Οι πολίτες δεν αντέχουν άλλες υποσχέσεις…
Το Περιφερειακό Συνέδριο για την Παραγωγική Ανασυγκρότηση στην Πελοπόννησο, όπως όλοι γνωρίζουμε πλέον ανοίγεις τι πύλες του σήμερα και ολοκληρώνεται αύριο στην Τρίπολη παρουσία 23 μελών του υπουργικού συμβουλίου και του Πρωθυπουργού.
Το Συνέδριο στην Πελοπόννησο είναι το 10ο που πραγματοποιείται στον κύκλο των Περιφερειακών Συνεδρίων που έχουν προγραμματιστεί, προκειμένου να υπάρξει ένας αποκεντρωμένος διάλογος με κοινωνικούς και παραγωγικούς φορείς, στο πλαίσιο της διαμόρφωσης της «Εθνικής Αναπτυξιακής Στρατηγικής 2021». Οι εργασίες του Συνεδρίου θα φιλοξενηθούν στο Αποστολοπούλειο Πνευματικό Κέντρο Τρίπολης (Παπαναστασίου 25).
Η κεντρική εκδήλωση αύριο θα ανοίξει με ομιλία του Περιφερειάρχη, Πέτρου Τατούλη και θα ολοκληρωθεί με την κεντρική ομιλία του Πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα.
Ήδη για τη διεξαγωγή του έχει αρχίσει ένας ολόκληρος κύκλος εκτιμήσεων και αναλύσεων. Θα είναι ένα συνέδριο στο οποίο δεν θα κυριαρχήσουν οι μαξιμαλιστικές απόψεις και τα “παχιά λόγια” ή θα πρόκειται για μια πραγματική συνέργεια μεταξύ κράτους, περιφέρειας και παραγωγικών τάξεων ώστε να υπάρξουν κάποια -έστω και ελάχιστα- χειροπιαστά και υλοποιήσιμα παραδείγματα. Η ιστορία έχει δείξει ότι, μάλλον, κυριαρχούν οι πρώτες εντυπώσεις, αλλά στο χέρι της κυβέρνησης είναι να αντιστρέψει τα ειωθότα.
Βέβαια και από την πλευρά των παραγωγικών τάξεων και των φορέων θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι δεν βρισκόμαστε σε περίοδο ευμάρειας, αλλά, ζούμε σε μια κοινωνία την οποία έχουν… γονατίσει τα μνημόνια και η λιτότητα. Παράλληλα, δεν είναι δυνατό, να ζητούμε από μια κυβέρνηση να κάνει πράγματα που δεν έχουν γίνει δεκαετίες τώρα. Μαγικά ραβδιά δεν υπάρχουν.
Για δεκαετίες δεν σχεδιάστηκε ένα παραγωγικό μοντέλο που θα όριζε τους άξονες ανάπτυξης για τη οικονομία, με αποτέλεσμα η παραγωγική δραστηριότητα να αναπτυχθεί άναρχα και χωρίς σχεδιασμό, η δε κοινωνία να μην έχει προοπτική. Αποτέλεσμα αυτής της λογικής ήταν η χώρα να μην μπορέσει να αντιμετωπίσει την οικονομική κρίση.
Δεν είναι τυχαίο άλλωστε που οι κυβερνήσεις που κλήθηκαν, λίγο πριν το ξέσπασμα της κρίσης, και αμέσως μετά να την αντιμετωπίσουν, στάθηκαν ανίκανες να οργανώσουν οποιονδήποτε σχεδιασμό. Η λογική του υπέρ δανεισμού και του άκρατου καταναλωτισμού που υιοθετήθηκε από το πολιτικό σύστημα τα προηγούμενα χρόνια, κυριάρχησε στην πολιτική και οικονομική σκέψη και δεν άφησε περιθώρια άλλου δρόμου.
Η λογική των Περιφερειακών συνεδρίων θα πρέπει να βρίσκεται ακριβώς στον αντίποδα αυτών των λογικών που επικρατούσαν μέχρι χθες.
