, είναι συμπαίκτης. Το γήπεδο γέμισε, όχι γιατί κάποιος υποσχέθηκε νίκες. Το έκανε γιατί πίστεψε σε κάτι μεγαλύτερο. Αυτό το κάτι χρειάζεται φροντίδα. Ειλικρίνεια. Παρουσία.
Το επικοινωνιακό «πυροτέχνημα» δεν αρκεί. Θέλει κατεύθυνση. Κουλτούρα. Όραμα. Μετά από ένα δύσκολο μεσημέρι, ούτε μια κουβέντα για τη συνέχεια, τι μήνυμα στέλνεις; Η σιωπή μετά την ήττα ισούται με απουσία ευθύνης. Αν είσαι παρών μόνο στις νίκες, δεν χτίζεις αξιοπιστία. Τη χάνεις. Η μπάλα παίζεται στο γήπεδο και όχι σε διαδρόμους.
Δεν είναι ντροπή να αποτύχεις. Είναι ντροπή να μη μάθεις. Και είναι έγκλημα να επαναλαμβάνεις τα ίδια, κάθε χρόνο, περιμένοντας διαφορετικό αποτέλεσμα.
Η αποτυχία είναι ευκαιρία εξέλιξης. Αν τη δεις στα μάτια και την αξιοποιήσεις.
Κωνσταντίνος Μουτσούλας,
Ψυχολόγος με ειδικεύσεις στην αθλητική ψυχολογία
