Η κατάσταση που επικρατεί στο πολιτικό σύστημα της χώρας προσομοιάζει με δύο άλλες από το παρελθόν, η μία μακρινότερη και η άλλη κοντινότερη χρονικά. Η πρώτη είχε ως αφετηρία την πολιτειακή και πολιτική εκτροπή από τα οριζόμενα στο Σύνταγμα του 1952 που ίσχυε τότε και είχε ως αποτέλεσμα την επιβολή δικτατορικού καθεστώτος, που στέρησε τις πολιτικές και κοινωνικές ελευθερίες των πολιτών για επτά χρόνια.
Η δεύτερη είχε ως αφετηρία την πολιτική κρίση του 2005 που, με το δημοψήφισμα που διενεργήθηκε, απείλησε με οικονομική χρεωκοπία τη χώρα, που μπορεί τελικά να αποσοβήθηκε, αλλά επέβαλε σκληρά οικονομικά μέτρα και γενικευμένη και μακροχρόνια στέρηση εισοδημάτων σε ευρύτερα και, κυρίως, κατώτερα κοινωνικά στρώματα.
Η πολιτική κατάσταση που επικρατεί εδώ και λίγους μήνες μόνο με τη φράση «όλοι εναντίον όλων» μπορεί να περιγραφεί.
Η κυβέρνηση, παρότι δεν έχουν περάσει ούτε δύο χρόνια από τις τελευταίες εκλογές που οδήγησαν σε μονοκομματική κυβερνητική πλειοψηφία, αμφισβητείται από μέσα και από έξω. Αυτή είναι η κύρια αιτία που τα ποσοστά της εμφανίζονται σημαντικά μειωμένα κατά τις μετρήσεις γνώμης των πολιτών. Η αμφισβήτηση δεν προέρχεται μόνο από οργανωμένες πολιτικές ομάδες στο εσωτερικό των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αλλά και από αντίστοιχες στο εσωτερικό του κυβερνητικού κόμματος.
Όταν η αμφισβήτηση παίρνει εξωστρεφείς μορφές με αφορμή γεγονότα που προέρχονται από ανεπάρκειες της κυβερνητικής πολιτικής, προσελκύει και σημαντικό αριθμό πολιτών που, δικαίως τις περισσότερες φορές, δεν είναι προσωπικά ικανοποιημένοι από την αποτελεσματικότητα αρκετών τομέων της κυβερνητικής διαχείρισης. Έτσι προκύπτει η κατάσταση που περιγράφεται με τη φράση «όλοι εναντίον όλων». Το ζητούμενο είναι αν σε αυτή τη φράση θα προστεθεί η πρόταση «και όπου βγει» ή θα επικρατήσουν νηφαλιότερες σκέψεις, περνώντας ίσως και από την αυτοκριτική μας για τη λειτουργία μας ως συνειδητών πολιτών αυτής της χώρας.
Κάθε χώρα λειτουργεί και πορεύεται στο χρόνο μέσω του καταστατικού της νόμου, του Συντάγματος, που καθορίζει τις λειτουργίες του κράτους, δηλαδή αποτελεί ένα Κοινωνικό Συμβόλαιο ανάμεσα στους πολίτες και τους αιρετούς εκπροσώπους τους, προσδιορίζοντας καθήκοντα και υποχρεώσεις για όλους.
Ο σεβασμός στις διατάξεις του αποτελεί υποχρέωση όλων, ενώ όλοι υποχρεούνται να αποφεύγουν εκτροπές από τα οριζόμενα σε αυτό. Περιγράφονται σε αυτό ειρηνικοί και ευπρεπείς τρόποι για να εκφράζονται δυσαρέσκειες από την άσκηση της κυβερνητικής πολιτικής που, εξάλλου, αποτελούν και προειδοποιητικά σημεία προς τους κυβερνώντες πιέζοντάς τους να τροποποιήσουν τις όποιες πολιτικές τους εμφανίζουν αναποτελεσματικότητα ή θίγουν πολιτικά – κοινωνικά δικαιώματα των πολιτών. Οι οργανωμένες κομματικές ομάδες που εκπροσωπούνται στη Βουλή, λειτουργώντας ως καλοί αγωγοί μεταφοράς της κοινωνικής δυσαρέσκειας, έχουν τη δυνατότητα να την προβάλλουν και μάλιστα μεγεθυσμένη με σκοπό την αναπροσαρμογή της προς όφελος των θιγομένων κοινωνικών ομάδων.
Το πιο πάνω περίγραμμα αναφέρεται σε καταστάσεις ομαλής πολιτικής ζωής που αποτελεί την αναγκαία και ικανή προϋπόθεση για την πρόοδο των κοινωνιών. Οι παρεκκλίσεις από αυτό, στο όνομα προσωπικών ή κομματικών επιδιώξεων, λειτουργούν ως αφετηρία για τη δημιουργία καταστάσεων με γενικευμένου χαρακτήρα αρνητικές συνέπειες και, έπειτα από διαδοχικές φάσεις έντασης, αντιστρατεύονται το ίδιο το Κοινωνικό Συμβόλαιο που προσδιορίζει τη συνύπαρξη των πολιτών στα πλαίσια ενιαίας κρατικής οντότητας.
Ας συγκρατηθούν όλοι. Αν υπάρχουν βουλευτές του κυβερνητικού κόμματος που δε συμφωνούν με την κυβερνητική πολιτική, ας αμφισβητήσουν την κυβέρνηση και ας οδηγηθεί το εκλογικό σώμα στις κάλπες για εκλογή κυβέρνησης που θα το αντιπροσωπεύει αποτελεσματικότερα.
Οι κομματικές ομάδες της αντιπολίτευσης ας ασκήσουν όλα τα δικαιώματά τους στη Βουλή και στην κοινωνία, προωθώντας τα πολιτικά προγράμματά τους, μεμονωμένα ή από κοινού, για να έχουν οι πολίτες τη δυνατότητα σύγκρισής τους με τις κυβερνητικές αποφάσεις σε αντίστοιχους τομείς. Οι οργανωμένες κοινωνικές ομάδες ας προωθούν με ηπιότητα της επιδιώξεις τους, συνδέοντας τες, όμως, με τις γενικότερες οικονομικές δυνατότητες του κράτους και τις προτεραιότητές του σε ευαίσθητους εθνικούς και κοινωνικούς τομείς.
Σε τελευταία ανάλυση, όλες αυτές οι ομάδες που προαναφέρθηκαν ας σβήσουν από τον τρόπο προβολής των επιδιώξεών τους την τελευταία παράγραφο του τίτλου αυτού του κειμένου, το «και όπου βγει». Στις δύο περιπτώσεις κατά το παρελθόν, που οι διεκδικούντες δεν το έσβησαν, αυτό δε βγήκε σε καλό για ολόκληρη τη χώρα μας!
Του Νίκου Ευστρ. Μαραμπέα
