Παρέμβαση του βουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ στην εκδήλωση του συνδυασμού «Πελοπόννησος Πρώτα»
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
Το περασμένο Σάββατο, στο αμφιθέατρο «Αλέξανδρος Κουμουνδούρος» του Διοικητηρίου, ο περιφερειακός συνδυασμός «Πελοπόννησος Πρώτα» διοργάνωσε μια ενδιαφέρουσα εκδήλωση με θέμα «Ανάπτυξη και Περιφέρεια σε περίοδο κρίσης».
Κατά τις ομιλίες ο υποψήφιος αντιπεριφερειάρχης Μεσσηνίας, Νίκος Πατσαίνος, προέβη σε αποδόμηση της θητείας του Πέτρου Τατούλη, ενώ ο υποψήφιος περιφερειάρχης Οδυσσέας Βουδούρης αναφέρθηκε στους βασικούς άξονες της πολιτικής που θα επιδιώξει να εφαρμόσει ο συνδυασμός του, ώστε η Περιφέρεια να βγει από τη μιζέρια και την υπανάπτυξη.
Στο πάνελ των ομιλητών ήταν και ο Γιάννης Δραγασάκης, βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και εκ των κορυφαίων της ομάδας που επιμελείται το οικονομικό πρόγραμμα του κόμματος, ο βουλευτής Μεσσηνίας Θανάσης Πετράκος, ενώ στην εκδήλωση παραβρέθηκαν και χαιρέτισαν οι υποψήφιοι ευρωβουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ, Γιώργος Κατρούγκαλος και Αλεξάνδρα Χρηστακάκη.
Ο κ. Πετράκος τόνισε το επείγον της παραγωγικής ανασυγκρότησης της Πελοποννήσου, μια και η οικονομική κατάσταση των πολιτών βρίσκεται σε άσχημη θέση. Περιγράφοντας τη γενικότερη εικόνα σημείωσε ότι η Ευρωπαϊκή Ένωση με τις πολιτικές που υιοθετεί οδηγεί τα κράτη του νότου σε μαρασμό, κι αυτή η κατάσταση θα πρέπει να ανατραπεί.
Ειδικότερα, για την Περιφέρεια Πελοποννήσου σημείωσε ότι απαιτείται ένας νέος ριζοσπαστικός σχεδιασμός με τη συστράτευση όλων των πολιτών. «Αναγκαία συνθήκη ανάπτυξης είναι η υλοποίηση βασικών έργων στις υποδομές της Περιφέρειας, αφού τα προηγούμενα χρόνια δεν έγινε το παραμικρό. Ιδιαίτερο βάρος θα πρέπει να δοθεί στην αντιμετώπιση της ανεργίας και τη φτώχειας, αλλά και στην ουσιαστική βελτίωση των συνθηκών στον γεωργικό τομέα», υποστήριξε.
Από την πλευρά του, ο Γιάννης Δραγασάκης μίλησε για τη γενικότερη εικόνα και υποστήριξε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ βρίσκεται πλέον «ένα βήμα από την πηγή, για να πιει νερό». Για να γίνει, όμως, αυτό απαιτείται σχέδιο και πρόγραμμα.
Χαρακτηριστικά τόνισε: «Κατ’ αρχήν, τα μνημόνια δεν τελειώνουν. Θα έχουμε μάλιστα και νέα, ακόμη και αν δεν τους δώσουν το ίδιο όνομα. Δεύτερον, οι συνέπειες της ως τώρα πολιτικής είναι συνέπειες διαρκείας. Ο καθηγητής κ. Λιαργκόβας, υπεύθυνος του γραφείου για τον προϋπολογισμό στη Βουλή, είπε πρόσφατα ότι οι ζημιές που έχουν συντελεστεί στην Ελλάδα είναι συγκρίσιμες με πολεμικές καταστροφές.
Πρόκειται για μια εύστοχη, νομίζω, παρομοίωση. Είναι σαν να έχουμε βγει -και δεν έχουμε βγει ακόμη- από έναν πόλεμο. Πράγματι, ακόμη κι αν αύριο τέλειωνε η ύφεση στην Ελλάδα, σύμφωνα με την εκτίμηση του ΙΝΕ ΓΣΕΕ-ΑΔΕΔΥ, θα χρειασθούμε τουλάχιστον είκοσι χρόνια για να επιτύχουμε απορρόφηση της ανεργίας που έχει δημιουργηθεί. Και σύμφωνα με τα στοιχεία που έδωσε πρόσφατα στη Βουλή ο Οργανισμός για τη Διαχείριση του Δημόσιου Χρέους, ο ΟΔΔΗΧ, εάν δεν υπάρξει κούρεμα και διακανονισμός του χρέους, θα πρέπει από τώρα μέχρι το 2030 να πληρώνουμε κάθε χρόνο εννιά με δέκα δισ. ευρώ κατά μέσο όρο μόνο για τόκους. Και δε χρειάζεται να αναφερθώ στην καταστροφή του παραγωγικού ιστού της κοινωνίας ή στην απώλεια ανθρώπινου κεφαλαίου με τη μαζική ανεργία και τη μετανάστευση νέων επιστημόνων.
Οι δυνάμεις που υποστήριξαν την πολιτική των μνημονίων τάσσονται υπέρ της συνέχισης της ίδιας πολιτικής. Θεωρούν το χρέος βιώσιμο και δε διεκδικούν καν τη μείωσή του, παρά μόνο αν γίνει με πρωτοβουλία των πιστωτών. Ταυτίζουν την ανάπτυξη με τις ιδιωτικοποιήσεις, τη συρρίκνωση του κοινωνικού κράτους και τη μεταφορά όχι μόνο δημόσιων επιχειρήσεων, αλλά και δημόσιων λειτουργιών στον ιδιωτικό τομέα. Ενώ προσβλέπουν στην ανταγωνιστικότητα της οικονομίας μέσω της περαιτέρω μείωσης των μισθών και των ασφαλιστικών εισφορών, που όμως οδηγούν στην περαιτέρω υποβάθμιση της κοινωνίας και στη διάλυση της κοινωνικής ασφάλισης. Έχουμε μπει σε έναν ιστορικό φαύλο κύκλο, μακρύ και πάντως απροσδιόριστης διαρκείας, ένα τούνελ σκοτεινό από το οποίο δεν μπορούν να μας βγάλουν οι δυνάμεις που μας έβαλαν σε αυτό.
Άρα η κυβέρνηση της Αριστεράς είναι μια αναγκαιότητα για τη σωτηρία και το μετασχηματισμό της κοινωνίας. Αυτή η ανάγκη υπάρχει και είναι διαρκής. Αυτή η ανάγκη έκανε επίκαιρο το ζήτημα της διακυβέρνησης από τις δυνάμεις της Αριστεράς».
Γ. Δραγασάκης: “Η βαρβαρότητα που βιώνουμε πρέπει να ανατραπεί”
