Τα γεγονότα όπως τα καταγράφω παρακάτω, αποτελούν απλά μια περιγραφή. Τόσο προσωπικά, όσο και πολλοί συμπολίτες, μου είμαστε όμηροι της αυθαιρεσίας ιδιοκτητών σκύλων και μάλιστα επικίνδυνων. Η όχληση είναι καθημερινή, σε όλη τη διάρκεια του εικοσιτετράωρου, ενώ πολλές φορές οριακά -όπως στη δική μου περίπτωση- δεν θρηνήσαμε θύματα.
Καθώς τυγχάνω φιλόζωος και υποστηρίζω την υιοθεσία των αδέσποτων ζώων, η αδιαφορία των ιδιοκτητών σκύλων, απλά για φιγούρα, χωρίς ίχνος αγάπης και φροντίδας, με εξοργίζει. Στη δική μου περίπτωση η υπομονή είχε πενταετή διάρκεια και αποδείχθηκε λανθασμένη. Πρόσφατα δέχθηκα επίθεση από δύο επικίνδυνα σκυλιά, ιδιοκτησίας γειτόνου στην πόλη της Μεσσήνης όπου και μένω μόνιμα. Είχα την τύχη να ζήσω και να είμαι αρτιμελής αλλά με μεγάλο ψυχολογικό κόστος για εμένα, την οικογένειά μου και τους περίοικους, καθώς το αίσθημα ασφάλειας δεν έχει αποκατασταθεί.
Τα γεγονότα, όπως τα καταχώρησα σε ανάρτηση στο χρονολόγιό μου στο διαδίκτυο έχουν ως εξής: “Έχω ανοίξει την πόρτα της κεντρικής εισόδου, είμαι έτοιμος να κατέβω τα σκαλιά και έχω βρεθεί αντιμέτωπος με δύο από αυτά τα τόσο άγρια και επικίνδυνα σκυλιά (ντόπερμαν ας πούμε; τί σημασία έχει άλλωστε) του ιδιοκτήτη που δεν ξέρει να τα ελέγχει. Είναι έτοιμα να με κατασπαράξουν, όταν η αγαπημένη και για πολλά χρόνια γάτα που φροντίζουμε, η Μαράτα (κάθεται συνήθως στα σκαλιά) από ένστικτο ή από φροντίδα προς εμένα, αντί να φύγει, τους αγριεύει και επικεντρώνονται σ’ αυτή και σε δευτερόλεπτα έχω γλιτώσει το μακελειό αλλά κατακρεουργούν τη γάτα. Ο ιδιοκτήτης έχει καταλάβει τι γίνεται, επικρατεί ένας πανικός, μαζεύει το ένα, του φεύγει το πιο άγριο και κατευθύνεται προς το πολυσύχναστο πολυκατάστημα. Εκεί δεν ξέρω τι γίνεται, δεν έχω ορατότητα, αλλά επικρατεί πανικός μέχρι που κάποιοι ψύχραιμοι το παγιδεύουν σε περιφραγμένο οικόπεδο με κίνδυνο της ζωής τους. Εγώ έχω πάρει αγκαλιά τη Μαράτα που ξεψυχά στα χέρια μου. Της δίνω το τελευταίο χάδι σαν ένα μεγάλο ευχαριστώ σώζοντας εμένα και την οικογένειά μου.
Πέντε χρόνια κάνω συστάσεις πως θα θρηνήσουμε θύματα. Έχουν επιτεθεί αρκετές φορές και πάντα το κακό το αποφεύγαμε από τύχη. Τους κάναμε συστάσεις, γιατί ούρλιαζαν από το πρωί μέχρι το βράδυ για δύο χρόνια. Καταλάγιασε για λίγο το κακό, ούρλιαζαν μέχρι τις δέκα το βράδυ και τα μάντρωνε μέχρι το πρωί για να μην τα ακούμε. Γέμιζαν και γεμίζουν με ακαθαρσίες -που ποτέ δεν μάζεψε το αφεντικό του-τη γειτονιά. Ξανακάναμε υποδείξεις. Απλά άλλαξε δρομολόγιο χωρίς ποτέ να μαζέψει τις ακαθαρσίες των ζώων του. Κινδυνέψαμε πολλές φορές, αλλά η χθεσινή ήταν η τελευταία ευκαιρία που του έδωσα. Από το πρωί έπραξα αυτό που όφειλα προκειμένου να διασφαλίσω την οικογένειά μου, τους περαστικούς, αλλά και τη γειτονιά. Δεν τον συγχωρώ και θα είμαι αμείλικτος μαζί του».
Σε όλους όσοι διαβάσουν την ανάρτησή μου θα τους παρακινήσω μόνο γι’ αυτό: Μην αφήσετε ποτέ το χρόνο να λύσει μόνος του αυτά που βλέπετε να σκιάζουν την καθημερινότητα και την ασφάλειά σας. Εξαντλήστε τα δικαιώματά σας. Υπάρχουν νόμοι και υπηρεσιακοί παράγοντες που ξέρουν να τους εφαρμόζουν σωστά. Είναι δύσκολες ώρες, βρισκόμαστε σε άσχημη ψυχολογική κατάσταση, καθώς αυτές οι καταστάσεις δημιουργούν ανασφάλεια, φόβο και θλίψη.
Υποσημείωση: Φίλοι γνωρίζουν πως είμαι ζωόφιλος καθώς έχω υιοθετήσει ένα αδέσποτο σκύλο και μέσα στο σπίτι ζουν δύο στειρωμένες γάτες. Κάποιοι μπορούν να επιβεβαιώσουν και το μεγάλο αγώνα μου για τις φόλες, ο οποίος απέδωσε.
Σας εύχομαι καλές γιορτές.
Για εμένα δεν θα είναι…
Του Γιάννη Λάσκαρη
Δημοτικού Συμβούλου – Γραμματέα Δημοτικού Συμβουλίου Μεσσήνης
