Η Ελλάδα στη μεταπολίτευση μπορούμε να συμφωνήσουμε ότι κυβερνήθηκε δημοκρατικά. Αυτό όμως δεν ήταν αρκετό για να δημιουργηθούν οι υποδομές που απαιτούσε η χώρα για επανίδρυση του κράτους, καθώς επίσης και για να δημιουργηθεί η βιομηχανική συγκρότηση του τόπου. Δυστυχώς κανένα βήμα βιομηχανικής προόδου της χώρας δεν υπήρξε. Εισάγουμε ακόμα και οδοντογλυφίδες όπως συνηθίζεται να λέγεται.
Μπορεί οι κυβερνήσεις να εγγυήθηκαν τη δημοκρατία, δεν διασφάλισαν όμως την ομαλή και αξιοκρατική εύρυθμη λειτουργία του κοινωνικού γίγνεσθαι και δεν βελτίωσαν τη λειτουργία των υπηρεσιών. Ο συνδικαλισμός αφέθηκε ελεύθερος στην κάθετη διεκδίκηση, επετράπη και γιγαντώθηκε το ρουσφέτι και η βουλευτική εξυπηρέτηση προς άγραν ψήφου. Στο μεγαλύτερο ποσοστό στην πολιτική, η επιλογή των υποψηφίων γίνεται από τον ψηφοφόρο, όχι με βάση την αξία και την κοινωνική του προσφορά, αλλά σύμφωνα με την προσωπική εξυπηρέτηση. Έτσι απομακρύνθηκαν από την πολιτική αξιόλογοι άνθρωποι και επέπλευσαν οι πολιτικάντηδες.
Όπου η πολιτική εφαρμόζεται κοντόφθαλμα με χαρακτηριστικά εξυπηρέτησης του ατομικού συμφέροντος, παραβλέποντας το γενικότερο κοινωνικό συμφέρον, με μαθηματική ακρίβεια σύντομα έρχεται η παρακμή, της οποίας τα επακόλουθα βιώνουμε τα τελευταία χρόνια. Αυτό έχει ως αποτέλεσμα η μία γενιά να υποθηκεύσει το μέλλον της επόμενης. Αυτό συνέβη στη χώρα μας. Πολλοί παραπονέθηκαν για τις περικοπές των μισθών τους, αγνοώντας τις αναξιοκρατικές και υπερβολικές αποδοχές που απολάμβαναν επί σειρά ετών. Συνέβαιναν φοβερά και τραγικά πράγματα στο δημόσιο τομέα. Συνταξιούχοι έπαιρναν σύνταξη μεγαλύτερη από το μισθό που ελάμβαναν ως εργαζόμενοι. Άτομα με ίδια προσόντα και σπουδές, εργαζόμενοι σε διαφορετικές υπηρεσίες, έπαιρναν οι μεν πολλαπλάσια ποσά από τους δε. Αυτό βέβαια ήταν συνδικαλιστικό αποτέλεσμα και εκπορευόταν από το κατά πόσο πρόβλημα δημιουργούσε στην κοινωνία η έλλειψη του υπηρεσιακού προϊόντος του εργασιακού κλάδου που απεργούσε.
Στην Ελλάδα διαχρονικά πολλοί από αυτούς που οργανώθηκαν και εντάχθηκαν σε κόμματα, είτε ασχολήθηκαν με την πολιτική, το έκαναν με ιδιοτέλεια προσβλέποντας στο συμφέρον τους χωρίς ιδεολογικά κίνητρα και διάθεση προσφοράς. Πρόσφατο το παράδειγμα του ΠΑΣΟΚ. Πολλοί εκ των υποστηριχτών αποσκοπούσαν στο βόλεμα και όσο το ΠΑΣΟΚ μπορούσε και βόλευε δήλωναν παρόν. Όταν τα ρουσφέτια τελείωσαν πολλοί εξαφανίστηκαν και αναζήτησαν στασίδι αλλού, εκεί που μύριζε εξουσία και υπόσχεση.
