Η ηγεσία επιμένει, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των οργανώσεων στην Πελοπόννησο, τάσεις και προσωπικότητες του κόμματος, έχουν διαφορετική άποψη: η στήριξη του Οδυσσέα Βουδούρη από τον ΣΥΡΙΖΑ για την Περιφέρεια Πελοπόννησο είναι μία λάθος επιλογή.
Μάλιστα, ο Μανώλης Γλέζος θέτει, με αφορμή την υποψηφιότητα, εμμέσως θέμα δημοκρατικής λειτουργίας του κόμματος, υπενθυμίζοντας ότι στον ΣΥΡΙΖΑ ηγεσία είναι τα μέλη και οι οργανώσεις του.
Τι γίνεται, λοιπόν, με τη συγκεκριμένη υποψηφιότητα;
Κάποιοι θα υποστήριζαν ότι όλα τα ’χει (υποστεί) ο ΣΥΡΙΖΑ -λυσσώδεις επιθέσεις, συκοφαντίες και αυστηρή κριτική-, ο εσωτερικός σπαραγμός τού έλειπε. Κι αυτό, όχι για τα προβλήματα που υπάρχουν στη στήριξη του εγχειρήματος που επιδιώκει στην κοινωνία, αλλά για τις «δημοκρατικές διαδικασίες».
Για τα κόμματα τέτοιου είδους συζητήσεις ήσαν πάντοτε ο φερετζές της αντιδημοκρατικής νοοτροπίας. Πίσω από τις διακηρύξεις, υπάρχουν ομαδούλες, φράξιες, προσωπικές φιλοδοξίες, ιδιοτέλειες.
Όσο κι αν έχουν δίκιο ορισμένοι σοβαροί άνθρωποι του ΣΥΡΙΖΑ, καταγγέλλοντας αντιδημοκρατικές μεθοδεύσεις, κανένας δεν μπορεί να αρνηθεί ότι όλοι τους είναι μπλεγμένοι -άλλος λίγο, άλλος πολύ- σε εσωκομματικές ίντριγκες και διενέξεις, στη διαμόρφωση μετώπων και σε ποικίλα εσωτερικά μικροπολιτικά παιχνίδια.
Αλλά τι αντιπροσωπεύει στην κοινωνία το 30% του Λαφαζάνη και των συν αυτώ; Πώς κατέκτησε ο ΣΥΡΙΖΑ περίοπτη θέση και βρίσκεται προ των πυλών της εξουσίας; Αν το θαύμα οφείλεται στις ριζοσπαστικές θέσεις της μειοψηφίας -ή έστω στις προσπάθειες του όλου δυναμικού του κόμματος, που βρισκόταν τότε γύρω στο 4%-, γιατί αυτό δεν είχε επισυμβεί νωρίτερα; Όλοι το ξέρουν. Η σύνθλιψη του ΠΑΣΟΚ από τις μυλόπετρες του μνημονίου εκτόξευσε τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι οι μέχρι τότε θέσεις του. Το ετερόκλητο κοινό που τον ψήφισε, αγνοούσε ή αδιαφορούσε για τις θέσεις και τις ενστάσεις της «Αριστερής Πλατφόρμας» και τη δυναμική των Συνιστωσών. Έβλεπε στο ΣΥΡΙΖΑ μία οδό διαφυγής, ένα χέρι που θα τον τραβήξει από την κόλαση του μνημονίου, ένα φορέα ικανό για την απαιτούμενη δραστική αλλαγή στη διακυβέρνηση της χώρας. Επομένως, όσοι από τους εξεγερμένους βαυκαλίζονται ότι εκπροσωπούν στην κοινωνία κάτι παραπάνω από το μισό ποσοστό του παλιού Συνασπισμού/ΣΥΡΙΖΑ, πλανώνται.
Ένα σοβαρό κόμμα που φιλοδοξεί να κυβερνήσει -ηγεσία και στελέχη της εσωτερικής αντιπολίτευσης- οφείλει να επιδιώκει «ανοίγματα» και ευρύτερες συνεργασίες με προσωπικότητες και χώρους που έχουν διαφορετικό πολιτικό πρόσημο.
