Λαμπρή… Παντού τραγούδια, χοροί, γέλοια και χαρές βουίζουν. Στις λαμπροφώτιστες εκκλησίες που φεγγοβολούν γύρω από το περίσσιο ασήμι, και κεριά χιλιάδες, σημαίνουν οι καμπάνες χαρωπά…
Χριστός Ανέστη! Αντηχεί απ’ την εκκλησιά σ’ όλη τη μυριανθισμένη γύρω πλάση και η θερμή καρδιά κάθε χριστιανού γεμίζει με το θείο μύρο της προσευχής.
Από τους μυρωδάτους κήπους και από τους ανθοστολισμένους κάμπους ολόγυρα τ’ αμέτρητα μικρά λιβανιστήρια θυμίαμα με την ευωδία του λιβανιού, που ανεβαίνει σαν γαλάζιο σύννεφο ψηλά, προς την ανάσταση των άστρων που σελαλίζουν χαρούμενα στον ξάστερο ουρανό σταλάζοντας ασημένιες στάλες.
Χριστός Ανέστη! Μεγάλες βαθυστόχαστες, άφθαστες λέξεις. Πόσο φιλοσοφικό ύψος του πιο μεγάλου κοσμοϊστορικού γεγονότος εγκλείουν. Ο Μεγάλος Ιερουργός, ο Θεάνθρωπος, ο Σταυρωμένος του Γολγοθά μετά τη Σταύρωση και την τριήμερο ταφή του ήλθε και πάλι στη ζωή. Άνοιξε διάπλατα τις σιδερένιες πόρτες του Άδη, κι έλυσε τα δεσμά του θανάτου.
Χριστός Ανέστη! ψάλλουν όλοι μικροί και μεγάλοι, πλούσιοι και φτωχοί, με την ψυχή γεμάτη μ’ ουράνια χαρά και με το γέλιο στα χείλη. Και αυτά ακόμα τα πουλιά το ψάλλουν μελωδικά χωμένα στους πράσινους θάμνους, τα αγριοβούνια, τα ήσυχα πέλαγα, κι αυτό τ’ απαλό παιχνιδιάρικο κυματάκι που γλυκανασαίνει στη δαντελένια αμμουδιά.
Μέρα χρυσή κι αθάνατη
παρηγορίστρα μέρα
που το «Χριστός Ανέστη σου»
φθάνει στα ουράνια ως πέρα.
Μέρα μεγάλη ολόχαρη
που πάντα θα σκορπάς,
στου μαρτυρίου τα δάκρυα,
την τρέλλα της χαράς.
Κάν’ και σ’ αυτούς τους δύστυχους
που πάντοτε σωπαίνουν,
απ’ το μνήμα της χαράς
κι αυτοί να αναστηθούν!
ΕΡΡΙΚΕΤΗ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ
