Μια ακόμα Κυριακή ,τα μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Καλαμάτας εξοπλισμένα με καλή διάθεση και περιέργεια για μια ακόμα ανακάλυψη επισκεφτήκαμε τους καταρράκτες της Νεμούτας. Ένα πικρό επίγειο Παράδεισο κρυμμένο στα σύνορα Ηλείας-Αρκαδίας, κοντά στον ποταμό Ερύμανθο, που ίσως το μόνο που γνώριζαν γι αυτόν είναι ότι υδρεύει την περιοχή του Πύργου Ηλείας. Κανείς ,όμως ,δε γνώριζε τι μπορεί να κρύβεται στα βάθη του ποταμού και του φαραγγιού της Νεμούτας.
Αφού περάσαμε την Αρχαία Ολυμπία και το φράγμα του ποταμού Αλφειού, φτάσαμε στο χωριό Νεμούτα στις 10:00 το πρωί. Ύστερα από το εγκάρδιο καλωσόρισμα που δεχτήκαμε από τους κατοίκους του χωριού και αφού ήρθαν να συμπληρώσουν την παρέα μας μέλη του Πεζοπορικού Συλλόγου Πύργου αλλά και μέλη του Ορειβατικού Συλλόγου Πατρας… η διαδρομή μας ξεκίνησε…
Αρχίσαμε να κατηφορίζουμε δίπλα σε αγροτεμάχια του χωριού, σε ένα στενό, πετρώδες μονοπάτι. Οσο προχωρούσαμε οι εικόνες μπροστά μας εναλλάσσονταν… Τα βουνά που αντικρίζαμε από απέναντι κατηφορίζοντας , έδιναν την θέση τους σε ψηλά δέντρα που άρχιζαν σιγά σιγά να μας έλκουν στην καρδιά του φαραγγιού.
Κάναμε μια μικρή πρώτη στάση για νερό και για να μας εξηγήσουν οι αρχηγοί πως θα συνεχιζόταν η διαδρομή . Οι φίλοι και οδηγοί μας από την Νεμούτα, που μας βοήθησαν σε όλη την διάρκεια της διαδρομής, μας μίλησαν για το τι θα έπρεπε να προσέξουμε στη συνέχεια, τις δυσκολίες και τους κινδύνους που θα αντιμετωπίζαμε.
Κατηφορίζοντας λίγο πιο κάτω ακούσαμε τα νερά να κυλούν έντονα … Το ποτάμι ήταν δίπλα και μας καλούσε να βουτήξουμε στα θολά νερά του για να συνεχίσουμε. Το κάναμε με μεγάλη χαρά καθώς η κάθοδος, μας είχε κάνει να ζεσταθούμε αρκετά. Μπαίνοντας στο ποτάμι ήταν τόσο ανάμικτα τα συναισθήματα της χαράς, της απόλαυσης και της προσμονής να δεις τι μπορεί να κρύβεται στη συνέχεια. Διασχίσαμε το φαράγγι σε αντίθετη φορά, από αυτήν που κυλούσε το νερό και ο λόγος ήταν ο πρώτος καταρράκτης που είδαμε πάνω σε ένα ύψωμα. Δεν μας πτόησε καθόλου και βιαστήκαμε να φτάσουμε ως εκεί για να αφεθούμε στην ορμή του. Το παγωμένο νερό σε συνδυασμό με τις εικόνες μπροστά μας με έκανε να πιστέψουμε πως ονειρευόμασταν. Όποιος τόλμησε να μπει στη σπηλιά του καταρράκτη η υδάτινη κουρτίνα που έβλεπε μπροστά του και τα πανύψηλα δέντρα που πλαισίωναν τον καταρράκτη τον επιβράβευσαν με τον καλύτερο τρόπο. Αφού δροσιστήκαμε, γυρίσαμε πίσω προκειμένου να ακολουθήσουμε ένα καινούριο μονοπάτι και εκεί μας περίμενε μια ακόμα έκπληξη. Συνεχίζοντας να περπατάμε μέσα στο ποτάμι μικροί καταρράκτες έτρεχαν δίπλα μας δίνοντας μας την αίσθηση ότι βρέχει.. Το νερό γλιστρούσε στα τοιχώματα των βράχων και έπεφτε πάνω μας δίνοντας μας την ευχαρίστηση που αναζητούσαμε.
Υστέρα από αρκετό περπάτημα, μέσα στο δροσερό ποτάμι, περικυκλωμένοι από την οργιώδη βλάστηση του φαραγγιού, με τους ήχους των πουλιών και των ζώων να μας συντροφεύουν σε κάθε βήμα, η διαδρομή μας έβγαλε από το ποτάμι και μας ΄θησε να σκαρφαλώσουμε ψηλά. Δεν γνωρίζαμε που πηγαίναμε, το σίγουρο όμως ήταν πως ανυπομονούσαμε να μάθουμε.
