Ένα μικρό χωριό γεμάτο παιδιά
Οι Ράχες Τριφυλίας κατέχουν ένα εντυπωσιακό ρεκόρ, καθώς πρόκειται για ένα χωριό το οποίο είναι γεμάτο παιδιά. Σε αντίθεση με την κατάσταση που επικρατεί, στη συντριπτική πλειονότητα των χωριών της Ελλάδας, όπου διαμένουν λιγοστοί ηλικιωμένοι με την εικόνα να είναι εγκατάλειψης και θλίψης, στις Ράχες είναι φανερή η ζωντάνια και η ζωή, με τα παιδιά να αποτελούν το 41% του πληθυσμού. Είναι από βρέφη μέχρι μαθητές Λυκείου, περίπου 45 παιδιά, σε σύνολο μόνιμων κατοίκων περί τους 110.
Οι Ράχες βρίσκονται σε απόσταση 6 χλμ. από την Κυπαρισσία και σε υψόμετρο 130 μ. από την επιφάνεια της θάλασσας. Πρόκειται για μια κοινότητα αποτελούμενη πραγματικά από ράχες που ατενίζουν στο Ιόνιο και στους απέραντους ελαιώνες της περιοχής και σε σημείο προστατευμένο από το εθνικό οδικό δίκτυο. Αποτελούν ιδανικό σημείο διαμονής στην ευρύτερη περιοχή της Κυπαρισσίας, με δυνατότητα να προσφέρει στους κατοίκους της αλλά και της περιοχής, έναν πραγματικό παράδεισο για δραστηριότητες παιδιών αλλά και ενηλίκων.
Είναι ένα χωριό φιλήσυχων, εργατικών και φιλοπρόοδων κατοίκων, που αγαπάνε τη γενέθλια γη τους και μονιασμένοι προσπαθούν για το καλύτερο της ζωής τους, της μικρής κοινωνίας του χωριού τους.
Οι μόνιμοι κάτοικοι στις Ράχες είναι, όπως προαναφέρθηκε, περίπου 110, εκ των οποίων περίπου 45 παιδιά – γύρω στα 20 είναι μαθητές Γυμνασίου και Λυκείου, περίπου 15 μαθητές Δημοτικού και 10 παιδιά προσχολικής και νηπιακής/βρεφικής ηλικίας. Μάλιστα, κατέχει και ακόμα ένα απίστευτο ρεκόρ. Το ρεκόρ (των τελευταίων χρόνων) σε γεννήσεις για χωριό του μεγέθους του, από άποψης πραγματικών μόνιμων κατοίκων, καθώς το έτος 2015 σημειώθηκαν 3 γεννήσεις ελληνικών οικογενειών. Και αναφέρουμε ελληνικών οικογενειών, επειδή σχεδόν σε όλες τις περιπτώσεις χωριών που σημειώνονται γεννήσεις παιδιών, αυτά είναι παιδιά οικονομικών μεταναστών.
Κατά τους καλοκαιρινούς μήνες πληθώρα επισκεπτών κατακλύζει τις Ράχες και ο αριθμός των παιδιών τριπλασιάζεται. Πώς όμως είναι η ζωή στο χωριό για παιδιά και νέους γονείς;
Η εκπρόσωπος της Τοπικής Κοινότητας Ραχών, Σωτηρία Κουτρουμπή, η οποία είναι μητέρα δύο παιδιών, μιλώντας στο «Θ» σημείωσε: «Η ζωή στο χωριό είναι γεμάτη όμορφες εικόνες. Πολύ πράσινο, ένα πανέμορφο δασάκι και θέα στο βουνό και τη θάλασσα. Οι κάτοικοι καλλιεργούν τη γη ή εργάζονται στην Κυπαρισσία. Αγαπάμε πολύ τις Ράχες και αυτό φαίνεται στο χωριό μας. Είναι ένα χωριό με ζωή και με ανθρώπινες σχέσεις στους γείτονες. Στα μαγαζιά ο κόσμος συζητάει, περνάει καλά και ειδικά την περίοδο του Καλοκαιριού ή των εορτών που κατεβαίνουν κι άλλοι στο χωριό, παντού υπάρχει κίνηση, η πλατεία γεμίζει, στο παλιό σχολείο δημιουργούμε παιχνίδια για τα παιδιά κάθε ηλικίας, το «μπάχαλο», όπως λέμε. Τα παιδιά στις Ράχες περνούν ώρες ατέλειωτες