Συνταγές για το ποια είναι η σωστή δοσολογία δεν υπάρχουν, παρά μόνο στα εγχειρίδια και στα μυαλά όσων φαντασιώνονται ότι κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και κατασκευάζουν στο εργαστήριο λεπτομερείς οδικούς χάρτες, με ηρωικές διαδρομές, παρακάμπτοντας με επαναστατικό βολονταρισμό τα διόδια που βάζει η ζωή.
Το τι είναι ριζοσπαστικό στις μέρες μας είναι ένα κρίσιμο θέμα. Στη θεωρία μπορούμε να συμφωνήσουμε. Στην πράξη όμως; Όπως επισημαίνει κι ένας μαρξιστής φιλόσοφος, «στην ιδιόμορφη κατάσταση που βρισκόμαστε αυτό που πριν από μερικά χρόνια θα φαινόταν σαν ρεφορμισμός σε μια ριζοσπαστική Αριστερά, τώρα μοιάζει σαν ένα απίστευτα ουτοπικό αίτημα».
Από την άλλη, έχω την εντύπωση πως οι ψηφοφόροι της Αριστεράς έχουν περισσότερες απαιτήσεις. Και σίγουρα δε θα θέλουν το κόμμα αυτό να μετατραπεί σε διάδοχο του ΠΑΣΟΚ σχήμα. Με ό,τι αυτό σημαίνει. Φαντάζομαι, θα ήθελαν καθαρό πολιτικό λόγο, λιγότερο οπορτουνισμό, καθαρές κόκκινες γραμμές σε κάποια βασικά θέματα και, κυρίως, να είναι εμφανείς οι ποιοτικές διαφορές απ’ όσους διακυβέρνησαν ως τώρα!
Γιατί, άραγε, πρότεινε τον Οδυσσέα Βουδούρη για περιφερειάρχη; Ως τι; Ως έναν επιτυχημένο στο είδος; Ως γνώστη των θεμάτων που απαιτεί η θέση; Ως ένα συνεπή πολιτικό; Ποια, άραγε, είναι τα προσόντα που διέκριναν εκεί στην Κουμουνδούρου και δεν τα είδαν πολλοί άλλοι;
Το πρόβλημα ξεκινά από τη στιγμή που στις επιλογές για τις εκλογές κυριαρχεί ο οπορτουνισμός. Η αγωνία να καταγράψει πολλές νίκες που θα τον φέρουν πιο κοντά στην εξουσία. Φοβάμαι πως αποτελεί μια απολύτως λάθος τακτική. Δεν αποκλείω, πράγματι, τέτοιου είδους κινήσεις να φέρουν το σημερινό κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης πιο κοντά στην πολυπόθητη διακυβέρνηση της χώρας. Αποκλείω, ωστόσο, όταν έρθει σ’ αυτήν, να καταφέρει κάτι ξεχωριστό συγκριτικά με όσους μας διακυβέρνησαν.
Διαβάζω, όμως, και την Τζίνα Πολίτη να υποστηρίζει πως η Ριζοσπαστική Αριστερά μπορεί να περισώσει ό,τι γίνεται να περισωθεί σ’ αυτόν τον τόπο: «Ακόμα και το πιο συντηρητικό άλμα είναι πολύ ριψοκίνδυνο, όμως δεν πρέπει να δειλιάσουμε, ούτε να μας φάει η εσωστρέφεια. Η Ιστορία δε θα μας το συγχωρήσει».
Εν κατακλείδι. Συσπείρωση. Σύμπραξη, Συμπαράταξη. Συνάντηση. Συνεργασία. Συμπόρευση. Συμμαχία. Συγκρότηση. Ο καθένας και η λέξη του – δέλεαρ. Αλλά ίσως είναι από τις περιπτώσεις όπου όσο περισσότερα είναι τα συν τόσο μεγαλύτερο το πλην…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
