Το φθινόπωρο είναι μαγικό. Είναι η ιδανική εποχή για να βγείτε στη φύση και να απολαύσετε τις μεγαλειώδεις δημιουργίες της. Οι φανατικοί πεζοπόροι ξέρετε για τι πράγμα μιλάω. Όλοι, όμως, εσείς οι άπιστοι Θωμάδες θα χρειαστεί να διαβάσετε το παρακάτω κείμενο.
Τα φύλλα μιλούν από μόνα τους, αλλάζουν χρώμα στα δέντρα. Τα μονοπάτια της Ξεροβούνας έχουν περικυκλωθεί από τις μπορδοροδοκόκκινες αποχρώσεις των φυλλοβόλων δέντρων. Αχ αυτή η μυρωδιά του φθινοπώρου! Καθώς περπατάς στο δάσος συνθλίβοντας τα ξερά φύλλα, όλα γύρω σου μυρίζουν τόσο γήινα και φρέσκα. Επιβραδύνετε, κλείστε τα μάτια, πάρτε βαθιά ανάσα, εκπνεύστε… Δε γράφετε ποίηση; Πώς να φυλακίσω τη στιγμή, να κρατήσω για πάντα ένα χρώμα, ένα άρωμα, μια ανάμνηση, και να τα διατηρήσω ακέραια, όπως την πρώτη φορά που το αντίκρισα. Την πρώτη εκείνη φορά που ένιωσα ότι σταμάτησαν τα δευτερόλεπτα και έμεινα ακίνητος να παρατηρώ, να απορώ και να θαυμάζω. Τότε, όταν ήμουν παιδί. Ναι, η πεζοπορία στην Ξεροβούνα ήταν ένα ταξίδι στο παρελθόν, σ’ εκείνα τα χρόνια της παιδικής μου αθωότητας! Ο φθινοπωρινός καμβάς της φύσης είναι γεμάτος με χρώματα και ένταση. Η φαντασία και το πάθος δίνουν ομηρικές μάχες, κι εσύ θα μείνεις απλός θεατής;
Για να μη μείνουμε απλοί θεατές, σας έχω τη λύση. ΕΟΣ Καλαμάτας! Αααα… δε σας είπα, είμαι από τα νέα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας και αυτές ήταν οι μύχιες σκέψεις μου τη στιγμή της ανάβασης στην Ξεροβούνα. Λοιπόν, τολμήστε, το βουνό ξεδιπλώνει την ομορφιά του και εσείς πρέπει να την ανακαλύψετε. Και κάτι τελευταίο… χρήσιμο, νομίζω, ξεχάστε την comfort zone της πόλης, δεν είναι για το βουνό.
Λοιπόν, αρκετά… να μιλήσω πιο πεζά τώρα… συγγνώμη… παρασύρθηκα από την ομορφιά του βουνού!
Στις 22/10/17 και ώρα 7.00 το πρωί φύγαμε από τα γραφεία του συλλόγου, με προορισμό την Ξεροβούνα Ταϋγέτου. Η Ξεροβούνα (ύψος 1952 μ.) είναι μία από τις πιο εντυπωσιακές κορυφές του Ταϋγέτου και η ψηλότερη στο βόρειο τμήμα του. Η προσέγγισή μας έγινε από την πλευρά της Λακωνίας και είχε ως αφετηρία το χωριό Λογγάστρα. Από εδώ ξεκινά η πεζοπορία μας. Το ταξίδι μας για την κορυφή της Ξεροβούνας ήταν μακρύ και συνάμα υπέροχο. Περνούσαμε ερημικές και άγονες εκτάσεις, όπου δε φυτρώνει τίποτα. Την ηρεμία του βουνού διέκοπταν πού και πού οι τουφεκιές των κυνηγών. Στη συνέχεια, ακολουθήσαμε μια κακοτράχαλη πλαγιά με γκρι κοφτερούς βράχους. Δεν υπήρχε ούτε ένα δεντράκι να μας χαρίσει λίγη σκιά, παρά μόνο πέτρα, και ήλιος. Σε τέσσερις ώρες περίπου φτάσαμε στην κορυφή! Όλα αμέσως έφυγαν! Το μυαλό μου καθάρισε από τις αρνητικές σκέψεις της κούρασης. Ο καθάριος ορεινός αέρας δρόσιζε το ταλαιπωρημένο μου κορμί! Η αίσθηση του άβατου μου δημιουργούσε δέος και ανατριχίλα! Η ψυχή μου αναζωογονήθηκε από τη θέα του Μεσσηνιακού κόλπου και εξεπλάγη από τις δυνατότητες του ανθρώπου και δη, εμένα! Ήμουν εγώ και το βουνό! Είχα φτάσει στο Θεό! Η καρδιά μου είχε ανεβάσει παλμούς, όχι από την ανάβαση, αλλά από τη θέα που σου έκοβε την ανάσα! Ένιωθα κατακτητής του κόσμου, υπερήρωας, θα έλεγα! Ήταν μια καλή ευκαιρία να ξεκουραστούμε, να πάρουμε δυνάμεις σε ένα ευχάριστο κλίμα, όπου το χαρακτήριζε το αστείρευτο χιούμορ του κύριου Γιάννη και της κας Βάνας.
Αργά το μεσημέρι μαζέψαμε τα πράγματά μας και με βαριά καρδιά πήραμε το δρόμο της επιστροφής. Ήταν ώρα να φύγουμε, γιατί είχαμε ακόμα αρκετό δρόμο να διανύσουμε. Ο ήλιος έχει αρχίσει σιγά σιγά να γέρνει. Ο ουρανός βάφτηκε με κόκκινα και μοβ χρώματα. Το τέλος της κατάβασης μας επιφύλασσε μια έκπληξη… το κερασάκι στην τούρτα… που λέμε, μόνο που δεν ήταν τούρτα, ήταν κομπόστα αγριοφράουλας, έδεσμα που προσφέρθηκε απλόχερα από την πρόεδρο του χωριού Σουστιάνων, Μαρία Τσάκωνα!
Είχε νυχτώσει για τα καλά, όταν φτάσαμε στην Καλαμάτα, φέρνοντας μαζί μας χίλιες δυο ευχάριστες και όμορφες εντυπώσεις! Η φύση μάς χάρισε τόσα πολλά…
Του Νίκου Κανελλόπουλου
Είναι μακρύς ο δρόμος για την Ξεροβούνα…