στο δάσος και στην παιδική χαρά του σχολείου. Είναι μέσα στη φύση, στο πράσινο και στο οξυγόνο. Παίζουν ανέμελα. Έχω δυο γιους, οι οποίοι δεν αλλάζουν με τίποτα το χωριό με την πόλη. Τους αρέσει η ελευθερία που νιώθουν σ’ ένα ασφαλές περιβάλλον. Γονείς του χωριού συστήσαμε το “Δημιουργικό Εργαστήρι Ραχών”, το οποίο έχει σκοπό, εκτός από την ψυχαγωγία και τα παιχνίδια, να μάθουν τα παιδιά να συνεργάζονται, να δημιουργούν, ν’ ανακαλύπτουν και ν’ αγαπούν τη φύση. Από την πρώτη δράση μας, με τις δεντροκατασκευές, τα παιδιά ενθουσιάστηκαν. Το δάσος θα είναι προορισμός για όλα τα παιδιά της γύρω περιοχής, για τα παιχνίδια τους και παράλληλα θα θαυμάζουν και θα παραδειγματίζονται, ενώ θα μπορούν να συμμετέχουν και αυτά ενεργά στις δράσεις που θα υλοποιούνται, αφού είναι κάτι για τα ίδια και την καλύτερη ζωή τους.».
Η Αλκμήνη Γεωργιάδη μας μετέφερε την προσωπική της εμπειρία από την εγκατάσταση και τη ζωή στο χωριό. Όπως είπε: «Μετακόμισα στις Ράχες Κυπαρισσίας τον Ιανουάριο του 2012, έχοντας αφήσει την αγχωτική ζωή της Θεσσαλονίκης, με την επιθυμία και την προσδοκία να αναζητήσω μία πιο ανθρώπινη καθημερινή ζωή στη φύση. Ο σύζυγός μου βρισκόταν ήδη ενάμιση χρόνο στο χωριό, έχοντας εγκαταλείψει και ο ίδιος τους ρυθμούς της Αθήνας για μία πιο ποιοτική και ήρεμη ζωή. Από τότε, στήσαμε και οι δύο τις δουλειές μας, έχουμε ήδη κάνει την κόρη μας, που σήμερα είναι 2,5 χρονών και περιμένουμε σε λίγους μήνες το γιο μας. Η ζωή μας εδώ δεν μπορεί να συγκριθεί σε τίποτα με την αντίστοιχη στις μεγαλουπόλεις που και οι δύο είχαμε μεγαλώσει. Ζούμε μέσα στην ηρεμία της φύσης και έχουμε την πολυτέλεια το πρωί να αντικρίζουμε τη θάλασσα και το βράδυ το φεγγάρι και τ’ άστρα. Μετακινούμαστε μέσα σε 5 λεπτά σε όλες τις δραστηριότητές μας, χωρίς να σπαταλάμε ατελείωτες ώρες σε φανάρια και αναζήτηση θέσεων στάθμευσης. Τα προβλήματα άγχους από τις πολλές μετακινήσεις και τις αναπόφευκτες καθυστερήσεις, δεν αποτελούν πια κομμάτι της ζωής μας. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα να έχουμε χρόνο για τον εαυτό μας και την οικογένειά μας. Ξυπνάμε όλοι μαζί το πρωί, παίρνουμε πρωινό και τρώμε μαζί το μεσημέρι. Η κόρη μας έχει μεγαλώσει στη φύση, είναι πλήρως εξοικειωμένη με τα στοιχεία της και ζει με βάση αυτά. Έτσι, κοιμάται όταν κοιμάται ο ήλιος και ξυπνάει μαζί του. Γνωρίζει όλα τα ζώα από κοντά και όχι μόνο μέσα από τα παραμύθια. Έχει την κοτούλα της και ξέρει ότι μας δίνει τα αυγά της, χαιρετάει τα προβατάκια του χωριού, επισκέπτεται τα γουρουνάκια του γείτονα και μιλάει με όλα τα έντομα και τα ερπετά του κήπου. Όταν ζητάει φρούτο, δεν το παίρνει από το ψυγείο αλλά το κόβει μόνη της από το δέντρο. Από μηνών που ξεκίνησε να μπουσουλάει, ήταν ήδη μαζί με τα υπόλοιπα παιδιά στην πλατεία του χωριού, χτίζοντας μόνη