Ο Κώστας Λούζης (a.k.a Skitsofrenis) είναι ένας καλλιτέχνης του δρόμου από τη Μεσσηνιακή Μάνη. Συχνά στα εντυπωσιακά έργα του το μήνυμα που περνάει είναι αυτό που κερδίζει το θεατή. Σε πολλά σημεία της Καλαμάτας μπορείς να συναντήσεις τα εντυπωσιακά έργα του. Ανάμεσα σε άλλα γράφει και στίχους για την μπάντα του, τους Silencio.
-Σε κάποια έργα σου βλέπουμε φιγούρες ηλικιωμένων που παραπέμπουν στο παρελθόν. Νοσταλγείς μια εποχή που δεν έχεις ζήσει;
Νοσταλγώ μια εποχή που μου έχουν διηγηθεί αρκετοί ηλικιωμένοι, για έναν άλλο κόσμο, γεμάτο φως και ελπίδα, αγάπη και αλληλεγγύη. Πολλοί από αυτούς έχουν φύγει πια, απλά νιώθω τυχερός που τους πρόλαβα, έστω και για λίγο.
-Η έντονη δημιουργική σου δραστηριότητα στην Καλαμάτα έχει σχέση με τον εγκλωβισμό που πιθανόν αισθάνεται κάποιος καλλιτέχνης που ζει στην ελληνική επαρχία;
Ίσως να είναι και αυτό, πάντως εγώ από τη στιγμή που αντιλήφθηκα τη δύναμη της εικόνας κατάλαβα ότι έτσι θα μπορούσα να προβληματίσω, χαροποιήσω, αλλά και να στιγματίσω ό,τι με ενδιέφερε. Ειδικά στην επαρχία, οι αντιδράσεις του κόσμου είναι ακόμα πιο «αφιλτράριστες» από ό,τι στην Αθήνα. Μια κοινωνία όπως της Καλαμάτας κρατά ακόμα κάτι από την εποχή που προείπα και αποδέχεται με άπειρους τρόπους μια καλλιτεχνική παρέμβαση.
-Είδα την ομιλία σου στην TED να μιλάς για το πρώτο γκράφιτι ηλικίας 17.300 χρόνων, το οποίο φυσικά είχε προηγηθεί των άλλων τεχνών. Αισθάνεσαι ότι η σημερινή κοινωνία αγνοεί την ιστορία και τη σημασία του γκράφιτι, ενώ δείχνει μεγάλο ενδιαφέρον για άλλες μορφές τέχνης;
Νομίζω ότι τα τελευταία χρόνια έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται η κοινωνία ότι το γκράφιτι είναι τέχνη και, μάλιστα, πολύ σημαντική, γιατί -όπως και πριν χιλιάδες χρόνια – είναι η μόνη τέχνη που άμεσα εκφράζει την κατάσταση που βρίσκεται η κοινωνία. Όσο και να προσπαθούν κάποιοι να καλουπώσουν την τέχνη του δρόμου, πάντα θα υπάρχει κάποιος που θα μας τρίψει στα μούτρα με ένα σύνθημα ή μια ζωγραφιά αυτό που αγνοούμε ή κρύβουμε.
-Οι atenistas έβαψαν πριν από λίγο καιρό σκαλιά στο Κολωνάκι με την άδεια του Δήμου και δίχασαν την κοινή γνώμη. Στη μια πλευρά ήταν κάποιοι που είπαν ότι ομόρφυναν την πόλη και απέναντι αυτοί που θα ήθελαν να έχουν λόγο για την παρέμβαση. Ποια είναι η γνώμη σου για τέτοιες παρεμβάσεις που μοιάζουν αρκετά με τη δική σου;
Καταρχάς να δώσω συγχαρητήρια στους atenistas, πιστεύω ότι τέτοιες παρεμβάσεις είναι σωτήριες πρώτα απ’ όλα ως παράδειγμα για τους υπόλοιπους. Το να αποφασίσεις να διαμορφώσεις το δημόσιο χώρο με προσωπική εργασία, χρηματικό κόστος και χωρίς κάποιο ιδιαίτερο συμφέρον, είναι το καλύτερο παράδειγμα πολίτη που χρειάζεται η Ελλάδα, ειδικά τώρα. Συμμετέχοντας δειλά δειλά στα κοινά μέσω μιας εικαστικής πρότασης, είναι εφαλτήριο για ακόμα ωραιότερα πράγματα. Ελπίζω να παραδειγματιστούν κι άλλοι.
-Γράφεις στίχους για τους Silencio. Ακούγοντας το «Γιατί είμαι λέει τρομοκράτης» και βλέποντας τα έργα σου, μου δημιουργήθηκε η εξής εντύπωση: Εκτονώνεις την οργή σου περισσότερο μέσω των στίχων παρά με τα γκράφιτι. Είναι έτσι;
Το συγκεκριμένο τραγούδι, αλλά και γενικότερα όλοι μου οι στίχοι (μέχρι πριν από δυο χρόνια), είχαν περισσότερη οργή μέσα από ό,τι θα είχαν, αν τους έγραφα τώρα. Τα δύο τελευταία χρόνια αποφάσισα να μετουσιώσω αυτήν την οργή σε ανεξάντλητη ανάγκη δημιουργίας, προσπαθώντας όμως να αποτυπώσω πια ό,τι με οργίζει ή με προβληματίζει πιο ώριμα και ολοκληρωμένα. Με λίγα λόγια, τώρα πια ζωγραφίζω σαν να γράφω στίχους και γράφω στίχους νιώθοντας ότι κρατώ ένα σπρέι.
-Μίλησέ μου για το έργο που έκανες στο ΚΕΘΕΑ ΚΥΤΤΑΡΟ.
Στο ΚΕΘΕΑ – ΚΥΤΤΑΡΟ με φώναξαν οι υπεύθυνοι απλά για να σχεδιάσω σε μια ξύλινη επιφάνεια κάτι σε σχέση με τη γιορτή της επετείου του ΚΕΘΕΑ. Πηγαίνοντας εκεί, όμως, και περνώντας πολλές ώρες με τα παιδιά, διαπίστωσα πόση καλή δουλειά γίνεται. Γνώρισα ανθρώπους πιο υγιείς ψυχικά και πνευματικά από ό,τι πολλοί έξω! Είδα τι μπορεί να κάνει η δύναμη της ψυχής και η πραγματική θέληση για ζωή. Έτσι, λοιπόν, θέλησα να ζωγραφίσω έναν εξωτερικό τοίχο του σπιτιού, επιλέγοντας ένα θέμα συμβολικό. Eκφράζοντας έτσι το θαυμασμό μου για αυτούς τους ήρωες.
Πηγή: lifo.gr