Ο Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος (κατά κόσμον Χρήστος) Παντζής υπήρξε, κατά τη γνώμη μου, κληρικός όπως τον θέλει ο Θεός.
Τον γνώριζα από μικρό παιδί, δεδομένου ότι συνεδέετο φιλικά με τους γονείς μου. Τον θυμάμαι από τότε δυναμικό, να μιλάει για Χριστό και Ελλάδα και να σείεται ο τόπος. Τον θυμάμαι γεμάτο χριστιανική αγάπη για τους γύρω του, ευγενέστατο, κοινωνικό, καλόγνωμο, να βοηθάει όποιον είχε ανάγκη. Ο μισθός του, ως στρατιωτικού ιερέως, έμενε στην τσέπη του ελάχιστες ημέρες, διότι τον μοίραζε σε ανθρώπους που του ζητούσαν βοήθεια.
Ήταν ταπεινός. Μου είχε πει, αυτός που είχε φθάσει από πλευράς πανεπιστημιακής ανελίξεως στη βαθμίδα του Υφηγητή του Πανεπιστημίου στην Αυστρία: «Ο Θεός μάς πήρε από τα γίδια και μας ανέδειξε». Ουδεμία αναφορά στις δυνάμεις, τον κόπο του ή τις γνώσεις του, αλλά απόδοση της κατ’ άνθρωπον προόδου του στο έλεος του Θεού.
Σε όλες τις αποφάσεις του έκανε υπακοή στον Πνευματικό του και στους Ιερούς Κανόνες (αποφεύγοντας να τους μεταχειριστεί ως… κανόνια, όπως προσφυώς είχε πει ο αγλαός, μακαριστός Αρχιμανδρίτης Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος). Γι’ αυτό και δε δέχθηκε την προαγωγή του σε επισκοπική θέση.
Υπακοή έκανε και στις ανάγκες της Ελλάδος, συνδυασμένες με την εκκλησιαστική διακονία, γι’ αυτό και όταν τον «επιστράτευσαν», αμέσως δέχθηκε και υπηρέτησε ως στρατιωτικός ιερέας επί δεκαετίες την Πολεμική Αεροπορία και εν γένει τις Ένοπλες Δυνάμεις, που βαθιά αγαπούσε. Η δε Αεροπορία, προς τιμήν της, τον τίμησε παραχωρώντας του χώρο διαβιώσεως μέχρι την τελευτή του.
Ο μακαριστός Αρχιμανδρίτης Νεόφυτος Παντζής τίμησε τις αρετές του μοναχού, υπηρέτησε ευόρκως το Χριστό και το συνάνθρωπο. Γι’ αυτό και έχω βάσιμη την ελπίδα ότι αναπαύεται η ψυχή του στην αγέραστη μακαριότητα του Ιησού, όπου ταπεινά θα δέεται για όλους τους συμπατριώτες του!
Κώστας Κοντοθανάσης
Μνήμη Αρχιμανδρίτη Νεοφύτου Παντζή
