Από την αρχή του νέου έτους τέθηκε επίσημα σε ισχύ στην Ισπανία ο νόμος που επιβάλλει τη χρήση επώνυμων σφραγισμένων φιαλιδίων ελαιολάδου, με σύστημα ανοίγματος μιας χρήσης που προστατεύει έτσι το περιεχόμενό τους, στους χώρους μαζικής εστίασης, εστιατόρια, ξενοδοχεία και μπαρ.
Ο νέος νόμος επιβάλλεται, κυρίως, για λόγους υγιεινής, όμως οι ελαιοπαραγωγοί και οι τυποποιητές έχουν βάσιμες ελπίδες ότι θα βοηθήσει τα ελαιόλαδά τους να αποκτήσουν μεγαλύτερη αναγνωρισιμότητα, καθώς και ότι θα τονώσει τις πωλήσεις και, κυρίως, τις εξαγωγές λόγω του τουρισμού.
Η Ισπανία ακολουθεί το παράδειγμα της Πορτογαλίας καταργώντας τα ανοιχτά «λαδόξυδα». Προχωρά, δηλαδή, στην εφαρμογή του κανονισμού που αρχικά προβλεπόταν να υιοθετηθεί ως υποχρεωτικός και στις 28 χώρες μέλη της Ε.Ε. Τελικά, δε συμπεριλήφθηκε στην τροποποίηση του κανονισμού 29/12, για τα πρότυπα εμπορίας ελαιολάδου, κι αυτό μετά την άρνηση της Γερμανίας και άλλων Βόρειων Χωρών που επικαλέστηκαν αύξηση τιμών και περιβαλλοντική επιβάρυνση από την κατάργηση των επαναγεμιζόμενων φιαλιδίων.
«Η ιχνηλασιμότητα είναι σημαντική για την ασφάλεια των τροφίμων, σημαντικό όμως είναι επίσης να κάνουμε τον κόσμο να συνειδητοποιήσει ότι το ελαιόλαδο δεν είναι κάτι το συνηθισμένο, αντίθετα είναι προϊόν ευγενές και πολύ ξεχωριστό» δήλωσε στους Τάιμς της Νέας Υόρκης ο Alvaro Olavarria , που διευθύνει την Oleoestepa, μία από τις μεγαλύτερες εταιρείες τυποποίησης ελαιολάδου στην Ισπανία με ετήσιο τζίρο 75 εκατομμύρια ευρώ.
Ο Primitivo Fernandez, πρόεδρος της Ένωσης Τυποποιητών της Ισπανίας (Anierac), εκτιμά ότι το κόστος του τυπικού ισπανικού πρωινού, με φρυγανισμένο ψωμί και ελαιόλαδο, θα ακριβύνει μόλις ένα σεντ του ευρώ λόγω της νέας συσκευασίας, ενώ ορισμένα από τα πιο διάσημα και πολυτελή εστιατόρια της Ισπανίας υποδέχθηκαν το μέτρο με ενθουσιασμό, λέγοντας ότι αποτελεί διαφήμιση για την ισπανική γαστρονομία.
Από την άλλη πλευρά, οι αντίστοιχοι φορείς στην Ελλάδα έχουν κατ’ επανάληψη τονίσει την ανάγκη εφαρμογής ανάλογου εθνικού νόμου και στη χώρα μας, καθώς τα ανοιχτά «λαδόξυδα» πάνω στα τραπέζια, άγνωστης και αμφίβολης ποιότητας, ιδίως το καλοκαίρι και ιδίως στις τουριστικές περιοχές, συχνά αποτελούν δυσφήμηση και του ελαιολάδου και της χώρας.
Η Γερμανία και οι «βόρειοι» σύμμαχοί της τελικά δεν ανέχθηκαν ότι το ελαιόλαδο, το προϊόν του ευρωπαϊκού Νότου, θα έβρισκε από 1/1/2014 τη θέση που του αξίζει. Δηλαδή, σε κλειστές επώνυμες μικρές συσκευασίες πάνω στα τραπέζια εστιατορίων, ξενοδοχείων και καφέ. Με πραξικοπηματικό τρόπο ανέτρεψαν τη νομική διαδικασία που επί μήνες είχε περάσει όλα τα στάδια, ακόμη και του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Κι έτσι, τώρα που η τροποποίηση του κανονισμού 29/2012 έπρεπε πια να πάρει το δρόμο του τυπογραφείου των Βρυξελλών, επενέβησαν οι Μεγάλες Δυνάμεις.
