Λίγες μέρες πριν από τις αυτοδιοικητικές εκλογές της χώρας και το εντυπωσιακό δεν είναι το πλήθος των υποψηφίων στην πόλη με τα εκλογικά τους κέντρα, τις ρετουσαρισμένες φωτογραφίες, τα χαρτάκια και τις κάρτες γεμάτα με εντυπωσιακά βιογραφικά και καλές προθέσεις, όσο ο μη πολιτικός τους λόγος και, κυρίως, η απόλυτη αποφυγή οποιασδήποτε αναφοράς στον πολιτικό και, μάλιστα, ταξικό χαρακτήρα των εκλογών.
Ας πούμε, λοιπόν, ξεκάθαρα αυτό που δεν ομολογείται εν όψει εκλογών: το δίλημμα για όλη τη χώρα γενικότερα, αλλά ιδίως για την Καλαμάτα – που τα τελευταία χρόνια βρίσκεται σε τροχιά ανάπτυξης ή «ανάπτυξης» -, είναι πόσοι και ποιοι από όσους και όσες διεκδικούν την ψήφο μας είναι με την πλευρά των συμφερόντων των πολιτών/ κατοίκων και εργαζομένων της πόλης και ποιοι με την πλευρά των επιχειρηματικών κύκλων που τα μεγάλα προβλήματα, τις ανάγκες και τα δικαιώματα των πολιτών τα αντιμετωπίζουν σαν εμπορεύματα.
Για να γίνω ξεκάθαρη: από τη μια πλευρά έχουμε αυτούς που βλέπουν την παιδεία, τον ελεύθερο χρόνο, την αναψυχή, την τέχνη, τον αθλητισμό ή τον πολιτισμό και γενικότερα την ποιότητα ζωής ως δωρεάν δικαιώματα, στα οποία επιβάλλεται να έχουν ελεύθερη πρόσβαση όλοι και όλες, και από την άλλη εκείνους που θέλουν να παράγονται από επιχειρήσεις και να πωλούνται στους εργαζομένους ανάλογα με τις οικονομικές δυνατότητες του καθενός.
Πρώτο παράδειγμα, τοπικό: θα εξακολουθήσουν οι Σχολές της «Φάρις» να έχουν ακριβότερα δίδακτρα από τις αντίστοιχες ιδιωτικές με έωλα επιχειρήματα του τύπου «δεν υπάρχουν λεφτά στο Δήμο», καθιστώντας έτσι τους φοιτώντες σε αυτές έναν κλειστό κύκλο, μια ελίτ (numerus clausus), αποκομμένη από το σύνολο της τοπικής κοινωνίας, ενώ η πλειοψηφία των παιδιών/νέων θα παραδίνεται αμαχητί στα κλαμπ, στα σκυλάδικα και στη χυδαία μαζική κουλτούρα που έφερε η όψιμη ανάπτυξη και ταυτόχρονα η πόλη υποκριτικά θα διαφημίζει ένα Φεστιβάλ Χορού, στο οποίο όλες οι θέσεις καλύπτονται από ξένους επισκέπτες και «υψηλούς» προσκεκλημένους βυθισμένους σε βαθιά χασμουρητά;
Ή, δεύτερο παράδειγμα, θα εξακολουθήσουν οι παιδικοί σταθμοί της πόλης να έχουν από τα υψηλότερα τροφεία στο σύνολο των Δήμων πανελλαδικά, τα σχολεία να χρηματοδοτούνται από το Δήμο με ψίχουλα και οι γονείς να πληρώνουν ολοένα και περισσότερα χρήματα από τις τσέπες τους, ακόμα και για τις στοιχειώδεις λειτουργικές δαπάνες, όπως χαρτί φωτοτυπικού ή καθαρισμός και υγιεινή των χώρων;
Να μην ξεχνάμε, δε, ότι τον τελευταίο καιρό οι Σύλλογοι Γονέων έχουν μετατραπεί σε εμπορικές επιχειρήσεις με κερδοσκοπικούς σκοπούς, ενώ γύρω και μέσα στα σχολεία «χορεύουν» οι χορηγοί. Και ο χώρος δεν είναι αρκετός για τα πάμπολλα ακόμα παραδείγματα. Γενικεύοντας: η μια πλευρά, τη φοίτηση στους παιδικούς σταθμούς, τη σίτιση στα σχολεία, την καθαριότητα, τη στάθμευση, το καθαρό νερό, την πρόσβαση στο φυσικό περιβάλλον, στην ομορφιά και στην παραλία της πόλης τα θεωρεί αξίες και δικαιώματα ανοιχτά και ελεύθερα για όλους και όλες. Η άλλη θέλει να τα πουλάει η ίδια – ως Δημοτική Αρχή – ή αναθέτοντάς τα σε ιδιώτες, αποκομίζοντας το μεγαλύτερο δυνατό κέρδος.
