Ήταν ο Χρ. Δοξαράς, θαρρώ, ο οποίος υποδυόταν το ρόλο ενός χωριάτη που εργάστηκε στην κατασκευή του μαιευτηρίου που επρόκειτο να εγκαινιάσει ο υπουργός Μαυρογιαλούρος στην ταινία «Υπάρχει και φιλότιμο».
Ο αγνός χωριάτης περιέγραφε με μοναδικό τρόπο την κατάσταση που επικρατούσε στον υπουργό Μαυρογιαλούρο, κατονομάζοντας ως υπεύθυνο τον κομματάρχη Γκρούεζα (αλησμόνητες οι ερμηνείες των Λάμπρου Κωνσταντάρα και Διον. Παπαγιαννόπουλου), λέγοντας το χαρακτηριστικό: «… φάγανε, φάγανε, φάγανε…».
Κατά έναν παράξενο λόγο αυτή η φράση έχει σφηνωθεί στο μυαλό μου τις τελευταίες ημέρες, ακούγοντας όλο αυτό τον πακτωλό χρημάτων και μιζών για τους εξοπλισμούς.
Και έτσι αποδεικνύεται η διαχρονικότητα της ταινίας, που μπορεί να προβλήθηκε στις αίθουσες το 1965, αλλά το σενάριο των Αλέκου Σακελλάριου και Χρ. Γιαννακόπουλου ήταν πολύ προχωρημένο.
Χ.Χ.
«Φάγανε, φάγανε, φάγανε…»
