Όταν αγαπάς τα ελληνόπουλα, αγαπάς και τα προσφυγόπουλα, αγαπάς και τα παιδιά που σκοτώνονται ή τραυματίζονται στην Υεμένη. Τρελαίνεσαι στη σκέψη ότι 85.000 παιδιά κάτω των πέντε ετών έχουν πεθάνει εκεί από την πείνα και συνεχίζουν να πεθαίνουν. Πονάς για τα παιδιά που δουλεύουν στα ορυχεία για ένα κομμάτι ψωμί. Υποφέρεις γνωρίζοντας την άγρια εκμετάλλευση των «χαμένων» ασυνόδευτων παιδιών που ζουν μέσα στο φόβο και πεθαίνουν μέσα στα πρώτα 7 χρόνια της κακοποίησής τους από τα κυκλώματα trafficking, μην μπορώντας να αντέξουν την ψυχολογική βία, τις σεξουαλικές μεταδιδόμενες αρρώστιες από τους συνεχείς βιασμούς τους ή κάποια άλλα, τις απάνθρωπες συνθήκες ζωής στα σκλαβοπάζαρα της Λιβύης.
Δεν είναι μακριά μας όλα αυτά. Κανείς, όμως, δεν αντιδρά. Όλοι σιωπούν.
Είναι Μεγάλη Εβδομάδα, η Εβδομάδα των Παθών, οι Άγιες μέρες….
Ο Θεός μας είναι ο Θεός της αγάπης, λένε… Ας γίνουμε κι εμείς οι άνθρωποι της αγάπης. Ας σκεφτούμε και λίγο πέρα από εμάς, ας μιλήσουμε, ας αντιδράσουμε.
Εμείς μπορεί να είμαστε πολύ μικροί για να φτιάξουμε τον κόσμο. Η αδιαφορία και η σιωπή, όμως, τον έφεραν σε αυτό το σημείο. Ας προσπαθήσουμε να αισθανθούμε αγάπη για όλα τα παιδιά του κόσμου… μέρες που είναι… είναι ένα πρώτο βήμα.
Της Ειρήνης Σαμπάνη
