Ένα θέμα «ταμπού» που δυσκολεύει και συνήθως δε θίγεται για λόγους σκοπιμότητας
Κανένας δεν αμφισβητεί ότι το κάπνισμα είναι μια κάκιστη συνήθεια για τον καπνιστή και τους γύρω του. Είναι αδιαμφισβήτητο, λοιπόν, το δικαίωμα του αντικαπνιστή να ζει στο περιβάλλον που επιθυμεί!
Με τον αντικαπνιστικό νόμο θα πρέπει όμως να καταλάβουμε –και αυτό δεν αφορά μόνο τον συγκεκριμένο νόμο- ότι όσα μας υπαγορεύουν οι Βρυξέλλες δεν έχουν το αλάθητο του Πάπα αλλά δεν είναι και συμβατά με την δική μας κοινωνία .Στο κάτω –κάτω της γραφής το γεγονός ότι πρέπει να συμμορφωνόμαστε στις απαιτήσεις τους σε ό,τι αφορά τη συγκέντρωση και απόδοση όσων τους χρωστούμε, δε σημαίνει ότι θα πρέπει να υιοθετούμε και να επιβάλλουμε όλες τις άρρωστα ανελεύθερες ιδεοληπτικές ντιρεκτίβες, που εν τέλει επιβαρύνουν και την οικονομία μας. Οι νόμοι για το κάπνισμα πρέπει να χαλαρώσουν και η απαγόρευσή του στους χώρους ψυχαγωγίας πρέπει άμεσα να αρθεί. Η εστίαση είναι το αποκούμπι κάθε ανέργου και κάθε χρεωκοπημένου επιχειρηματία σε μία στενάζουσα αγορά. Εκεί που τα καταστήματα ένδυσης και υπόδησης κλείνουν το ένα μετά το άλλο, ανοίγουν μπαράκια και καφετέριες, ενώ οι προμηθευτές τους αναπτύσσονται, προσφέροντας δουλειά σε πολύ κόσμο και άφθονα έσοδα για το κράτος. Ποιο το κέρδος να καταπιέζεις λοιπόν αυτές τις επιχειρήσεις και τους πελάτες τους και να συμπιέζεις τα έσοδά τους, αλλά και τα δικά σου;
Η επιθυμούμενη «λογική», η αυτοσυντήρηση και ο σεβασμός προς το διπλανό σου δεν επιβάλλονται άλλωστε με νομικούς αυτοματισμούς, αλλά καλλιεργούνται μέσα από το σπίτι, το σχολείο και την ίδια την κοινωνία. Την επόμενη φορά, λοιπόν, που οι νομοθέτες θα κληθούν να απαγορέψουν κάτι, ας αναρωτηθούν πρώτα, αν οι ίδιοι μπορούν να συμμορφωθούν σε τέτοιους αυστηρούς κανόνες, ξεκινώντας λίγα μέτρα πιο πέρα από το μέρος που αβασάνιστα καταθέτουν την ψήφο τους: Στο κυλικείο της Βουλής, όπου οι απαγορεύσεις αυτές δεν εφαρμόστηκαν παρά μόνο παρουσία φωτογράφων και τηλεοπτικών καμερών, όποτε υπήρχε κάποιος που θα τους ζητούσε να τηρούν τα προσχήματα.
Το 2008 τα πράγματα ήταν πιο φυσιολογικά, καθώς ο νομοθέτης προσέφερε την δυνατότητα στους ιδιοκτήτες μικρών καταστημάτων να επιλέγουν αν θα είναι για καπνιστές ή μη-καπνιστές, ενώ στις μεγαλύτερες αίθουσες προβλεπόταν διαχωρισμός σε χώρους και για τις δύο κατηγορίες πελατών. Αποτέλεσμα; Ελάχιστοι έως και κανένας δεν επέλεξαν να χαρακτηρίσουν την επιχείρησή τους «για μη-καπνιστές» – όσοι το έπραξαν το μετάνιωσαν πικρά – και φυσικά οι χώροι μη καπνιστών στα μεγαλύτερα καταστήματα αράχνιαζαν, λόγω του συνήθους συμβιβασμού των μη καπνιστών στις πιέσεις των καπνιστών φίλων τους, ακόμη και όταν αυτοί ήταν λιγότεροι. Όλοι αντιλαμβάνονται, ότι η εστίαση είναι ψυχαγωγία και άρα είναι απαράδεκτο να καταπιέζεις τον άλλον. Όταν η θέληση των μη καπνιστών επικρατήσει, τότε νομίζω ότι όλοι γνωρίζουμε τι θα γίνει: τα μπαράκια και οι καφετέριες για μη καπνιστές θα αρχίσουν να φυτρώνουν σαν τα μανιτάρια.
Η Ελλάδα είναι μια χώρα, όπου η εν λόγω απαγόρευση δεν κατάφερε με τίποτε να εφαρμοστεί, εν αντιθέσει με άλλες ευρωπαϊκές χώρες, όπου η απαγόρευση έχει επεκταθεί και στους υπαίθριους χώρους των καταστημάτων υγειονομικού ενδιαφέροντος. Ο λόγος είναι απλός: Κατά βάθος είμαστε φιλελεύθερα πνεύματα κι αν είναι κάτι που δεν ανεχόμαστε να καταπιέζεται είναι το θεριακλίκι μας. Το πάθος μας. Και για να είμαι πιο σαφής: Δεν ανεχόμαστε να καταπιεζόμαστε χωρίς λόγο. Διότι χωρίς ουσιαστικό λόγο απαγορεύεται το κάπνισμα στους χώρους εστιάσεως. Και είναι πρωτάκουστο το κράτος να στερεί την δυνατότητα στους επιχειρηματίες της εστιάσεως να διαθέτουν τους χώρους τους προς κατανάλωση ενός καθ’ όλα νομίμου και εξαιρετικά προσοδοφόρου για την οικονομία μας προϊόντος. Στο κάτω-κάτω, ας απαγορεύσει το προϊόν και όχι την συνήθεια. Κι ας μην βιαστούμε να μιλήσουμε για την Ευρώπη γιατί στην Γερμανία των πολύ μικρότερων ποσοστών καπνιστών, μόνο η Βαυαρία έχει αντίστοιχα αυστηρή νομοθεσία. Στο Βερολίνο, μετά από έντονες αντιδράσεις των επιχειρηματιών, τα περισσότερα καταστήματα εστιάσεως έχουν ειδικό χώρο για τους καπνιστές, ενώ σε αρκετά νυκτερινά κέντρα επιτρέπεται εντελώς το κάπνισμα.
Εν κατακλείδι όλοι αυτοί που κόπτονται για τα πάσης φύσεως δικαιώματα πρέπει να ξαναδούν τον αντικαπνιστικό νόμο με σύνεση και προσοχή. Δικαιώματα έχουν και όλοι οι συμπολίτες μας που διαθέτουν χώρους αναψυχής και εστίασης, πληρώνοντας φόρους, τέλη και που βλέπουν το μεροκάματό τους να συρρικνώνεται.
Του Δημήτρη Κουκούτση
