Σύμφωνα με πληροφορίες του “Θάρρους”, το επόμενο διάστημα αναμένεται να επισκεφτεί την Καλαμάτα ο Ινδός υπουργός Αγροτικής Radha Mohan Singh, προκειμένου να συζητήσει θέματα του υπουργείου του και να διερευνήσει την πιθανότητα συνεργασίας για εισαγωγή μεσσηνιακού ελαιολάδου και ελιών Καλαμάτας στην πατρίδα του.
Βέβαια, η είδηση μπορεί να είναι σημαντικά θετική για την περιοχή, αλλά το μεγάλο ερώτημα είναι κατά πόσο μπορεί να ανταποκριθεί ποσοτικά και ποιοτικά η Μεσσηνία σε ένα ενδεχόμενο συνεργασίας.
Αν κρίνει κάποιος από τον παραγόμενο όγκο στα δύο αυτά προϊόντα, σίγουρα με τον τρόπο που είναι διασκορπισμένος ο γεωργικός κλήρος, μοιάζει, μάλλον με όνειρο, να καταφέρουμε να ανταποκριθούμε.
Αναγκαία προϋπόθεση για να δούμε το μεσσηνιακό ελαιόλαδο και τις ελιές σε ποσότητες στην αχανή χώρα της Ινδίας, είναι να ξεπεραστεί ο κατακερματισμένος χαρακτήρας της αγροτικής μας παραγωγής με τον αγροτικό συνεργατισμό των παραγωγών και τη συνεργασία με τους μεταποιητές σε ευρύτερα συνεργατικά σχήματα.
Προφανώς η πρωτοβουλία για τη συνεργασία αυτή ανήκει στους ίδιους τους αγρότες. Η πολιτεία όμως πρέπει να αναλάβει το ρυθμιστικό και συντονιστικό ρόλο που της αναλογεί.
Πρωτίστως, χρειάζεται όμως σοβαρότητα και επαγγελματισμός από όλους τους εμπλεκομένους, ώστε όταν το ελληνικό τυποποιημένο ελαιόλαδο βρει τη θέση που του αξίζει στις διεθνείς αγορές να κρατήσει αυτή την θέση, μένοντας μακριά από σκάνδαλα νοθείας, υποβαθμισμένης ποιότητας κ.λπ.
Ο Μεσσήνιος παραγωγός πρέπει να κάνει αυτό που είναι υποχρεωμένος να κάνει. Δηλαδή, να σεβαστεί την ελληνική φύση που αποδεδειγμένα μπορεί να παράξει αγροτικά προϊόντα ανώτερης ποιότητας από αυτά των ανταγωνιστριών χωρών και να συνεργαστεί μαζί της χρησιμοποιώντας ορθές καλλιεργητικές πρακτικές στο χωράφι, αλλά και στην επεξεργασία των προϊόντων και την τυποποίηση τους.
Επίσης, θα πρέπει να αποκτήσει παραγωγική παιδεία ολόκληρη η αλυσίδα που εμπλέκεται σε αυτό. Δηλαδή από τον παραγωγό, μέχρι τον ελαιουργό, αλλά και τον τυποποιητή εν συνεχεία.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
