Βάδισμα και ευλυγισία του γυναικείου σώματος
Δεν είναι ένα αθλητικό παιγνίδι σαν τ’ άλλα. Για όσες όμως έμαθαν να τ’ αγαπούν, παρουσιάζει το ίδιο θέλγητρο και οι ωφέλειες που δίνει εις τις πιστές του είναι ωρισμένως μεγαλύτερες.
Είναι για όλες, για τις αδύνατες, όπως και για τις δυνατές, γι’ αυτές που κουράζονται εύκολα και γι’ αυτές που αντέχουν.
Για τις γυναίκες που ένας οργανισμός λεπτότερος τις κάνει να βρίσκουν πιο εύκολα την εύρωστη ισορροπία της απόλυτης υγείας, χωρίς καμμιά μικροενόχληση, χωρίς καμμιά μικρομιζέρια, θα θέλαμε να κηρύξουμε τα αγαθά του βαδίσματος.
Και πρώτα – πρώτα, λέγοντας βάδισμα δεν εννοούμε το λαχανιασμένο τρέξιμο με ψηλά τακούνια πάνω στην άσφαλτο που καίει, με πέντε πακέτα στα χέρια και μισό τόννο σκόνη στους πνεύμονες, ούτε την εκνευριστική ιεροτελεστία που κατέχει μια τόσο μεγάλη θέση στη ζωή της συμπολίτιδος όλων των κοινωνικών τάξεων και που μεταφράζεται με την φράση: «Πηγαίνω μια βόλτα εις την οδόν Αριστομένους».
Το βάδισμα, όπως το εννοούμε, δεν μπορεί να γίνεται όλες τις ώρες της ημέρας, ούτε όπως τύχει.
Πρώτα – πρώτα φοράτε πλατειά υποδήματα, χωρίς ψηλό τακούνι, έτσι που να αισθάνεσθε το πόδι σας ελεύθερο μέσα σ’ αυτά. Ευτυχώς η μόδα τα καθιέρωσε και δεν θα αισθανθήτε τον εαυτόν σας μειωμένο αν τα φορέσετε.
Έπειτα τα φορέματά σας δεν πρέπει να σας σφίγγουν διόλου. Μην ξεχνάτε πως και το σώμα σας έχει ανάγκη ν’ αναπνεύση. Εν τούτοις φοράτε πάντα μια λαστιχένια ζώνη, για να συγκρατή τα σπλάχνα κατά το περπάτημα.
Διαλέξτε ένα δρόμο ελαφρά ανηφορικό, λιγάκι ανώμαλο, μακρυά από την σκόνη και το μίασμα της πόλεως, στον καθαρό αέρα. Ο ίσιος δρόμος, όταν είναι μακρύς, κουράζει υπερβολικά με την ψευδαίσθηση που έχει κανείς διαρκώς πως έφτασε στο τέρμα, ενώ αυτό είναι ακόμη μακρυά.
Όταν περπατούμε χρειάζεται το μάτι μας ποικιλία, κάτι που να το απασχολή και να μας κάνη να ξεχνούμε την μονοτονία του δρόμου.
Τα βήματά σας δεν πρέπει να είναι ούτε πολύ μεγάλα, ούτε πολύ μικρά, και είναι μια τέχνη από τις πιο δύσκολες να ρίχνετε το βάρος του κορμιού σας στο πέλμα, έτσι ώστε να μοιράζεται μεταξύ της μύτης και της φτέρνας.
Πιστεύω να συμφωνήτε μαζί μου ότι εις το περπάτημα οι Ελληνίδες υστερούν. Μπορεί να είναι χαριτωμένες, κομψότατες, έκτακτες, αλλά όταν βαδίζουν δεν έχουν την θαυμαστή ευλυγισία άλλων γυναικών, την απλή χάρη, την γεμάτη μεγαλοπρέπεια που θυμίζει τις ευγενικές κινήσεις του πάνθηρος…
Αν συνήθιζαν από μικρές να κάνουν μεγάλους περιπάτους, ωρισμένες θα την αποκτούσαν.
Βαδίζετε σύμφωνα μ’ έναν ωρισμένο ρυθμό. Εκτός που κάθε σωματική προσπάθεια γίνεται αυτόματη και συνεπώς κουράζει λιγώτερο αν γίνεται ρυθμικά, δεν πρέπει να ξεχνάτε ότι αν ο χορός είναι μουσική από μετρημένα βήματα, το βάδισμα είναι κάτι ανάλογο. Αφήστε το σώμα σας ελεύθερο να βρη μέσα στην κίνηση την απλή, την φυσική του στάση.
Και αναπνέετε. Αναπνέετε βαθειά, αναπνέετε όσο μπορείτε. Εκπνέετε με την μύτη και εισπνέετε με το στόμα.
Αν κουράζεσθε εύκολα, μην μιλάτε όταν είναι ανήφορος. Και προσέξτε να μην ανάβετε ποτέ τσιγάρο αμέσως ύστερα από βάδισμα: Οι πνεύμονες είναι πολύ διεσταλμένοι τότε και η νικοτίνη εισχωρεί βαθειά.
Μία ωραία συνήθεια των γυναικών άλλων κρατών είναι τα γλυκύτατα τραγούδια που τραγουδούν βαδίζοντας. Τίποτα δεν κόβει τόσο τη μονοτονία του δρόμου και δεν εντείνει τη χαρά της ελευθερίας κινήσεως μέσα στον καθαρό αέρα, όσο οι νεανικές φωνές που τραγουδούν τη χαρά του βουνού και του κάμπου.
