H υπόθεση με τα φορτηγά από την Τουρκία τα οποία μεταφέρουν ελιές, αλλά… σταμάτησαν την πορεία τους στο Τελωνείο Καλαμάτας, θα έπρεπε να έχει προβληματίσει το υπουργείο Αγροτικής Ανάπτυξης, μια και, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της EUROSTAT, τους τελευταίους μήνες παρατηρήθηκε αυξημένη κίνηση στις εισαγωγές επιτραπέζιων ελιών στην Ελλάδα.
Το θέμα είχε αναλυθεί από τον Βασίλη Ζαμπούνη στην ιστοσελίδα που επιμελείται (olivenews.gr). Σύμφωνα με το ρεπορτάζ “Οι εισαγωγές επιτραπέζιων ελιών καλά κρατούν”, σημείωνε χαρακτηριστικά: “Με αφορμή την -μάλλον τυχαία- σύλληψη δύο νταλικών στην Καλαμάτα που μετέφεραν από Τουρκία μέσω Βουλγαρίας σε Λακωνία ελιές «Καλαμών/ Καλαμάτας», έρχεται και πάλι στο προσκήνιο η γνωστή ιστορία των “ελληνοποιήσεων”.
Κατ’ αρχήν, να επισημάνουμε ότι ειδικά εφέτος οι συνεχώς ανερχόμενες τιμές επιτραπέζιων ελιών ποικιλίας “Καλαμών / Καλαμάτας” αποτελούν το απαραίτητο οικονομικό κίνητρο αυτών των δόλιων πρακτικών.
Αυτού του είδους τα φαινόμενα αθέμιτου ανταγωνισμού ανθίζουν και εξαπλώνονται βρίσκοντας πρόσφορο έδαφος στην αδυναμία ή ανικανότητα ή έλλειψη βούλησης (ή οτιδήποτε άλλο σχετικό) της Πολιτείας (του κράτους) και των (δι)επαγγελματικών οργανώσεων προϊόντων.
Σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία (EUROSTAT), το πεντάμηνο Οκτωβρίου 2016 – Φεβρουαρίου 2017 έχουν εισαχθεί στην Ελλάδα 6.106 τόνοι επιτραπέζιων ελιών. Οι 3.863 προέρχονται από 3ες χώρες και οι 2.443 τόνοι από χώρες Ε.Ε., με τη μερίδα του λέοντος να έχει η ελαιοπαραγωγός (;) Βουλγαρία με 1.606 τόνους.
Φυσικά, επειδή ζούμε σε καθεστώς ελεύθερης οικονομίας (αν αφαιρέσουμε κάποιους περιορισμούς όπως τα capital control κ.λπ.), κανείς δε ζητάει την απαγόρευση των εισαγωγών. Το ερώτημα, όμως, είναι ΠΩΣ ΔΙΑΚΙΝΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΠΟΥ ΚΑΤΑΛΗΓΟΥΝ αυτές οι εισαγόμενες ελιές. Επειδή στην αγορά δε βλέπει κανείς αντίστοιχη επισήμανση στις ετικέτες, άρα να σκεφτούμε ότι πρόκειται για “ελληνοποιήσεις”, δηλαδή για φαινόμενο αθέμιτου ανταγωνισμού, αισχροκέρδειας και εξαπάτησης των καταναλωτών;
Οι δυνατότητες της ιχνηλασιμότητας
Για να αποφεύγουμε τη μοιρολατρία (“δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα”), ας σημειώσουμε ότι σήμερα η νομοθεσία και η τεχνολογία επιτρέπουν την εφαρμογή της ιχνηλασιμότητας, δηλαδή την παρακολούθηση βήμα βήμα της πορείας του προϊόντος, από το χωράφι (ή το τελωνείο εισαγωγής) έως τον καταναλωτή (ή το τελωνείο εξαγωγής). Όπως συμβαίνει σε άλλες χώρες. Αρκεί να υπάρχει βούληση. Και το ερώτημα είναι: υπάρχει;
Όσο για το κράτος, από τις πολιτικές ηγεσίες μέχρι τους υπηρεσιακούς μηχανισμούς, εδώ θα χρειαζόμαστε πολλές σελίδες για να περιγράψουμε την τραγική κατάσταση που βρίσκεται. Όταν αρχές Ιανουαρίου έκανα τη σχετική καταγγελία στη διευθύντρια της αρμόδιας Υπηρεσίας του ΥΠΑΑΤ με αντιμετώπισε με τρόπο απαξιωτικό, έως και εχθρικό, ενώ δεν παρέστη σε μια σύσκεψη του ΕΦΕΤ, αλλά και ούτε – από ό,τι τουλάχιστον γνωρίζω – έλαβε κάποια μέτρα ανάσχεσης του φαινομένου των παράτυπων εισαγωγών και ελληνοποιήσεων. Για το οποίο –ας σημειωθεί- παραμένει ακόμα μια νομοθετική ασάφεια ως προς το σε τι ακριβώς συνίσταται η “μεταποίηση” των ελιών. Γεγονός που αφήνει πολλά παράθυρα ανοιχτά να μπαινοβγαίνουν οι επιτήδειοι.
Ειλικρινά, βαρέθηκα και νομίζω ότι δεν έχει και νόημα, στο βαθμό τουλάχιστον που οι ίδιοι οι άμεσα ενδιαφερόμενοι, δηλαδή οι ελαιοπαραγωγοί, οι υγιείς επιχειρήσεις (ιδιωτικές και συνεταιριστικές) και οι καταναλωτές παραμένουν σιωπηροί”.
Επιμέλεια: Αντώνης Πετρόγιαννης