Παράλληλα, εκείνο που ζητούμε, όταν κλείσουν τα φώτα του Συνεδρίου, είναι να ξεκινήσει το δύσκολο έργο της πράξης των λόγων. Γιατί εκεί θα κριθούμε όλοι. Κυρίως, η κυβέρνηση.
Από την άλλη πλευρά, σύμφωνα και με τον καθηγητή Γιώργο Φαράκλα, πολιτική νομίζουμε συνήθως ότι είναι η υλοποίηση ενός προγράμματος. Δυστυχώς δεν είναι έτσι τα πράγματα. Μπορεί μια παράταξη να έχει τη βούληση να πετύχει κάποιους στόχους και να γνωρίζει σε ποια μέσα μπορεί να προσφύγει για να τους πετύχει. Τα ανθρώπινα πράγματα είναι όμως έτσι πλασμένα, ώστε τα μέσα σπανίως φέρνουν τα αναμενόμενα αποτελέσματα.
Η εκτίμηση της κατάστασης αποδεικνύεται εσφαλμένη, ο συσχετισμός δυνάμεων διαφορετικός από τον προβλεπόμενο, η συγκυρία φαίνεται να επηρεάζει περισσότερο την έκβαση από ό,τι φαινόταν λογικό. Το πιο εντυπωσιακό, όμως, είναι ότι ανακαλύπτουμε έτσι πως θέλουμε κάτι άλλο από αυτό που νομίζαμε πως θέλαμε. Έτσι, ευτυχώς που η πολιτική δεν είναι η υλοποίηση ενός προγράμματος. Αν ήταν, δεν θα υπήρχε τυχαιότητα, άρα ούτε εξέλιξη. Η πολιτική δεν θα διέφερε από τη μηχανική.
Με άλλα σχέδια ήλθε η σημερινή κυβέρνηση στην εξουσία και άλλα εφάρμοσε. Η εύκολη ερμηνεία της «μετάλλαξης» είναι πάντα η ψυχολογική: Έγιναν «λάθη» λένε, υπήρξε «προδοσία» λένε άλλοι. Το πιθανότερο είναι ότι η μη αναμενόμενη συμπεριφορά της πραγματικότητας πρόσφερε σε αυτήν τη δυνατότητα να μάθει καλύτερα τι ήταν αυτό που ήθελε. Το λιγότερο που έμαθε σε αυτά τα λίγα χρόνια είναι η φύση της πολιτικής. Η πολιτική δεν είναι ποτέ η εφαρμογή ενός σχεδίου στην πραγματικότητα. Είναι μάλλον η εκμαίευση ενδιαφερουσών δυνατοτήτων από την πραγματικότητα. Κι αυτό δεν πρέπει να το ξεχνάει η κυβέρνηση.
Εν κατακλείδι, εδώ και χρόνια υπάρχει ανάγκη για ένα σχέδιο της επόμενης ημέρας. Σύμφωνα και με τα λεγόμενα και της κυβέρνησης το 2018 είναι μια κομβικής σημασίας χρονιά, για να ξεκινήσει μια δυναμική πορεία για το αναπτυξιακό όραμα της ελληνικής κοινωνίας, με αλλαγή του παραγωγικού μοντέλου και ορθή κατανομή του πλούτου.
Εκτός από τα έργα υποδομών έχουμε ανάγκη και από προτάσεις που θα συμπεριλαμβάνουν και τα θέματα Δημοκρατίας, τη λειτουργία των θεσμών, τη συμμετοχή των πολιτών, το ρόλο των περιφερειακών και τοπικών αρχών, την πολιτική συνεννόηση σε μείζονα ζητήματα, διότι, αρκετά πλήρωσε η χώρα και ο ελληνικός λαός την αδυναμία του πολιτικού συστήματος. Πρώτα απ’ όλα, όμως, στην απόκτηση μιας κουλτούρας δημοκρατικού διαλόγου, απολογισμού, δεσμεύσεων και συμμετοχής.
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
