Πριν από 45 χρόνια οι νέοι μας, φοιτητές και σπουδαστές, οχυρώθηκαν στο Πολυτεχνείο, προκειμένου να διαδηλώσουν την ανάγκη αντίστασης στη χούντα, με συνθήματα πρωτίστως για την Ελευθερία. Οπλισμένοι με το απίστευτο πάθος τους δούλεψαν πάνω σε διάφορα υλικά που μάζεψαν σαν μερμήγκια, προκειμένου να συγκεντρώσουν φάρμακα, τρόφιμα, και να στήσουν τους πομπούς, ώστε να φτάσει η φωνή τους στην Αθήνα και τους γύρω δήμους του Λεκανοπεδίου. Η πράξη τους θεωρείται από καιρό ύψιστης ηρωικής σημασίας, και είναι, αφού η θυσία τους (θάνατοι, συλλήψεις, φυλακίσεις) αποτέλεσε την «αρχή του τέλους» των απριλιανών.
Δικαίως γιορτάζεται κάθε 17 Νοέμβρη η επέτειος του Πολυτεχνείου. Που, δυστυχώς, σχεδόν κάθε χρόνο (ακόμη και με καταρρακτώδεις βροχές, κάποτε), καταλήγουν σε εμφύλιους μεταξύ επιτιθέμενων νεαρών και Αστυνομίας με εκτεταμένες καταστροφές σε σπίτια, καταστήματα, αυτοκίνητα κ.λπ. Μπορεί να κατανοήσει κάποιος ότι ορισμένοι (μπορεί και να αποτελούν την πλειοψηφία) από αυτούς τους νεαρούς ίσως να είναι άνεργοι, πεινασμένοι, απελπισμένοι. Αυτό όμως δεν τους επιτρέπει να αναλαμβάνουν δράση για φθορές, που, απ’ ό,τι φάνηκε, αυτή τη φορά βασίστηκαν σε λεπτομερές σχέδιο. Μέχρι από ταράτσες πολυκατοικιών πέταξαν «μολότοφ» με πυρωμένα σίδερα, καρέκλες, καναπέδες και άλλες αλητείες.
Να επαναλάβω: το ’73, οι εξεγερμένοι στο Πολυτεχνείο ήταν ήρωες με ιδανικά. Οι σύγχρονοι «ήρωες» με τις εχθροπραξίες είναι απλά αδικαιολόγητοι μπαχαλάκηδες. Οι οποίοι αναλαμβάνοντας το ρόλο του αναρχοαυτόνομου, πιστεύουν ότι μπορούν να γίνου επικίνδυνοι, αλλά έναντι ποίων; Αυτή τη φορά απέναντί τους δε βρίσκονταν τανκς ή οπλισμένοι στρατιώτες, αλλά αστυνομικοί, ορισμένοι από την Πολιτεία να εξασφαλίζουν την τάξη και την ηρεμία, αγαθά που, δυστυχώς, την ημέρα της επετείου είναι υπαρκτά, αλλά όχι γύρω από τα Εξάρχεια και στη Βασιλίσσης Σοφίας, γύρω από το φρούριο της αμερικάνικης πρεσβείας!
Προέκυψε ακόμη ένα θέμα που για πολλούς αποτελεί πρόβλημα μείζονος σημασίας. Το γεγονός ότι αστυνομικοί μπήκαν στους χώρους του Πολυτεχνείου και προέβησαν σε συλλήψεις, παραβιάζοντας –λέει- το φοιτητικό άσυλο. Πράγματι. Όμως, θα περίμενε κάποιος να έχει αντίρρηση όταν εκτίθεται ανά πάσα στιγμή σε έλεγχο και όχι σύσσωμοι οι εκλεκτοί της Βουλής, (εν προκειμένω της Αντιπολίτευσης), από τη στιγμή που για την πάρτη τους γίνονται θηρία όταν κινδυνεύει η ασυλία τους για οποιοδήποτε παράπτωμα…
Έτσι για να μην ξεχνιόμαστε…
Γιώργος Αρκουλής
Υ.Γ.: Φαίνεται ότι μετά την τακτοποίηση των αθλητικών του υποθέσεων (οι δικαστικές περιπέτειες εκκρεμούν…), με την εκτόπιση –ουσιαστικά- της πλευράς Κόκκαλη από το μετοχολόγιο της ΠΑΕ, ο Βαγγέλης Μαρινάκης του εφοπλισμού, του Ολυμπιακού και του Δήμου Πειραιά (αμέ!), βάλθηκε να προχωρήσει σχέδιο ώστε να καταστεί κορυφαίος πλοιοκτήτης της χώρας (και ένας από τους ισχυρότερους παγκοσμίως). Φιλικά του Μέσα πανηγυρίζουν ήδη την απόκτηση του 70ού πλοίου της εταιρείας του. Αυτά.