Εκείνο, λοιπόν, που πρέπει να ενδιαφέρει τον/την ψηφοφόρο στις επερχόμενες εκλογές δεν είναι τα διάφορα προγράμματα με τα τεχνικοοικονομικά χαρακτηριστικά τους που εξυπηρετούν τη μία ή την άλλη μερίδα επιχειρηματικών συμφερόντων, ούτε αν ο Δήμος θα είναι μοχλός υποστήριξης ενός εκ των δύο μεγάλων κομμάτων που διαγκωνίζονται για τις επερχόμενες εθνικές εκλογές. Δηλαδή, το ζητούμενο δεν είναι ένας καινούργιος διαχειριστής, πιο όμορφος, πιο νέος, πιο φωτογενής, με το πιο εντυπωσιακό βιογραφικό ή τη μεγαλύτερη «εμπειρία» κ.λπ. κ.λπ. κ.λπ.
Αυτό που είναι η ουσία και κρίνεται το Μάιο είναι αν θα κερδίσουν όσοι έχουν λύσεις που οδηγούν σε δικαιώματα ή όσοι έχουν «λύσεις» που προσβλέπουν σε κεφαλαιοποίηση και κέρδη.
Και το ανησυχητικό είναι ότι ένα ολόκληρο σύστημα έχει στηθεί σκόπιμα ώστε να εξαφανίσει το πραγματικό δίλημμα κάτω από συνδυασμούς «ουδέτερους» πολιτικά, με υποψηφίους, υποτίθεται, όλων των αποχρώσεων. Δεν είναι καθόλου τυχαίο ότι σχεδόν όλοι οι συνδυασμοί αποφεύγουν να δώσουν ακριβές πολιτικό στίγμα και τα συνθήματα που δίνουν και παίρνουν κολυμπάνε σε θολά νερά: ακομμάτιστοι, χωρίς πολιτικές εμμονές (sic!), νέοι, έμπειροι, χρήσιμοι και πολλά… άλλα λόγια να αγαπιόμαστε (και να κρυβόμαστε).
Η αλήθεια, όμως, είναι αυτή: τα προβλήματα που ο κάθε δήμαρχος θα κληθεί να αντιμετωπίσει είναι πολιτικά – ταξικά δηλαδή – και γι’ αυτό το λόγο και οι λύσεις /θέσεις κάθε συνδυασμού είναι και αυτές βαθιά πολιτικές και ταξικές – κι ας μην το ομολογούν. Αυτή η πραγματικότητα ενοχλεί πολλούς και πολλές από αυτούς και αυτές που μετέχουν στον προεκλογικό αγώνα – αρκετοί μάλιστα με έντιμη διάθεση -, αλλά η αντιπαράθεση είναι βαθιά ταξική και μόνον με ξεκάθαρη και έντονη αυτήν την επίγνωση θα ψηφίσουμε συνειδητά, χωρίς αυταπάτες και ψευδαισθήσεις.
Άλλωστε, τα τελευταία δέκα χρόνια τουλάχιστον, βουλιάξαμε σε αυτές και φτάνει.
Αμαλία Μπεσμπέα
Υ.Γ. 1: Το κείμενο γράφτηκε πριν από το τραγικό συμβάν του σαϊτοπόλεμου, το οποίο, δυστυχώς, ενισχύει ακόμα περισσότερο την αλήθεια των παραπάνω. Να, όμως, τι συμβαίνει όταν έθιμα, συνήθειες, ανάγκες, δικαιώματα και αξίες μετατρέπονται σε εμπορεύματα, με ελαφριά την καρδιά ή – χειρότερα – με έλλειψη επίγνωσης, ευθύνης και ενδιαφέροντος για το συλλογικό συμφέρον.
Υ.Γ. 2: Υπάρχουν στη διάθεση κάθε ενδιαφερομένου στοιχεία για το οικονομικό και κοινωνικό κόστος των «έξυπνων» Δήμων που έσπευσαν να εφαρμόσουν τις αρχές της επιχειρηματικότητας και της καινοτομίας, μετατρέποντας τους μόνιμους κατοίκους τους σε τουρίστες και πρόσφυγες στον ίδιο τους τον τόπο (από τα Τρίκαλα έως τη Βαρκελώνη).
