Το βλέμμα του ήταν υγρό. Ίσως να έφταιγε το κρύο που έκανε έξω, ίσως αυτά που μας διηγήθηκε. Τον βρήκαμε στο διάδρομο του Δημαρχείου. Ήθελε να δει το δήμαρχο Παν. Νίκα, για πολλοστή φορά, προκειμένου να του ζητήσει δουλειά. Συμβαίνουν καθημερινά τέτοια φαινόμενα. Άλλωστε, τόσες χιλιάδες άνεργοι από κάπου ψάχνουν να κρατηθούν.
«Έχω κάνει ένα τσουβάλι αιτήσεις για να με πάρουν σε κάποια δουλειά, αυτή με τα πεντάμηνα. Είμαι μακροχρόνια άνεργος, δεν έχω να φάω, χρωστάω το ενοίκιο στο σπίτι που μένω ένα χρόνο, άσε τους απλήρωτους λογαριασμούς. Έχω δύο παιδιά και δεν μπορώ να καταλάβω γιατί δεν πληρώ τα κριτήρια να βρω κάποια δουλειά, να πάρω μιαν ανάσα.
Ευτυχώς που υπάρχει και το Κοινωνικό Ιατρείο και προμηθεύομαι κάποια αναγκαία φάρμακα για την υγεία μου. Τα προηγούμενα χρόνια δούλευα στις οικοδομές, δεν είχα πρόβλημα. Αλλά τα τελευταία χρόνια, με την κρίση που υπάρχει, δε βρίσκω ούτε ένα μεροκάματο.
Έρχονται στιγμές που σταματάει το μυαλό μου. Θέλω να φωνάξω όσο πιο δυνατά γίνεται. Τελικά, τι πρέπει να κάνω για να επιβιώσω; Να γίνω κλέφτης; Γράψε το όνομά μου, δε με νοιάζει. Θεόδωρος Παπαδόγκωνας”.
Τον άκουγα βουβός. Τι θα μπορούσες να πεις άλλωστε; Το μόνο που έκανα ήταν μια σκέψη. Θυμήθηκα τον ποιητή Νίκο Καρούζο που λέει στον «Αρνησίκακο» ότι «τούτ’ η χώρα παιδεύει τα δροσερά ελληνόπουλα κι ανεμίζει αμέτρητους γραικύλους». Αλλά και τους στίχους που λένε: ” Μην του μιλάτε είναι άνεργος, τα χέρια στις τσέπες του σαν δύο χειροβομβίδες. Μην του μιλάτε. Δε μιλούν στους καθρέφτες».
Βουβά καταλάβαινα ότι δεν αντέχεται η ανεργία. Δεν είναι μακριά η στιγμή που οι άνεργοι θα απασφαλίσουν τις χειροβομβίδες, και τότε αλίμονο στις γραβατοφορούντες.
Η ανεργία είναι κατάρα. Όλο το πλαίσιο της οικογενειακής ζωής ανατρέπεται. Από όλα τα κουσούρια που μπορεί να σέρνει ένας άνθρωπος τίποτε δεν είναι πιο αβάσταχτο από το να γυρνάει στο σπίτι του με άδεια χέρια. Η παρατεταμένη ανεργία τραυματίζει βαρύτατα τον ψυχισμό, τον ακυρώνει ως ενεργή ύπαρξη. Η μείωση που υφίσταται δεν είναι ποτέ στενά οικονομική, κυριεύεται από αίσθημα αυτοϋποτίμησης και αναξιότητας έναντι των άλλων. Ο άνεργος αισθάνεται να ξεπέφτει στα μάτια της οικογένειάς του και του μικρόκοσμού του. Καταλήγει ξένος στο ίδιο του το σπίτι. Τα λόγια παρηγοριάς επιδεινώνουν το αίσθημα κατωτερότητας.
Σύμφωνα με μετρήσεις, «η αύξηση της ανεργίας έστω και κατά μία ποσοστιαία μονάδα δημιουργεί κατάσταση έντασης, επιθετικότητας και ασθενειών που επηρεάζει την κοινωνία για πολλά χρόνια».
Του ευχήθηκα «καλή τύχη» και έφυγα για μια συνέντευξη Τύπου. Ο Θοδωρής παρέμεινε στο Δημαρχείο, επιμένοντας να δει το δήμαρχο…
Του Αντώνη Πετρόγιαννη
