Το ταξίδι μας συνεχίζεται με προορισμό το Λονδίνο, όπου συναντάμε τον Γιώργο Μαυρίκη.
Ο Γιώργος γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη και μεγάλωσε στην Καλαμάτα. Στη συνέχεια έφυγε για σπουδές Λογιστικής και Χρηματοοικονομικής στο Πανεπιστήμιο Μακεδονίας. Δε σταμάτησε, όμως, εκεί, αφού συνέχισε με Μάστερ στην Αγγλία, ενώ έχει ζήσει ακόμη σε Βέλγιο και Λουξεμβούργο.
Πλέον εργάζεται στο τμήμα Εσωτερικού Ελέγχου της βρετανικής τράπεζας Barclays.
-Πόσο καιρό εργάζεσαι στο εξωτερικό και πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σου να φύγεις;
Στο εξωτερικό εργάζομαι από το Σεπτέμβριο του 2006. Τα 3 πρώτα χρόνια ως ορκωτός λογιστής στην εταιρεία Pricewaterhouse Coopers (PwC) στο Λουξεμβούργο και τα τελευταία σχεδόν 4 χρόνια ως εσωτερικός ελεγκτής στην τράπεζα Barclays στο Λονδίνο. Στο ενδιάμεσο είχα κάνει ένα «επαγγελματικό διάλειμμα», προκειμένου να πάρω μια γεύση από τον τρόπο ζωής εκτός Ευρώπης μέσω ενός πολύμηνου ταξιδιού στη Νοτιοανατολική Ασία, την Αυστραλία και τη Νέα Ζηλανδία, μια από τις πιο αξέχαστες εμπειρίες της ζωής μου.
Σε αντίθεση με την πλειοψηφία των νέων της γενιάς μου που αναγκάστηκαν από τις συνθήκες να φύγουν από την Ελλάδα, όταν ξέσπασε η κρίση μετά το 2009, για μένα η απόφαση να μη δουλέψω στην πατρίδα και να φύγω κατευθείαν στο εξωτερικό ήταν εύκολη και συνειδητή. Αυτό οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο εξερευνητικό πνεύμα μου, που είχε κεντριστεί από το γεγονός ότι νωρίτερα είχα κάνει ένα μικρό μέρος των σπουδών μου στο Βέλγιο για 5 μήνες, μέσω του προγράμματος ανταλλαγής φοιτητών της Ευρωπαϊκής Ένωσης, Erasmus, και ένα μεταπτυχιακό στην Αγγλία. Ήθελα να εξερευνήσω περαιτέρω κουλτούρες και τρόπους ζωής έξω από τα ελληνικά σύνορα.
-Δυσκολεύτηκες στην ανεύρεση εργασίας στη χώρα που βρίσκεσαι;
Δεν μπορώ να πω ότι δυσκολεύτηκα να βρω δουλειά, ούτε την πρώτη φορά στο Λουξεμβούργο αλλά ούτε και τη δεύτερη στην Αγγλία.
Στην πρώτη περίπτωση ήμουν και λίγο τυχερός, γιατί το 2006 ήταν περίοδος που η εταιρεία PwC ήταν διατεθειμένη να επενδύσει σε ανθρώπινο δυναμικό με καλά ακαδημαϊκά προσόντα αλλά χωρίς επαγγελματική εμπειρία, κάτι που ταίριαζε στο τότε προφίλ μου.
Στη δεύτερη περίπτωση, είχα ήδη 3 χρόνια επαγγελματικής εμπειρίας στο εξωτερικό και τη διεθνή πιστοποίηση ορκωτού λογιστή ΑCCA – που απέκτησα κατά την παραμονή μου στο Λουξεμβούργο -, συνδυασμός που σύντομα αποτέλεσε διαβατήριο για αρκετές συνεντεύξεις, όταν αποφάσισα να εγκατασταθώ στο Λονδίνο το 2010. Κάποιες από αυτές δεν πήγαν καλά, αλλά η διαδικασία εύρεσης δεν κράτησε συνολικά πάνω από 2-3 μήνες.
-Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες στη χώρα που ζεις;
Είμαστε συμπαθής λαός, αυτό έχω καταλάβει όλα αυτά τα χρόνια στο εξωτερικό. Ως Έλληνα σε βλέπουν με «καλό μάτι», αρκεί βέβαια να είσαι ανοιχτόμυαλος και έτοιμος να συμμετάσχεις με επιχειρήματα (και μερικές φορές με χιουμοριστική διάθεση) σε συζήτηση για όλα τα θέματα για τα οποία η Ελλάδα απασχολεί τους ξένους αυτή την περίοδο, είτε αυτή είναι δύσκολη, όπως για τα δάνεια διάσωσης της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ΔΝΤ, είτε αυτή είναι εύκολη, όπως για τις ωραιότερες παραλίες στην Ευρώπη, που φυσικά βρίσκονται στη χώρα μας.
