Οι παροιμίες και οι λαϊκές ρήσεις αποτελούν έναν εύκολο και αποτελεσματικό τρόπο για να μεταδοθούν από γενιά σε γενιά σημαντικές αξίες, ηθικές αρχές και πρακτικές συμβουλές για τη ζωή. Γι’ αυτό είμαι κολλημένος με αυτές.
Είναι διαχρονικές, καθώς, αν και δημιουργήθηκαν σε συγκεκριμένες ιστορικές περιόδους, διατηρούν τη σημασία τους ακόμη και σήμερα, καθώς οι ανθρώπινες εμπειρίες και τα προβλήματα παραμένουν σε μεγάλο βαθμό ίδια.
Ουσιαστικά είναι η πολιτισμική ταυτότητα ενός λαού και αποτελούν πλούτο γνώσης και εμπειρίας.
Μας βοηθούν να κατανοήσουμε τον κόσμο γύρω μας και να αναπτύξουμε κριτική σκέψη, ενώ η εύστοχη χρήση τους σε μια συζήτηση μπορεί να δώσει χιούμορ, ζωντάνια και έμφαση στα λεγόμενά μας.
Προχθές, στις «μεγάλες συγκεντρώσεις» που έγιναν στην πόλη μας, κουβεντιάζοντας με μια συνάδελφο που κάλυπτε τα γεγονότα, μου ανέφερε ένα πουλί, τον κούκο, και συγκεκριμένα όχι μόνο του, αλλά με άλλους τρεις.
Περίεργος είμαι, όπως ξέρετε, έψαξα και βρήκα κάποια πράγματα για το συγκεκριμένο μοναχικό πουλάκι. Το πρώτο που βρήκα ήταν το «τρεις κι ο κούκος» που λέμε για να δηλώσουμε πως σε μια συγκέντρωση βρίσκονται ή προσήλθαν ελάχιστοι. Κοιτώντας τις συγκεντρώσεις, μάλλον είχε δίκιο η συνάδελφος.
Στην έρευνά μου βρήκα κι άλλες πληροφορίες και γνωμικά για το συγκεκριμένο πουλάκι. Η συνήθεια του πτηνού να κάθεται μόνο του, προτιμώντας ψηλά σημεία (δένδρα, κολώνες κ.λπ.), καθώς και να μην έχει δική του φωλιά, όπως και η συνήθειά του να «πετάει» έξω από τη φωλιά των θετών του γονέων τους «συνδαιτυμόνες» του, ώστε να μείνει ολομόναχο, συνετέλεσαν ώστε το όνομά του να συνδέεται με τη μοναξιά και την ερημιά: «Απόμεινε σαν κούκος», «Έμεινε στο σπίτι σαν τον κούκο» «Ένας κούκος μοναχός».
Η ίδια έκφραση χρησιμοποιείται και για δύο μοναχικά πρόσωπα (συνήθως άτεκνα ζευγάρια), ή το πολύ για τρία άτομα, για να τονιστεί η περιορισμένη ποσότητα: «Ήταν όλοι τρεις κούκοι».
Αγαπητοί μου συνδικαλιστές, νομίζω ότι είναι ώρα να βρείτε άλλους τρόπους για να μαζεύετε τον κόσμο. Η προχθεσινή εικόνα ήταν τραγική. Στην πλατεία είχαμε την απεργία των πανό και κάποιους ανθρώπους να τα κρατούν, στο δε Εργατικό Κέντρο τον πρόεδρο να μιλά σε κάτι φίλους τους. Για άλλη μια φορά, δηλαδή, δύο συγκεντρώσεις με τα ίδια αιτήματα. Μας έφαγαν οι δρόμοι πάνω-κάτω να προλάβουμε…
Δυστυχώς, η απαξίωση του κόσμου στους πολιτικούς και στην πολιτική έχει περάσει πλέον και στους συνδικαλιστές.
Το δρόμο σάς τον δείχνουν, νομίζω, οι μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις που έγιναν σε όλη την Ελλάδα στις 28 Φεβρουαρίου. Για ψάξτε λίγο με ποιον τρόπο μαζεύτηκε τόσος κόσμος. Αλλιώς, αγαπητοί μου συνδικαλιστές, στο τέλος θα φύγουν και οι τρεις που έρχονται να ακούσουν τον κούκο.
Α, τα καφέ στην πλατεία ήταν γεμάτα. Να φανταστώ ότι η είχαν όλοι ρεπό από τη δουλειά τους ή απεργούσαν. Άλλο είδος απεργίας, η απεργία του καφέ.
Με κάθε συμπάθεια σας μιλά ένας μοναχικός κούκος, που του αρέσει να κελαηδά αυτό το μονότονο κούκου-κούκου μήπως ακούσει κανείς.
Μιλάμε πάλι…
Του Κώστα Δεληγιάννη
Υ.Γ. Καθώς τελείωνα το κείμενο ήρθε η είδηση, έφυγε ο Πέτρος του ΟΣΕ, ο Πέτρος του “Flash της Μεσσηνίας”, ο συνάδελφος Πέτρος, μπήκε στο τραίνο κι έφυγε, έτσι απλά. Καλό ταξίδι, Πέτρο Τσώνη!
