Η Ελλάδα, τρίτη παγκοσμίως ελαιοπαραγωγός χώρα (όχι για πολύ ακόμη) και με το ποιοτικότερο προϊόν, και δε διαθέτει έναν ημεδαπό οργανισμό, που να σέρνει το κάρο της τυποποίησης, της εμπορίας, της διαφήμισης και της στρατηγικής διαχείρισης του ελληνικού λαδιού. Μην πάει ο νους σας στην Ελαΐς, αφού αυτή ανήκει σε ιταλικά και, άρα, ανταγωνιστικά προς την ημεδαπή παραγωγή συμφέροντα.
Μεσσηνία, ο τόπος της κορωνέικης και της μαυρολιάς, η πατρίδα του ποιοτικότερου ελληνικού λαδιού, και μαζί ο τόπος όπου ανθούν και βασιλεύουν τα ζόμπι του ελαιολάδου, οι περιβόητοι έμποροι, που εμφανίζονται σαν διακοναραίοι, συγκροτώντας με βουλιμία τοκογλύφου και αλητεία κερδοσκόπου μια ιδιότυπη μαφία.
Μεσσηνία, ο τόπος που τμήμα μέγα του απέραντου ελαιώνα της, ενώ καλλιεργείται και αναπτύσσεται δεκαετίες, αποτελεί κατά τα κατακαημένα υπουργεία και τις υπηρεσίες του ντοβλετιού δάσος ή δασική έκταση. Ελληνική Δημοκρατία, που η διοίκησή της λειτουργούσα με ραχάτι, αρπακολλισμό και νοοτροπία ξεπέτας, βλέπει τα τρένα να περνούν, ανεχόμενη τη χειραγώγηση και τη στρέβλωση της αγοράς, έχοντας γραμμένη στους πάτους των υποδημάτων της, τη μοίρα και τη ζωή του Έλληνα ελαιοπαραγωγού, που λαμβάνει άλλη τιμή δώθε (Μεσσηνία) και άλλη κείθε (Λακωνία) από τον Ταΰγετο και άλλη στη λιόδεντρη Κρήτη.
Βουλευτές, δήμαρχοι, πολιτικό προσωπικό και παράγοντες της Μεσσηνίας βουβοί, αμήχανοι και ύποπτα αδαείς, περί άλλα τυρβάζουν, σκιαμαχώντας σαν νήπια πενήντα χρόνια τώρα, για την παραλιακή ή μη χάραξη ενός δρόμου, αδυνατώντας να χωρίσουν την ήρα από το στάρι λόγω και άγνοιας και ατολμίας.
Και ήρθε λέει στη Μεσσηνία προσφάτως ο Αθηναίος υπουργός Γεωργίας και τον έβαλαν και αυτός ασμένως καταδέχθηκε να πάει σε ασφαλείς και γυαλισμένους χώρους, να μη λερωθεί, διότι το απόγευμα έπρεπε να βγει στο ηλεκτρονικό συλλογικό αυνανιστήρι της κοινωνίας, στην τηλεόραση, για να μας πει πόσο γουστάρει να δει το Σαμαρά Πρόεδρο της Δημοκρατίας, λες και είχαμε φαγούρα μεγάλη, και προκειμένου να μη χάσει η Βενετιά βελόνι.
Και δεν πήγε αξημέρωτα ο υπουργός σε ένα χωριό, για να περάσει τη μέρα έως του βαθέος απογεύματος στο χωράφι, να δει το βύσσινο, ούτε πήγε να ελέγξει τις τιμές των λιπασμάτων, των εφοδίων, των ελαιοφαρμάκων και του αγροεργατικού κόστους. Ήρθε, δεν είδε τίποτα και απήλθε, χωρίς να πει τίποτα για τη φέρουσα δυνατότητα του μεσσηνιακού, του ελληνικού ελαιώνα, που με τη στοιχειώδη εφαρμογή των κανόνων της αειφόρου κυκλικής οικονομίας, μπορεί, εκτός από προϊόντα υψηλής διατροφικής αξίας και ποιότητας, να παράξει ακόμη και ενέργεια, συμβάλλοντας στην αυτονομία του τόπου και διευρύνοντας θετικά το πρόσημο του περιβαλλοντικού ισοζυγίου. Το πρώτο τέταρτο του προηγούμενου αιώνα στη Μεσσηνία ματώθηκε από το σταφιδικό κίνημα. Μάλλον ωριμάζουν οι καιροί να κοκκινίσουν και τα χνάρια αυτού του αιώνα από το κίνημα του λαδιού. Κοινώς κοντοζυγώνει η ώρα που οι μακάριοι υπεύθυνοι θα φάνε λάδι και θα την πάθουν, κοινώς θα την πιουν σε ένα βράδυ, διότι, όπως το πάνε, θέλουν τη Μεσσηνία ένα απέραντο ξενοδοχείο και τον ελαιώνα της ιδιοκτησία αλλοδαπών συμφερόντων, ώστε ξάφνου ένα πρωί να καταντήσουμε να τρώμε το ψωμί και τα άγρια χόρτα αλάδωτα. Η τουριστική Μεσσηνία, όμως, ταυτίζεται με την αγροτική και ελαιοπαραγωγική Μεσσηνία, και ταυτίζεται απολύτως.
Παναγιώτης Γιαννόπουλος
Δικηγόρος, μέλος του ΣΥΡΙΖΑ