Σκαρφαλώνοντας σε ένα μικρό ύψωμα, γεμάτο με ψηλά δέντρα, που ρουφούσαν τη ζέστη αγναντέψαμε για λίγο τα βουνά που βρίσκοταν απέναντι και το επόμενο μονοπάτι που μας καλούσε κοντά του. ‘Ετσι, αρχίσαμε να κατεβαίνουμε ένα αγροτικό δρόμο για να χωθούμε και παλι μέσα σε χωράφια με καλαμπόκια που στο τέρμα τους συναντήσαμε πάλι το ποτάμι, που διασχίζοντας το αντίθετα μας έφτασε σε ένα τεράστιο καταρράκτη ύψους 25 μέτρων-ίσως ο μεγαλύτερος που είδαμε ως τώρα και δεν χάσαμε την ευκαιρία να κάνουμε άλλη μία βουτιά. Οι φωνές μας, η δροσιά του τοπίου και ήχοι των πουλιών και του νερού εκδήλωναν την ευτυχία όλων για την διαδρομή που επιλέξαμε. Όμως στο μέρος αυτό δεν είχαν τελειώσει οι εκπλήξεις … Η Νεμούτα είχε κι άλλους κρυμμένους θησαυρούς…
Φεύγοντας από το μεγάλο καταρράκτη ξαναβγήκαμε στον αγροτικό δρόμο .Κατηφορίζοντας λίγο ακόμα είδαμε τον ποταμό Ερύμανθο να κυλά σιγανά δίπλα μας…Η εικόνα εντυπωσιακή, ο ποταμός ήταν αρκετά πλατύς σε σχέση με το φαράγγι που ακολουθούσαμε νωρίτερα, υπέροχα πλατάνια δέσποζαν επιβλητικά δεξιά και αριστερά του ποταμού, ιδανικό σκηνικό για οικογενειακό κυριακάτικο πικ-νικ.! Χαρήκαμε και τρέξαμε να τσαλαβουτήσουμε στα ήρεμα νερά του, να περπατήσουμε στους κορμούς που υπήρχαν μέσα στο νερό και να απαθανατίσουμε τις στιγμές.
Αλλά οι οδηγοί είχαν μια ακόμα έκπληξη για μας… Πήραμε ένα μονοπάτι μπαίνοντας πάλι μέσα στο σκιερό περιβάλλον του φαραγγιού. Περάσαμε δύο μικρές γέφυρες από κορμούς και ύστερα από μία στροφή…Νομίσαμε ότι βλέπαμε μπροστά μας ένα παράθυρο του Παραδείσου. Δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε αυτό που στεκόταν μπροστά μας!!! Ένα κομμάτι του βράχου είχε γκρεμιστεί με τόση λεπτομέρεια, σαν ο Θεός να ήθελε να δημιουργήσει ένα παράθυρο στην ανυπέρβλητη μαγεία της φύσης και το είχε καταφέρει με τόση καλλιτεχνική ακρίβεια που απλά στεκόσουν με το στόμα ανοιχτό να χαζεύεις την εικόνα μέσα από την αψίδα. Τα βράχια, η βλάστηση, και στο πίσω μέρος ο καταρράκτης που έκανε έντονη την παρουσία του με την ορμή που έπεφτε, ανυπομονώντας και αυτός να περάσει για μία στιγμή από αυτό το συγκεκριμένο κομμάτι του κόσμου, να πάρει λίγη από την μαγεία. Νιώσαμε τα σώματά μας να ανατριχιάζουν από αυτό που αντικρίζαμε μπροστά μας, θέλοντας μόνο να κάνουμε μια υπόκλιση μπροστά σε αυτό το δημιούργημα της φύσης….. Νιώθοντας έντονη την επιθυμία να πούμε: «Αφήστε με για πάντα εδώ». Όμως η φύση πρέπει να πορεύεται μόνη της γι’ αυτό και εμείς ήμασταν υποχρεωμένοι να την αφήσουμε στη ησυχία της. Έτσι πήραμε τον δρόμο του γυρισμού και φτάσαμε πάλι στον ποταμό Ερύμανθο και το μικρό χωριό της Ελαίας όπου ξεκουραστήκαμε για λίγο. Προχωρώντας λίγα μέτρα μακριά από το χωριό, ένας καταρράκτης δέσποζε αρχοντικά στα ανατολικά, μα σαν να ήταν ξεκομμένος από την φύση φαινόταν να μην θέλει παρέα και έτσι βρεθήκαμε σε μια όχθη του ποταμού Ερύμανθου. Ο πλατύς ποταμός μας ηρεμούσε και μας γαλήνευε σαν να μας ξερίζωνε κάθε στεναχώρια της ψυχής. Περπατήσαμε παράλληλα του στο βοτσαλωτό μονοπάτι και ξαφνικά στη απέναντι όχθη αντικρίσαμε μια αλληλουχία καταρρακτών να τρέχουν συγχρονισμένα και με μαεστρία σαν έναν πίνακα καλλιτέχνη που σίγουρα θα είχε ένα ψεγάδι. Μα αυτό το τοπίο δεν είχε κανένα. Τρέξαμε να βρεθούμε κάτω από το νερό, να πάρουμε λίγη από την μαγεία και το όνειρο… Να το κάνουμε αναμνήσεις και να το αποθηκεύσουμε βαθιά μέσα μας για να το θυμόμαστε. Με μία υπόσχεση… στη φύση…στη Νεμούτα…στον Ερύμανθο και στους εαυτούς μας…. Να γυρίσουμε και πάλι εκεί!!!!!
Ψώνη Κατερίνα
