Χριστός Ανέστη, Χρόνια Πολλά και Καλά να έχουμε όλοι.
Μετά τις χαρές, τα έθιμα, τα αυγά και τα αρνάκια, εδώ και πολλά χρόνια τούτες τις μέρες, πάλι και πάλι, στο μυαλό μου έρχεται ένα «έθιμο» που συνάντησα όταν επέλεξα να ζήσω στη Μεσσηνία. «Σαϊτοπόλεμο» το έλεγαν.
Δεν κατάλαβα ποτέ το λόγο που γινόταν, τον τρόπο που γινόταν και τι προσέφερε.
Στην απορία μου αυτή απάντησε με μια δήλωσή του το 2019, έπειτα από ένα τραγικό γεγονός που συνέβη, μεταξύ πολλών άλλων, και θα σας το θυμίσω παρακάτω, ο τότε δήμαρχος Παναγιώτης Νίκας, αργότερα περιφερειάρχης και προσφάτως αρθρογράφος, για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα.
ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΗ ΔΗΛΩΣΗ: Όπως δήλωσε, λοιπόν, τότε ο Παναγιώτης Νίκας, «ο σαϊτοπόλεμος είναι καταγεγραμμένος στο DNA των Μεσσηνίων, οπότε δύσκολα μπορεί να απαγορευτεί, γιατί θα υπάρξουν αντιδράσεις».
Αργότερα, όμως, σκεπτόμενος πιο σοβαρά και διαγράφοντας το «DNA» και τις «αντιδράσεις» των Μεσσηνίων, το απαγόρευσε.
Εγώ Μεσσήνιος δεν είμαι και στο δικό μου DNA είναι καταγεγραμμένα άλλα πράγματα, να ακούω, να βλέπω, να μιλώ, να γράφω και κάποιες φορές να θυμάμαι.
Διαβάστε τι θυμάμαι, λοιπόν, για να θυμηθούμε μαζί:
ΘΥΜΑΜΑΙ TO ΓΕΓΟΝΟΣ: Ήταν Πάσχα του 2019, όταν ο σαϊτοπόλεμος στην Καλαμάτα ξεκινούσε. Ένα έθιμο επικίνδυνο, που τότε στοίχισε μία ανθρώπινη ζωή. Ο εικονολήπτης Κώστας Θεοδωρακάκης χτυπήθηκε από ανεξέλεγκτη σαΐτα και έπεσε νεκρός, με τους «αυτόπτες μάρτυρες» να έχουν παγώσει.
Η μεγάλη ειρωνεία ήταν ότι όλα αυτά συνέβησαν ακριβώς απέναντι από εκεί που φώλιαζε τα όνειρά του, το ραδιοφωνικό του σταθμό.
ΘΥΜΑΜΑΙ ΤΟ ΣΥΝΑΔΕΛΦΟ: Ο Κώστας Θεοδωρακάκης, πατέρας δύο παιδιών, ιδιοκτήτης ραδιοφωνικού σταθμού, οπερατέρ και άλλων καναλιών, αλλά και ιδιοκτήτης ιστοσελίδας, μετέδωσε επί της ουσίας το θάνατό του σε απευθείας σύνδεση, καθώς έδειχνε ζωντανά τον σαϊτοπόλεμο.
Ήταν 25 περίπου χρόνια επαγγελματίας εικονολήπτης, ενώ είχε συνεργαστεί και με μεγάλα τηλεοπτικά δίκτυα.
Η ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ: Η σύζυγος Βασιλική παλεύει να κρατήσει ζωντανά τα όνειρα του Κώστα, ο μεγάλος γιος, Νεκτάριος, πικραμένος από την αντιμετώπιση των αρχόντων τούτης της πόλης, έφυγε στο εξωτερικό κι ο μικρός Σταύρος μεγαλώνει στην αγκαλιά της μαμάς του, Β’ Γυμνάσιου πλέον, αντράκι.
Καλός φύλακας, φίλος, άγγελος και αδελφός ο Παντελής, θέλουν δε θέλουν κάποιοι. Και η ζωή συνεχίζεται.
TO ΣΗΜΕΡΑ: Δεν ξέρω τι και πώς, η μοίρα και η στιγμή το έφεραν και όλως τυχαίως βρέθηκα να κάνω εκπομπές στο ραδιοφωνικό σταθμό του Κώστα, ένας λαϊκός σταθμός που απευθύνεται στον απλό κόσμο, ένας σταθμός τον οποίο η γυναίκα του Κώστα παλεύει να κρατήσει με νύχια και με δόντια, γιατί για αυτήν είναι ο Κώστας. Και κάπως έτσι είναι, μας ακούει και κάθε φορά που μπαίνουμε στο στούντιο μας κοιτά, μέσα από μια φωτογραφία που είναι κρεμασμένη στον τοίχο.
Τον Κώστα δεν τον γνώριζα καλά, τον γνώρισα όμως εκεί, μέσα στο στούντιο, κι αυτό που σκέπτομαι πολλές φορές είναι ότι δε βρέθηκα τυχαία εκεί, μάλλον αυτός με κάλεσε.
Και κλείνω λέγοντάς σας ότι η υπόθεση έπειτα από τα έξι χρόνια που πέρασαν είναι στο Εφετείο και ένας Θεός ξέρει (φαντάζομαι και ο δικαστής) πότε θα τελειώσει.
Επίσης, γι’ αυτούς που βιάστηκαν, να πω ότι τα όνειρα δεν πωλούνται, τα στηρίζουμε, αγαπητοί «συνάδελφοι».
Κάπως έτσι, λοιπόν, το DNA μου, για να μην ξεχνά, θυμάται. Το ίδιο εύχομαι και για το δικό σας.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