τις βάσεις της και μαθαίνοντας να εκτιμάει τις δυνατότητές της. Περπατάει ξυπόλητη και τρέχει ελεύθερη με τις ώρες στο χωριό, απολαμβάνοντας τον ήλιο και τη θάλασσα έξι μήνες το χρόνο. Από συνειδητή επιλογή στο σπίτι δεν έχουμε τηλεόραση. Έτσι έχει γνωρίσει τους παιδικούς της φίλους, την Πέππα και τον αδερφό της τον Τζορτζ, την μικρή πριγκίπισσα, τον Μπεν και τη Χόλυ, το Μίκυ και τη Μίνι, επιλεκτικά από την οθόνη του υπολογιστή, χωρίς να υποβάλλεται στα κρυπτογραφημένα μηνύματα των διαφημίσεων. Πρόσφατα, ξεκίνησε στο Δημοτικό Παιδικό Σταθμό της περιοχής, έναν υπέροχο χώρο με πράσινο, κούνιες, τραπεζαρία και αίθουσες για παιχνίδι, διαμορφωμένο απόλυτα στις ανάγκες των μικρών παιδιών. Λόγω της μικρής κοινωνίας, γνωρίζουμε τους δασκάλους και τους περισσότερους γονείς, χωρίς καμία ανησυχία για τις συναναστροφές των παιδιών ή για την προσαρμογή τους στις νέες εμπειρίες. Η επιλογή μας να επιστρέψουμε στη φύση και να αναζητήσουμε έναν πιο βιώσιμο και ανθρώπινο τρόπο ζωής, ήταν η καλύτερη που θα μπορούσαμε να κάνουμε. Χαιρόμαστε που τα τελευταία χρόνια επιστρέφουν στην περιοχή όλο και περισσότεροι νέοι, ενώ την έχουν επιλέξει για να ζήσουν και άνθρωποι που δεν έχουν καμία σχέση με αυτήν. Οι συνθήκες που προσφέρονται σε οικογένειες με μικρά παιδιά είναι ιδανικές και εξαιρετικά πρόσφορες για δημιουργικές δράσεις και καινοτομίες».
Ο Σωτήρης Λυμπερόπουλος ανέφερε: «Πολλοί νομίζουν ότι όταν ζεις σε ένα μικρό χωριό σημαίνει ότι είσαι απομονωμένος, άνεργος και πως τα παιδιά σου θα έχουν λιγότερα ερεθίσματα. Ζώντας στις Ράχες τα τελευταία 5 χρόνια, μπορώ να πω ότι αυτό δεν είναι αλήθεια. Αν και έχουμε λίγους φίλους, έχουμε τη δυνατότητα να βλεπόμαστε περισσότερο και να έχουμε πιο ουσιαστικές σχέσεις. Αν και δεν είναι εύκολο να βρεις δουλειά στην επαρχία, είναι εύκολο να πετύχεις δημιουργώντας τη δική σου επιχείρηση. Τόσο εγώ, όσο και η σύντροφός μου καταφέραμε να στήσουμε δικές μας δουλειές, οι οποίες μας επιτρέπουν να ζούμε μια χαρά χωρίς ιδιαίτερα κεφάλαια. Και τα παιδιά μας σίγουρα δεν πηγαίνουν τόσο συχνά στο θέατρο, αλλά παίζουν όλη μέρα και δεν είναι κολλημένα μπροστά σε μια οθόνη. Ξέρουν πώς μοιάζει μια μελιτζανιά, πότε έρχεται η άνοιξη, από πού παίρνουμε το γάλα και πώς είναι να πέφτεις από το ποδήλατο. Αν με ρωτήσεις αν θα ξαναγυρνούσα στην πόλη, θα σου απαντούσα «σε καμία περίπτωση».
Για τη ζωή των παιδιών στο χωριό, όπως τη βιώνουν και τη νιώθουν, χαρακτηριστικές είναι οι απόψεις δύο παιδιών που μίλησαν στο «Θ». Ο 12χρονος Σωτήρης επισήμανε εμφατικά και αφοπλιστικά: «Δεν αλλάζω το χωριό μου με τίποτα γιατί έχει τους καλύτερους χωματόδρομους για ποδήλατο», ενώ ο 11χρονος Ηλίας σημείωσε για το «μεγαλείο» των Ραχών: «Το χωριό μου είναι ψηλά και μπορείς να δεις ολόκληρη την θάλασσα λες και είσαι σε αεροπλάνο».