Η συζήτηση για το τι πήγε στραβά στη τετράχρονη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και τι πρέπει να γίνει, φαίνεται να έχει ανοίξει για τα καλά μέσα στην κοινωνία. Κάτι που δίνει μια αισιόδοξη νότα και αντισταθμίζει, σε κάποιο τουλάχιστον βαθμό, την ιδιαίτερα απογοητευτική εικόνα της ηγετικής ομάδας ΣΥΡΙΖΑ. Που περιορίζεται στο να αναδεικνύει τα «επιτεύγματα» της, δυστυχώς για αυτήν στα πρόθυρα μιας νέας παγκόσμιας καθίζησης που οδήγησε ήδη σε μεγάλη πτώση των μετοχών των ελληνικών τραπεζών, και ότι η διακυβέρνηση Νέας Δημοκρατίας είναι χειρότερη.
Ότι η Νέα Δημοκρατία είναι ότι χειρότερο μπορούσε να συμβεί στον Ελληνικό λαό, με εξαίρεση τη Χρυσή Αυγή, είναι μια πραγματικότητα που ολοένα και περισσότερο θα αναδεικνύεται με την πάροδο του χρόνου.
Αυτό που ωστόσο πρέπει να απαντηθεί είναι το πως μπόρεσε αυτή η δύναμη να βρεθεί ξανά στην εξουσία. Και τι γίνεται τώρα. Απαντήσεις όπως «τα ΜΜΕ ήταν δικά τους» και ότι «άσκησαν μια εξοντωτική επίθεση στην Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ», δεν μπορούν να εξηγήσουν το φαινόμενο.
Δικά τους ήταν και στην περίπτωση του δημοψηφίσματος. Και η επίθεση τους ακόμα πιο βίαιη. Το μόνο που κατάφεραν όμως τότε που υπήρχε ελπίδα, ήταν να πάρουν την απίστευτη απάντηση του 62%.
Δεν μπορεί κατά την άποψη μας να οδηγηθεί η συζήτηση σε οτιδήποτε ουσιαστικό, αν δεν ξεκινά από την αναγνώριση ότι επί διακυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ δεν άλλαξε ούτε γιώτα από το θεσμικό πλαίσιο διακυβέρνησης της κοινωνίας. Και ότι η πραγματική εξουσία ποτέ δε βρέθηκε στα χέρια της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ. Κάτι που και οι ίδιοι άφησαν κάποιες φορές να φανεί ότι παραδέχονται. Αλλά δεν αρθρώνουν ούτε μια λέξη για το πvς και πότε θα μπορούσε αυτό να αλλάξει.
Ναι, σε όλη τη διακυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ η πραγματική εξουσία διατηρήθηκε στην κρατική μηχανή που ελεγχόταν από τα οικονομικά κυκλώματα και συμφέροντα πολύ περισσότερο από ότι από την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Αντίθετα μάλιστα, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ ολοένα και περισσότερο προσαρμοζόταν στις διαθέσεις αυτών των συμφερόντων. Και δεν θα μπορούσε να είναι διαφορικά, όταν η οικονομική στρατηγική Σύριζα στόχευε στην προσέλκυση επενδύσεων από τις αγορές. Το αν ο Τσίπρας, η Αχτσιόγλου, ο Χαρίτσης ή οποιοσδήποτε άλλος δεν είναι διεφθαρμένοι, δεν κάνει καμιά διαφορά στο ποια συμφέροντα επιβάλλουν τελικά τη θέληση τους. Αυτή είναι η ωμή πραγματικότητα. Που θα πρέπει να αντικριστεί με τόλμη από κάθε Συριζαίο.
Με τη μη ύπαρξη πια κυβερνητικού ΣΥΡΙΖΑ, ο κομματικός Σύριζα βρίσκεται στο κέντρο των εξελίξεων. Και η μορφή που θα πάρει αλλά και η συζήτηση που θα επιτρέψει να εξελιχθεί, έχουν τεράστια σημασία για όλη την κοινωνία.
Ένα πολύ ενδιαφέρον κείμενο του Κώστα Βαξεβάνη, με τίτλο «Αν ο ΣΥΡΙΖΑ κάνει like στον εαυτό του, χάθηκε», παρουσιάστηκε στο Documento.Το κείμενο περιστρέφεται ακριβώς γύρω από το τι μπορεί να είναι το κόμμα Σύριζα. Και ποια πρέπει να είναι η σχέση του με την κοινωνία.
Στα σίγουρα, όπως λέει ο ΚΒ «δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα, μη κόμμα, σαν αυτό που κατασκεύασε η απολίτικη ελαφρότητα του Σταύρου Θεοδωράκη, χωρίς κομματικές λειτουργίες, δομή και συλλογικότητα…»
Μια τέτοια τοποθέτηση όμως όχι απλά δεν λύνει το ζήτημα, όπως πολύ σωστά αντιλαμβάνεται ο ΚΒ, αλλά ανοίγει ένα σωρό ζητήματα. Όπως, «Ποιο… θα είναι το πεδίο της συλλογικότητας ή της κοινής πολιτικής δράσης και της λειτουργίας μεταξύ των μελών ενός σύγχρονου πολιτικού κόμματος; Πως συμφωνείται ή ασκείται η πολιτική; Πώς συνυπάρχουν τα μέλη;»
Σε αυτή τη συζήτηση θα προσπαθήσουμε να συμβάλουμε από αυτή εδώ την Κυριακάτικη στήλη, «ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΤΟΥ ΣΟΣΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ».
Του Σωτήρη Βλάχου
Ο ΣΥΡΙΖΑ «δεν μπορεί να είναι ένα κόμμα, μη κόμμα»
