Πρόβα νυφικού σε «τάνγκο» εποχής

Το εμβληματικό μυθιστόρημα της Ντόρας Γιαννακοπούλου «Πρόβα νυφικού», σε σκηνοθεσία του Κώστα Χαλκιά, επέλεξε να ανεβάσει φέτος η φιλόδοξη και πρωτοποριακή ομάδα της «Θεατρικής Διαδρομής». Η πρόκληση ήταν μεγάλη, αν αναλογιστεί κανείς ότι το βιβλίο που κυκλοφόρησε το 1993 έγινε ένα από τα μεγαλύτερα best-sellers, αλλά και η σειρά που προβλήθηκε δυο χρόνια μετά -σε σκηνοθεσία Κώστα Κουτσομύτη- απέκτησε φανατικό κοινό και άφησε εποχή στην ιστορία της ελληνικής τηλεόρασης. Το 2014 έγινε επίσης διασκευή για το Θέατρο και ανέβηκε επιτυχώς στην κυκλική σκηνή του «Ρεξ» του Εθνικού Θεάτρου, σε σκηνοθεσία Σωτήρη Χατζόπουλου.
Η δράση του έργου τοποθετείται στην ελληνική επαρχία με φόντο τη δικτατορία Μεταξά, παραμονές του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου. Οι ήρωες του έργου παρασυρόμενοι από το πάθος τους για ζωή, εθελοτυφλούν για τα δεινά που έρχονται. Μετά τον αρραβώνα της Αγγελικής με τον Απόστολο όλοι αποχωρούν χαρούμενοι, εκτός από εκείνη. Έχει μόλις λάβει ένα ανώνυμο γράμμα που γκρεμίζει την ευτυχία της. Είναι αλήθεια ή ψέμα ότι ο μέλλοντας σύζυγός της την απατά; Η «Πρόβα νυφικού» έτσι κι αλλιώς θα γίνει για να μην υποψιαστούν οι συγγενείς και για να μη πληγωθεί και η μητέρα… Για να ξεφύγει, όμως, απ’ το μαρτύριο της αμφιβολίας της, μέσω του θείου της στρέφεται στον οικογενειακό φίλο, αστυνόμο Πέτρο Μανιά, και του ζητά να μάθει την αλήθεια. Η σιωπή του αστυνόμου εξαιτίας του έρωτα που νιώθει για την Αγγελική, θα εξαφανίσει τα άσχημα προαισθήματά της και θα την οδηγήσει στον εσφαλμένο γάμο της με τον Απόστολο.
Ο πόλεμος που ξεσπάει απότομα σαρώνει τα πάντα. Το έπος και η κατάρρευση του Αλβανικού Μετώπου, η Κατοχή, ο πόθος για τη λευτεριά και η Αντίσταση ενώ επηρεάζουν τους πάντες, δεν αγγίζουν διόλου τον Απόστολο! Η συμπεριφορά του μαυραγορίτη-γυναικά ξεπερνάει κάθε όριο και τα ένοχα μυστικά που έρχονται αναπόφευκτα στο φως, θα οδηγήσουν στη σύγκρουση.
Πρόκειται για μια καλοδουλεμένη και προσεγμένη παράσταση, από αυτές που μας έχει συνηθίσει τα τελευταία χρόνια η «Θεατρική Διαδρομή», με δυνατές ερμηνείες και ευρηματική σκηνοθετική προσαρμογή.
Ο Κώστας Χαλκιάς ενσωματώνει στη σκηνή ένα ντουέτο αφηγητών (μια ηλικιωμένη κυρία που αφηγείται στην εγγονή της) που βάζει άμεσα το θεατή στο κλίμα των ταχέως εναλλασσόμενων σκηνών, καθώς και το σουρεαλιστικό ρόλο της Ευανθούλας. Τον κομβικό ρόλο της λιγνής αυτής περιφερόμενης κοπελιάς «ξωτικό», που ενώ όλοι θεωρούν «πέραν του κόσμου τούτου», εντούτοις γνωρίζει πολύ περισσότερα απ’ ό,τι δείχνουν οι λιγοστές της κουβέντες, ερμηνεύει καταπληκτικά η Έλενα Χριστοπούλου. Άμεσα μεταδοτικός είναι στο θεατή ο θλιμμένος ερωτισμός της Αγγελικής Κανδηλιώτη, που ενσαρκώνει άψογα το ρόλο της Αγγελικής Δελλή.
Ο Γιώργος Ιατρόπουλος προσδίδει τον απαραίτητο συνδυασμό ανηθικότητας και γοητείας στο ρόλο του φιλήδονου και παραδόπιστου καθάρματος, του Απόστολου, ενώ ιδιαίτερα δοτική με εντυπωσιακές εκφραστικές κορυφώσεις η Ελένη Γιαννούλη στο ρόλο της ερωμένης αυτού, Όλγας Δελλή.
Ο Ηλίας Παρθένιος άρτιος και πιστικός στο ρόλο του ιατρού θείου Οδυσσέα, ενώ ο Γιάννης Φωτεινόπουλος είναι δεινός, στιβαρός αλλά και συναισθηματικός, όπως ακριβώς απαιτεί ο ρόλος του αστυνόμου Μανιά. Και γενικά από την ομογενοποιημένη ομάδα της «Θεατρικής Διαδρομής», κανένας ηθοποιός δεν υστερεί στην παράσταση.
Τα επιλεγμένα σκηνικά και κοστούμια και ιδιαιτέρως η μουσική, αποδίδουν εξαιρετικά την αίσθηση της εποχής στην οποία εξελίσσεται η πλοκή. «Ατού», όμως, της παράστασης αποτελεί αυτή ακριβώς η μόνιμη μουσική υπόκρουση του «Τάνγκο», όταν οπτικοποιείται αισθητικά με το χορό των πρωταγωνιστών. Ένας χορός, που παρότι «θέλει δύο», είναι ουσιαστικά ενδοστρεφής και ενδοσκοπικός και εκφράζει την ερωτική επιθυμία, τη νοσταλγία του χορευτή, τον απραγματοποίητό του έρωτα. Η δε απαιτητική, όσον αφορά στην ποιότητα του cast, σκηνοθετική τεχνοτροπία της «γεμάτης» (full stage), ομαδικής σκηνής (είτε πρόκειται για το γλέντι αρραβώνων, είτε για το κάλεσμα στο Μέτωπο, είτε για την τελευταία σκηνή των «δεμένων» ματιών), έρχεται σε αντίθεση με το “άδειο”, το ανεκπλήρωτο των ματαιόδοξων σχεδίων του κάθε ήρωα ξεχωριστά αλλά και εν γένει της ίδιας της ανθρώπινης φύσης. Ο άνθρωπος όμως παρά τα πάθη, τα λάθη και τις αδυναμίες του, παραμένει η αιώνια, η μοναδική «σταθερά».
Όταν στο τέλος έρχεται στον ύπνο της Τασίας η μορφή της Ευανθούλας, εκείνης της χαμένης «ανθρώπινης μαγείας» που αναζητείται, θα ειπωθεί και η παρηγορητική φράση κλειδί: «Ξεχνιούνται; Δεν ξεχνιούνται οι άνθρωποι»!
Μην ξεχάσετε ότι η υπέροχη παράσταση της «Θεατρικής Διαδρομής» θα παίζεται μέχρι και την Κυριακή στο Πνευματικό Κέντρο Καλαμάτας και αξίζει όλοι να την παρακολουθήσετε!