Κάθε πρωί, τις περισσότερες μέρες, πριν πάω στην άλλη μου αγάπη, το ραδιόφωνο, σταματώ να πάρω καφέ σε ένα παλιό παραδοσιακό καφενεδάκι, εκεί στο παλιό ΚΤΕΛ που λέμε. Την πρώτη φορά που στάθηκα στην πόρτα του και διάβασα την επιγραφή πάνω από το κεφάλι μου, που έγραφε «στου Παπά» (ακόμα το γράφει), χαμογέλασα. Ωραία, είπα, έχουμε θέμα. Παπάς καφετζής, έκανα το σταυρό μου και μπήκα.
Παπάς υπήρχε, αλλά δεν ήταν παπάς. Ήταν παρατσούκλι. Ο «παπάς» κυρ-Γιώργος, λοιπόν, είναι ένας ωραίος τύπος, λιγομίλητος μάγκας, με βλέμμα αστρίτη και πολύ χιούμορ. Η μόνιμη παρέα κάθε πρωί εκεί «στου παπά» αποτελείται από μια ωραία ποικιλία ανθρώπων που παρακολουθώντας τους να μιλούν, φτιάχνεις το πρωινό σου.
Το καφενείο του «παπά» είναι ένας όμορφα ανακαινισμένος και σύγχρονος χώρος πλέον (φρόντισαν για αυτό τα παιδιά του κυρ- Γιώργου), όμως αν κοιτάξεις λίγο γύρω γύρω έχει κρατήσει το παλιό και όμορφο παραδοσιακό καφενείο στα ράφια και τους τοίχους του. Αυτό που λέμε παλιές ιστορίες σε καινούργιο αμπαλάζ.
Γιατί τα λέω όλα αυτά; Γιατί στο χώρο αυτό, τραβώντας μια φωτογραφία για άλλο θέμα, μου ξύπνησαν μνήμες και θέλω να τις μοιραστώ μαζί σας.
Από αυτά, λοιπόν, τα ράφια τράβηξα μια φωτογραφία, ένα καμινέτο, δυο-τρία χάλκινα μπρίκια και όλα τα εργαλεία του καλού παλιού καφέ, δυο- τρία πακέτα τσιγάρα από τα παλιά, «Καρέλια», «Άρωμα», «Έθνος», και μια εφημερίδα, κι αυτή από τα παλιά, αν σας θυμίζει κάτι, είναι αυτή που κρατάτε.
Το ένα από τα πακέτα τσιγάρων μού θύμισε τα χρόνια της ενηλικίωσής μου. Τότε που ήταν μικρό σε μέγεθος με δέκα τσιγάρα μέσα, δεκαράκι, φοιτητικό ή «Καρελάκι» το λέγαμε. Αυτό το πακέτο είχε δύο καλά και ένα κακό. Ήταν οικονομικό, κάπνιζες λιγότερο, αλλά άδειαζε γρήγορα.
Αν σκεφτούμε λίγο, το μόνο που έχει μείνει στη σύγχρονη ζωή μας και λειτουργεί ακόμα από αυτά τα αντικείμενα της φωτογραφίας, πέρα από τις μνήμες, είναι η εφημερίδα, το διπλωμένο αυτό τυπωμένο χαρτί με τυπωμένα γράμματα και φωτογραφίες, που έχει μέσα του όλη την καθημερινότητα του κόσμου, τους καημούς και τις χαρές.
Σε έναν κόσμο που τα πάντα συμβαίνουν στο απρόσωπο και πολλές φορές παραπλανητικό διαδίκτυο, κάποιοι επιμένουν ακόμα να γράφουν σε χαρτί. Δεν ξέρω αν μένουν τα γραπτά στο γυαλί (οθόνη), αλλά σίγουρα μένουν στο χαρτί.
Το καλό είναι ότι υπάρχουν ακόμα αρκετοί χώροι σαν του «Παπά» που έχουν μέσα τους καφέ, τσίπουρο, ούζο, μνήμες, σοφία και όνειρα.
Γι’ αυτό να πω και το τελευταίο, αγαπητοί μου αναγνώστες, «χάσαμε τα μπρίκια, μη χάσουμε και το χαρτί». Μην τα βάλουμε όλα σε κάποια ράφια. Καλό μεγαλοβδόμαδο!
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
