Τις τελευταίες ημέρες, μέσα στο κλίμα της εκλογολογίας, των πολιτικών διαξιφισμών και της επικαιρότητας που «πουλάει», είδαμε δυο εικόνες να δεσπόζουν στη δημοσιότητα…
Από τη μια, η Λέσβος να αποχαιρετά τον παπά – Στρατή, έναν κληρικό, έναν άνθρωπο που έδωσε τη ζωή του για τον συνάνθρωπο ανεξαρτήτως χρώματος, φυλής ή θρησκεύματος, ιδρύοντας μια Μ.Κ.Ο. την «ΑΓΚΑΛΙΑ» η οποία προσφέρει στέγη και περίθαλψη, αλλά προπάντων μια μεγάλη αγκαλιά, σε πρόσφυγες που εισέρχονται στη χώρα μας από τα παράλια της Τουρκίας.
Ενός κληρικού που πάνω απ’ όλα ήταν άνθρωπος, που έβαζε σε πρώτη θέση των άνθρωπο, όχι τον χριστιανό μόνο.
Που μιλούσε για προσφυγιά και γέμιζαν τα μάτια του δάκρυα και η καρδιά του ξεχείλιζε από ανάγκη να βοηθήσει.
Και αυτός ο άνθρωπος ερχόταν να αφυπνίσει, να εγείρει συνειδήσεις, να θυμίσει σε όλους μας πως η Εκκλησία δεν είναι «Μήτηρ» μόνο των χριστιανών αλλά όλων των ανθρώπων.
Από την άλλη είδαμε την εικόνα ενός τρίχρονου παιδιού που δεν κοιμόταν στην κούνια του, ούτε στην θαλπωρή της μητρικής αγκάλης.
Το είδαμε να κείτεται στην άμμο, στην παραλία, όχι λουόμενο σαν τις χιλιάδες λουόμενων και γευομένων τη δροσιά της θάλασσας, όχι να παίζει μαζί με άλλα παιδιά στην αμμουδιά.
Είδαμε την εικόνα ενός παιδιού “διαφορετικό” από τα δικά μας, που πνίγηκε στα ανοικτά των παραλίων της Μικράς Ασίας και της νήσου Κω.
Ενός παιδιού που τελικά μάλλον πνίγηκε από την αδιαφορία μας, από τον επιδερμικό και υποκριτικό Χριστιανισμό μας και από τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό της παρακμής μας.
Ενός παιδιού που δεν θα περιμένει πλέον καμία Απόφαση του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου Μεταναστευτικής Πολιτικής.
Δεν θα περιμένει να το γράψει η Ιστορία με χρυσά γράμματα δίπλα στο όνομα καμίας και κανενός Υπουργού.
Δεν θα περιμένει να καταγραφεί σε καμία Υπηρεσία δήθεν «Προστασίας» Μεταναστών και Προσφύγων.
Δεν θα γραφτεί σε κανένα σχολείο Προσχολικής Αγωγής όπως όλα τα παιδιά της ηλικίας του.
Ένα με παρηγορεί….πως έχει ήδη γραφτεί στα δίπτυχα της προσευχής μας. Πως πλέον βρίσκεται στην αγκαλιά του Μεγάλου Διδασκάλου, του Δημιουργού του.
Κοιμάται πλέον ήσυχο, μακριά από το φόβο και τον τρόμο του αβέβαιου αύριο. Δεν πρόκειται κανείς να ρωτήσει αυτό το παιδί, σε ποια φυλή και θρησκεία ανήκει.
Όλοι όσοι κυριεύεστε από το πνεύμα της ξενοφοβίας ας μη φοβάστε πλέον. Δεν θα το δείτε στο ίδιο σχολείο με το παιδί σας.
Δεν πρόκειται να καθίσει στο ίδιο θρανίο με το δικό σας παιδί. Δεν θα παίζει στη γειτονιά σας, ούτε θα σας ενοχλήσει μιλώντας τη γλώσσα του.
Δεν θα μεγαλώσει για να δουλέψει έντιμα και να σας αρπάξει το μεροκάματο….Πνίγηκε…..Μείον ένας “Λαθρομετανάστης” όπως τους αποκαλείτε…
Κι όμως ήταν ένα παιδί…. Γιατί εγώ βλέπω μονάχα ένα παιδί…. Κι όταν πεθαίνει ένα παιδί, πεθαίνει η ανθρωπότητα….
Του Αρχιμ. Φιλίππου Χαμαργιά στην ROMFEA.GR