Ο κανονισμός αλλάζει, οι μικρές συσκευασίες δε θα είναι υποχρεωτικές, αλλά θα είναι προαιρετικές. Δηλαδή, παραμένουμε στο ίδιο παλιό καθεστώς. Τα γνωστά μπουκαλάκια του λαδόξυδου, συχνά πολυκαιρισμένου, εκτεθειμένα στους εχθρούς του ελαιολάδου (ζέστη, φως, υγρασία), απροστάτευτα από περιπτώσεις νοθείας.
Η προστασία του καταναλωτή
Όλα αυτά συμβαίνουν ενώ ακόμη δεν έχει καταλαγιάσει ο θόρυβος από το τελευταίο διατροφικό σκάνδαλο του αλογίσιου κρέατος. Υποτίθεται ότι αυτές οι χώρες, που τόσο «κόπτονται» για την προστασία της υγείας των καταναλωτών, θα έπρεπε να έχουν καταλάβει ότι αυτή η προστασία δεν μπορεί να επαφίεται στην καλή θέληση όσων από άγνοια ή από συμφέρον κερδοσκοπούν σε βάρος της. Ούτε μπορεί να είναι δωρεάν, χωρίς εφαρμοστικό κόστος, ούτε χωρίς «γραφειοκρατία».
Η ελληνική θέση
Η ελληνική απόφαση πρέπει να είναι μία. Πρέπει την προαιρετική εφαρμογή που (θα) προβλέπει ο κανονισμός να τη μετατρέψει σε υποχρεωτική με κοινή υπουργική απόφαση, όπως ακριβώς ισχύει στην Πορτογαλία εδώ και χρόνια (και αποτέλεσε τον οδηγό για την Κομισιόν) και την οποία ΚΥΑ πρέπει άμεσα να αρχίσει να την προετοιμάζει.
Για όσους θέτουν το ερώτημα αν η υποχρεωτική χρησιμοποίηση σφραγισμένων φιαλιδίων είναι ή όχι σωστή και προς το συμφέρον του ελληνικού ελαιολάδου, μεταξύ των άλλων πλεονεκτημάτων στο δίκτυο ξενοδοχείων, εστιατορίων, καφέ θα εύρισκε εμπορική διέξοδο ένα πολύ μεγάλο μέρος του ελληνικού ελαιολάδου που σήμερα φεύγει χύμα στις κατώτερες δυνατές τιμές στην Ιταλία.
Αυτό θα ήταν προς όφελος των ελαιοπαραγωγών που θα πουλούσαν ακριβότερα το λάδι τους. Θα ήταν, επίσης, προς όφελος και πάρα πολλών από τις 310 μικρομεσαίες, κυρίως, επιχειρήσεις τυποποίησης ελαιολάδου που σήμερα βρίσκονται διάσπαρτες σε όλη τη χώρα.
Η συνωμοσιολογία ότι θα ωφελούνταν οι πολυεθνικές δείχνει πλήρη άγνοια του χώρου. Αντίθετα, οι μικρές περιφερειακές μονάδες θα ωφελούνταν και αυτό δείχνει την υποκρισία των διαφόρων φούχτελων και άλλων γερμανικών ιδρυμάτων που τώρα τελευταία διοργανώνουν στις ελαιοκομικές περιοχές ημερίδες προώθησης του ελληνικού ελαιολάδου και μαθήματα περιφερειακής ανάπτυξης.
Ένα πολύ σημαντικό μέρος των 100-150 χιλ. τόνων του ελληνικού ελαιολάδου που διακινούνται χύμα προς Ιταλία ή και στην εσωτερική αγορά, θα αποκτούσε επώνυμη, προστιθέμενη αξία, προσφέροντας προστασία και γαστριμαργική απόλαυση στους πελάτες/καταναλωτές, και όλα αυτά με μια πολύ μικρή επιβάρυνσή τους.
ΠΗΓΗ: olivenews.gr
Πρωτοχρονιά χωρίς «λαδόξυδα» στην Ισπανία, ενώ η Ελλάδα παρακολουθεί άβουλη
