Εδώ και αρκετό μια αδέσποτη σκυλίτσα είχε βρει ένα δεύτερο «σπιτικό». Ας ήταν στο δρόμο, υπήρχαν άνθρωποι που την τάιζαν και τη φρόντιζαν. Μία από αυτούς τους λίγους ήμουν και εγώ. Την τάιζα, με ακολουθούσε, κουνούσε την ουρά της από χαρά μόλις με έβλεπε και ερχόταν μέχρι την πόρτα του σπιτιού μου. Την περισσότερη ώρα λιαζόταν και κοιμόταν πάνω στο πεζοδρόμιο, δεν ενοχλούσε κανέναν, ούτε καν γαύγιζε. Ήθελα, μάλιστα, να τη στειρώσω για να μην κάνει κουταβάκια.
Σήμερα το πρωί που περνούσα από τα λημέρια της τη βρήκα νεκρή…. Τα μάτια της κοιτούσαν στο κενό, κείτονταν στο αγαπημένο της μέρος, κοντά στους ανθρώπους που την πρόσεχαν, με το αίμα να κυλά σαν ρυάκι από τη μουσούδα της…
Πήραν μια ψυχή, ένα σκυλάκι που δεν έκανε καθόλου κακό σε κανέναν, μια ψυχή που ήθελε μόνο ένα τρυφερό χάδι και λίγη αγάπη….
Ο φονιάς –χωρίς εισαγωγικά- είναι της γειτονιάς, αλλά ο Θεός βλέπει και τιμωρεί… Απάνθρωπο και απαράδεκτο το έγκλημά του και το μόνο που του εύχομαι είναι να νιώσει κάποια στιγμή το κακό και τον πόνο που προκάλεσε…
Χριστίνα Μπαρδαβίλια
Έγκλημα στην Αγία Τριάδα, οδός Παπαναστασίου…
