Προκηρύξεις, διαγωνισμοί, μειοδότες, έλεγχοι, εγκρίσεις, συμβάσεις, υπογραφές, εργολάβοι, εποχικό προσωπικό, ψεκασμοί, δακοπαγίδες, πιστώσεις υπουργείων και περιφερειών και λοιπά «γρανάζια», ων ουκ έστι αριθμός, προβλέπει η αθάνατη ελληνική γραφειοκρατία για την καταπολέμηση του δάκου, του μεγαλύτερου εχθρού της ελιάς και, κατ’ επέκταση, του αγρότη – ελαιοπαραγωγού.
Πρόκειται για πρακτική που καθιερώθηκε προ 35ετίας, προκειμένου να διασφαλίσει την ποιοτική παραγωγή του κυριότερου ελληνικού αγροτικού προϊόντος.
Τα χρόνια πέρασαν, η κρατική μηχανή μεγάλωσε πολύ, οι αρμοδιότητές της κατακερματίστηκαν, αλλά η διαδικασία παρέμεινε η ίδια. Εξασφάλιζε, όμως, την ποιότητα του ελαιολάδου μας και προστάτευε στοιχειωδώς το εισόδημα των αγροτών μας. Ώσπου ήρθαν οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ.
Τα τελευταία τρία χρόνια η διαδικασία της δακοκτονίας δεν έγινε ποτέ εγκαίρως. Αποκορύφωμα ήταν η φετινή χρονιά. Παρά το γεγονός ότι νωρίς επισημάνθηκαν οι κίνδυνοι της καθυστέρησης, τόσο από βουλευτές της Νέας Δημοκρατίας (ο κ. Λευτέρης Αυγενάκης κατέθεσε την πρώτη ερώτηση στη Βουλή, όπου επισήμανε την ανάγκη έγκαιρης χρηματοδότησης και έναρξης του προγράμματος δακοκτονίας, στις 3 Ιανουαρίου) όσο και από τον περιφερειάρχη Πελοποννήσου και το διευθυντή της ΔΑΟΚ Τριφυλίας, πλην όμως ουδείς εκ της κυβερνήσεως ενδιαφέρθηκε…
Η κοινή απόφαση των υπουργών Εσωτερικών και Αγροτικής Ανάπτυξης, η οποία σηματοδοτεί την έναρξη της διαδικασίας (προκήρυξη θέσεων εποχικού προσωπικού) εκδόθηκε μόλις στις 7 Ιουνίου και ενώ ο δάκος είχε ήδη προσβάλει τα δέντρα.
Το αποτέλεσμα είναι σε όλους μας γνωστό. Υψηλές οξύτητες, περιορισμένη παραγωγή, τεράστιες απώλειες του εισοδήματος των αγροτών μας, που θα αγγίξουν το 60% ή (για τους απαισιόδοξους) το 70% μιας κανονικής χρονιάς. Παραγωγοί, ελαιοτριβείς, εξαγωγείς ελαιολάδου έχουν υποστεί τεράστιο πλήγμα και καταβάλλουν υπεράνθρωπη προσπάθεια να ανταποκριθούν στις συμφωνίες και τις παραγγελίες.
«Έγινε ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Φταίει ο κακός καιρός…» κάπως έτσι απάντησε ο υπουργός Αγροτικής Ανάπτυξης στις διαμαρτυρίες για την κυβερνητική ολιγωρία. Ομολογήθηκε, δηλαδή, από επίσημα χείλη ότι η ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ κυβέρνησή είναι ανίκανη να εφαρμόσει σωστά ακόμα και μια διαδικασία που «τρέχει» στον κρατικό μηχανισμό τα τελευταία 35 χρόνια. Αφέλεια ή εμπαιγμός; Πιθανότερο το δεύτερο, διότι ο κύριος υπουργός σίγουρα γνωρίζει ότι ο ΕΛΓΑ αποζημιώνει μόνο τις άμεσες ζημιές που προκύπτουν από τις κλιματικές συνθήκες, π.χ. την καταστροφή της σοδειάς λόγω καύσωνα ή παγετού και όχι τις έμμεσες, όπως οι ασθένειες λόγω των κακών κλιματολογικών συνθηκών. Γνωρίζει, επίσης, πολύ καλά ότι ο δάκος δεν ανήκει στις ασθένειες που αποζημιώνονται από τον ΕΛΓΑ, διότι είναι ασθένεια που μπορεί να προληφθεί (με έγκαιρους ψεκασμούς κ.λπ.).
Είναι βαρύτατες οι ευθύνες της κυβέρνησης, ιδίως των αρμόδιων υπουργών Εσωτερικών και Αγροτικής Ανάπτυξης, για την καταστροφή της ελαιοπαραγωγής από τον δάκο. Όφειλαν να εκδώσουν προκήρυξη πρόσληψης εποχικού προσωπικού δακοκτονίας ως το τέλος Φεβρουαρίου, ώστε να εγκριθούν οι προσλήψεις από το ΑΣΕΠ εντός του Μαρτίου, να προσληφθεί το εποχικό προσωπικό εντός του Απριλίου, να δουν τα στοιχεία των δακοσυλλήψεων εντός του Μαΐου και να ψεκάζουν αξιοποιώντας τα πρώτα στοιχεία εντός του πρώτου δεκαήμερου του Ιουνίου.
Αυτά για να εφαρμοστεί, τουλάχιστον, σωστά η πεπαλαιωμένη διαδικασία δακοκτονίας.
Αν, όμως, θέλουμε πραγματικά να μιλάμε για το μέλλον και την αποτελεσματικότερη και οικονομικότερη δακοκτονία και, άρα, για την προστασία της ποιότητας του «πράσινου χρυσού» της Μεσσηνίας, τότε θα πρέπει να αξιοποιήσουμε τις επιστήμες της γεωπληροφορίας (που εντοπίζει σε ποια ακριβώς περιοχή υπάρχει πρόβλημα), της μοριακής βιοτεχνολογίας (που επεμβαίνει στο DNA του δάκου και τον εξουδετερώνει), να αξιοποιήσουμε τις έξυπνες κινητές μας συσκευές, την ηλεκτρονική καταγραφή των δακοσυλλήψεων. Να δραστηριοποιηθεί το ελληνικό κράτος σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπου θα καταθέτει τεκμηριωμένες απόψεις και μελέτες και από όπου θα λαμβάνει και θα εφαρμόζει τις καλύτερες πρακτικές. Να τροποποιηθεί ο κανονισμός του ΕΛΓΑ και να συμπεριλαμβάνει το δάκο στις ασθένειες που αποζημιώνονται και παράλληλα να επιτραπεί στους αγρότες να ασφαλίζονται για τις ζημίες της παραγωγής τους σε όποια ασφαλιστική εταιρεία θέλουν και για οποιονδήποτε κίνδυνο. Κυρίως, όμως, να εμπιστευθούμε τους άξιους επιστήμονες που στελεχώνουν κατά τόπους τον κρατικό μηχανισμό και ασχολούνται με την αγροτική παραγωγή, αποδίδοντας σε αυτούς και στις Περιφέρειες τις αρμοδιότητες που σήμερα έχουν τα υπουργεία. Η αποκέντρωση θα γίνει έτσι ο κυριότερος εχθρός του δάκου, αλλά και κάθε… αναπτυξιακής ασθένειας.
Της Πιπίνας Π. Κουμάντου
Μέλους του Μητρώου Πολιτικών Στελεχών της Ν.Δ.
