Οι -υπό επίσημη ανακοίνωση ακόμα- εκλογές του Σεπτεμβρίου άρχισαν να δίνουν σιγά- σιγά… τροφή στα τραπεζάκια των καφέ της πόλης, αλλά και των πιο παραδοσιακών καφενείων.
Τις προηγούμενες ημέρες, πίνοντας τον καφέ μου σ’ ένα από αυτά άκουσα να λέει ο διπλανός μου σε άλλο τραπέζι στο φίλο του: “Τόσος κόπος και μόχθος, τόσοι αγώνες και θυσίες χρειάστηκαν για να καταφέρουν να ομονοήσουν άτομα και ομάδες, τόσες συνιστώσες, που βάλανε κάτω τον πολιτικό εγωισμό τους, τις πρωτοκαθεδρίες, τα σωτηριολογικά προτάγματα ενός εκάστου, προκειμένου να φτιαχθεί ένα κόμμα, ο ΣΥΡΙΖΑ, που ξεπερνώντας τον πόλεμο και τις λοιδορίες κατάφερε μετά τόσες δεκαετίες ακόμη και νικηφόρα αποτελέσματα.
Αφήνει κατάπληκτους όσους παρακολουθήσαμε από την όποια εγγύτητα ή απόσταση το εγχείρημα αυτό, η ευκολία με την οποία σήμερα πολλοί σπεύδουν να καταστρέψουν οι ίδιοι το έργο τους επειδή δεν κατέστη, προσώρας, δυνατό, να αποφύγουμε ένα στραβοπάτημα, όσο σοβαρό κι αν φανεί μετά την ιατρική εξέταση.
Κι έτσι τώρα ο καθείς και η σκηνή του, με τα καλέμια και τα σχέδιά του, μαστροχαλαστές. κατσουφιασμένοι με τους διπλανούς, ενοχλημένοι με την παρουσία των άλλων, επιδεικνύοντας και κουνώντας ο καθείς τις δαγκανούλες του…”.
Α.Π.
Μαστροχαλαστές…