Δε θέλω με όλα αυτά που αναφέρω να ισοπεδώσω την προσφορά του συνδικαλισμού και τις ιδεολογικές διαφορές των κομμάτων. Τα λέω αυτά όχι για να καταγγείλω τις ιδεολογίες των κομμάτων, αλλά αυτούς που διαχρονικά παρεισφρήουν στο συνδικαλισμό και την πολιτική θέλοντας να χτίσουν το προσωπικό τους συμφέρον.
Κάποια στιγμή σε αυτή τη χώρα που γέννησε τη δημοκρατία πρέπει να μάθουμε να λέμε τα σύκα- σύκα και τη σκάφη-σκάφη, να επικρατεί ισονομία, ισοπολιτεία και όλοι να έχουν ίσες ευκαιρίες στη ζωή. Πρέπει να τελειώσει ο «μπάρμπας της Κορώνης» διότι πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που υπήρξε ο μπάρμπας και δυστυχώς το κάρο κόλλησε στη λάσπη και δεν προχώρησε μπροστά.
Κάποιοι στη ζωή μας πορευθήκαμε αξιοκρατικά και καταχτήσαμε μια εργασιακή θέση, φροντίσαμε επίσης να σπουδάσουμε τα παιδιά μας και να τα μυήσουμε στην αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Δυστυχώς όμως σε αυτή τη χώρα, η κοροϊδία και ο λαϊκισμός έχει μπει μπροστά από την αξιοπρέπεια και την αξιοκρατία. Οι κυβερνήσεις της χώρας μας δυστυχώς χωρίς κανέναν σχεδιασμό, χωρίς κανέναν επαγγελματικό προσανατολισμό, εισάγουν υπεράριθμους φοιτητές στα Πανεπιστήμια σε σχέση πάντα με την επαγγελματική αποκατάσταση, με αποτέλεσμα να οδηγούν τον κόσμο μετά στον «μπάρμπα της Κορώνης» ή να οδηγούν χιλιάδες επιστήμονες στον ξενιτεμό. Και δυστυχώς όλοι αυτοί οι πολιτικάντηδες πολιτικοί, όλες αυτές οι «ξαναζεσταμένες σούπες» προσπαθούν να μας πείσουν ότι ενδιαφέρονται για το καλό το δικό μας και για το συμφέρον της χώρας μας.
Τελειώνοντας θα έλεγα σε όλους αυτούς τους ξεδιάντροπους τύπους που ασχολούνται με την κεντρική πολιτική εξουσία και που απολαμβάνουν ένα σωρό προνόμια και παχυλούς ακόμα και σήμερα μισθούς, να κοιτάξουν στα μάτια ένα νέο άνεργο παιδί και να του εξηγήσουν γιατί του γκρεμίζουν τα όνειρά που είχε χτίσει για να στεγάσει το μέλλον του και γιατί το οδήγησαν στην ανεργία ή σε αποδοχές που αποτελούν ψίχουλα σε σχέση με τις δικές τους.
ΥΓ1. Υπάρχει πρόβλημα στο δημοκρατικό μας πολίτευμα αν οι 300 της Βουλής γίνουν 100; Μη ξεχνάμε κάποτε και οι Δήμαρχοι της χώρας ήταν χιλιάδες και με το ν/σ Καποδίστρια περιορίστηκαν στους 910 και στη συνέχεια με τον ν/σ Καλλικράτη έχουν περιοριστεί στους 325. Εδώ δεν υπήρχε συνταγματικό θέμα.
ΥΓ2. Οι κυβερνώντες στη χώρα μας είτε είναι Αριστεροί, είτε είναι Δεξιοί εκμεταλλευόμενοι την ανεργία των νέων τους προσφέρουν 450 ευρώ μηνιαίο μισθό στα 5μηνα προγράμματα ανεργίας, όταν πολλά από αυτά τα παιδιά έχουν ένα «σακί» τίτλους σπουδών.
Του Θεόδωρου Σταυριανόπουλου
MSc Ηθ. Φιλοσοφίας – Μαθηματικού