Γενικά, ως λαός έχουμε μια φυσική ζεστασιά που αρέσει και μας κάνει εύκολα προσεγγίσιμους.
-Τι θα ήθελες να μεταφέρεις από την κουλτούρα της εκεί ζωής σου στην Ελλάδα;
Την αξιοκρατία, το σεβασμό στη διαφορετική άποψη και, κυρίως, την κοινωνική συνείδηση.
Στην Αγγλία ξεχωρίζουν εκείνοι που αντικειμενικά είναι και θεωρούνται οι πιο άξιοι και ικανοί κι όχι αυτοί που έχουν «μπάρμπα στην Κορώνη».
Επίσης, εφαρμόζουν πιστά το «Πάταξον μεν, άκουσον δε» και δε λύνουν τις διαφορές τους με βία και μίσος.
Τέλος, ως λαός έχουν συνειδητοποιήσει ότι χωρίς κοινωνική πρόοδο δεν υπάρχει κι ατομική και συνεισφέρουν σε αυτό είτε μέσω της συνειδητής τήρησης των νόμων είτε μέσω του εθελοντισμού, ο οποίος ανθεί στη Βρετανία.
-Τρία πράγματα που πρέπει κάποιος να δει, αν επισκεφτεί την πόλη που βρίσκεσαι…
Το Λονδίνο είναι μια από τις μεγαλύτερες και πιο ενδιαφέρουσες πόλεις του κόσμου, καθώς κάποιος μπορεί να κάνει ή να δει πάντα κάτι καινούριο.
Μου αρέσουν πολύ τα καλοδιατηρημένα πάρκα του Λονδίνου και η κουλτούρα των Λονδρέζων να περνούν πολύ από τον ελεύθερο χρόνο τους εκεί, κάνοντας αθλητισμό, ποδήλατο ή ακόμα και πικ νικ. Από τα πολυάριθμα πάρκα του Λονδίνου θα ξεχώριζα το Regents Park, το Greenwich Park και το Primrose Hill.
Η αγαπημένη μου βόλτα είναι στο κανάλι του Regent’s, όπου μπορεί κανείς να περπατήσει ή να ποδηλατήσει μακριά από τους ήχους της πόλης και να πιει τον καφέ ή την μπύρα του δίπλα στο κανάλι.
Επίσης, θα πρότεινα σε κάποιον να επισκεφτεί ένα από τα πολλά εστιατόρια του Λονδίνου και να εξερευνήσει τις πολυπολιτισμικές γαστρονομικές επιλογές που προσφέρει.
Μπορεί κανείς να επιλέξει τα αφράτα τούρκικα εστιατόρια με νόστιμα κρέατα ψημένα στα κάρβουνα, στην περιοχή Dalston. Αν του το επιτρέπει η τσέπη και θέλει να δοκιμάσει μια εμπειρία διαφορετική, θα πρότεινα το εστιατόριο Sushi Samba σε έναν ουρανοξύστη στην περιοχή City, όπου μπορεί να δοκιμάσει γιαπωνέζικη και βραζιλιάνικη κουζίνα με όλο το Λονδίνο στα πόδια του.
-Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Οι γονείς μου, που πριν χρόνια τους είπα ότι «θα φύγω από την Ελλάδα για λίγο» και οι συζητήσεις με τους εκεί φίλους μου, που πολλές φορές πρέπει να πείσω ότι παραμένω λεπτομερώς ενημερωμένος για τα δρώμενα στην πατρίδα, παρά το γεγονός ότι «δε ζω εκεί κι έχω φύγει καιρό».
Ζώντας σε μια μεγάλη πόλη, μου λείπει ο ήρεμος ρυθμός ζωής και η εύκολη μετακίνηση με τα πόδια ή το ποδήλατο.
Τέλος, μου λείπει η δυνατότητα για καθημερινό μπάνιο στη θάλασσα ανεξαρτήτως εποχής και το φρέσκο ψάρι, ένα από τα αγαπημένα μου γεύματα.
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει στο μυαλό σου;
Πάντα υπάρχει. Περιμένω πρώτα να κλείσει αυτός ο κύκλος που έχει ανοίξει στη ζωή μου εδώ και κάποια χρόνια.
Δυστυχώς ή ευτυχώς, το τέλος αυτού του ταξιδιού δεν προσδιορίζεται εύκολα χρονικά, αλλά θα ήθελα να συνδυαστεί με όσο το δυνατόν περισσότερες εμπειρίες, τις οποίες θα μεταφέρω στον τόπο μου.
Σημασία, όμως, έχει το ταξίδι κι όχι ο προορισμός!
Των Κώστα Γαζούλη- Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
