Το «Θάρρος» συνεχίζει το ταξίδι του με τους Καλαματιανούς του εξωτερικού και αυτή τη φορά δε φεύγει από τη Γερμανία, αφού και να ήθελε τα συγκινητικά λόγια της Χρύσας μάς κρατούν εκεί.
Η Χρύσα Ζόμπολου γεννήθηκε το 1983 στην Καλαμάτα, πέρασε στην Ιατρική της Πάτρας και μετά γύρισε στην αγαπημένη της Καλαμάτα για να κάνει το αγροτικό της, αλλά και Παθολογία.
Έπειτα δούλεψε σε ιδιωτική κλινική στην Αθήνα, ενώ από το 2011 βρίσκεται στην Καρδιολογική Κλινική του Πανεπιστημιακού Νοσοκομείου του Mannheim, ενώ τον τελευταίο χρόνο είναι στη Μονάδα Εντατικής Θεραπείας.
-Πόσο καιρό εργάζεσαι στο εξωτερικό και πόσο εύκολη ήταν η απόφασή σου να φύγεις;
Είμαι εδώ από το καλοκαίρι του 2011 και η απόφαση ήταν αναγκαστική για λόγους εκπαιδευτικούς/επαγγελματικούς. Ήταν από αυτές τις αποφάσεις ζωής που δεν παίρνονται με γνώμονα την ευκολία και την ευχαρίστηση.
-Δυσκολεύτηκες στην ανεύρεση εργασίας στη χώρα που βρίσκεσαι;
Καθόλου.
-Πώς αντιμετωπίζουν τους Έλληνες στη χώρα που ζεις;
Αυτή είναι η πιο κλασσική ερώτηση που ρωτούν οι Έλληνες τους Έλληνες που ζουν στη Γερμανία! Τους Γερμανούς τούς νοιάζει να είσαι καλός και αποδοτικός στη δουλειά σου, ας έρχεσαι και από άλλον Γαλαξία. Κρίνεσαι πρώτα από αυτό.
Δεν είναι φιλόξενος και ζεστός λαός, δε θα μπει κανείς στη διαδικασία να σκεφτεί αν χρειάζεσαι οποιαδήποτε βοήθεια ως ξένος και νέος στη δουλειά ή στη χώρα. Ξεκινάς με τα σπαστά γερμανικά σε ένα σύστημα τελείως άγνωστο. Κι όμως, έχεις τι ίδιες ακριβώς ευθύνες και τα ίδια καθήκοντα με το Γερμανό που μπορεί και να δουλεύει ήδη 10 χρόνια εκεί, και βγάλ’ τα πέρα μόνος σου. Δεν υπάρχει καμία βοήθεια. Στην αρχή είναι σκληρό, αλλά βγαίνει κανείς δυνατός και κερδισμένος.
Οι Γερμανοί στο σύνολό τους ανέκαθεν αγαπούσαν την Ελλάδα, θαύμαζαν τον αρχαίο ελληνικό πολιτισμό, όλοι έχουν ταξιδέψει στην Ελλάδα και έχουν ωραίες αναμνήσεις, οι σημερινοί 60ρηδες ξέρουν αρχαία ελληνική ιστορία και μυθολογία, πράγματα που δεν ξέρουν συνομήλικοί μου Έλληνες. Βέβαια, οι συνομήλικοί μου Γερμανοί δεν έχουν καμία σχέση με αυτό.
Από την άλλη, λόγω της παρούσας οικονομικής κατάστασης υπάρχουν ανάμεικτα συναισθήματα απέναντι στους Έλληνες. Δεν πρέπει να ξεχνά, όμως, κανείς ότι είναι μια χώρα που ζει λιτά και υπολογίζει το παραμικρό, οπότε τι θα έπρεπε να σκέφτονται ακούγοντας για δισεκατομμύρια να φεύγουν σε τσέπες και για συντάξεις στα 40;
Τελευταία και καθώς οι τηλεοράσεις δείχνουν την κατάσταση στην Ελλάδα να χειροτερεύει, έχουν μαλακώσει και αυτοί και καταλαβαίνουν το αδιέξοδο.
-Τι θα ήθελες να μεταφέρεις από την κουλτούρα της εκεί ζωής σου στην Ελλάδα; Σίγουρα τη γερμανική οργάνωση, τον προγραμματισμό και την πειθαρχία. Χρειάζονται στην Ελλάδα. Μου αρέσει η γερμανική ψυχραιμία. Στη δουλειά με έχει εντυπωσιάσει, επίσης, η αντιμετώπιση του Γερμανού ασθενή: είναι ευγενικός, εμπιστεύεται το σύστημα, άρα και το γιατρό – ακόμα και την Ελληνίδα γιατρό που φαίνεται 18 χρονών. Στην Ελλάδα έχεις πλέον κάθε λόγο να μην εμπιστεύεσαι κανέναν, αλλά και η καχυποψία απέναντι στο γιατρό, αν δεν είναι άντρας με πουκάμισο και ακριβό ρολόι, είναι βλακώδης.
-Τρία πράγματα που πρέπει κάποιος να δει αν επισκεφτεί την πόλη που βρίσκεσαι.
Θες να πεις κάποιος Καλαματιανός; Καλύτερα να βρει το σταθμό του τρένου: σε μισή ώρα είναι στο αεροδρόμιο της Φρανκφούρτης και σύντομα θα πετάει απευθείας για Καλαμάτα! Δεν έχουν κάτι ωραίο οι γερμανικές πόλεις. Δίπλα στο Mannheim βρίσκεται η Χαϋδελβέργη που είναι ωραία, καθώς και το προστατευόμενο δάσος του Pfalz, ιδανικό για mountain bike και ξεσκούριασμα.
-Τι είναι αυτό που σου λείπει περισσότερο από την Καλαμάτα;
Η οικογένειά μου και οι φίλοι μου, ο ήλιος και ο γαλάζιος ουρανός, η θάλασσα και το αεράκι που μυρίζει θάλασσα, ο Ταΰγετος.
-Σκέψη για επιστροφή υπάρχει στο μυαλό σου;
Μα έφυγα για να γυρίσω!
Των Κώστα Γαζούλη- Παναγιώτη Μπαμπαρούτση
