Εδώ και λίγο καιρό η μαμά μου πηγαίνει στο βουνό με τους ορειβάτες. Όταν ήταν χειμώνας και δεν ήμουν ακόμη 4 ετών, με είχε πάρει μαζί της στα χιόνια και ήταν η πρώτη φορά που δοκίμασα έλκηθρο και έκανα σκι. Ήταν υπέροχα τότε και η μαμά μου υποσχέθηκε να με πάρει μαζί σε μια ανοιξιάτικη πεζοπορία, που θα ήταν για παιδάκια και δε θα είχε πολύ κρύο.
Μετά το Πάσχα μού είπε ότι ήρθε η στιγμή να δοκιμάσω κι εγώ το βουνό! Μόνο φωτογραφίες είχα δει ως τότε και είχα μεγάλη ανυπομονησία! Το προηγούμενο βράδυ κοιμήθηκα νωρίς για να ξεκουραστώ, αλλά το πρωί από την αγωνία και τη χαρά μου ξύπνησα «αχάραγα», όπως λέει η μαμά. Όταν φτάσαμε στον Ορειβατικό Σύλλογο, δεν είδα άλλα μικρά παιδάκια και ρώτησα αν ήταν σίγουρα για μένα η εκδρομή. Όλοι ήταν πολύ καλοί και ευγενικοί μαζί μου και ρωτούσαν αν θα πάω μαζί. Μα καλά, αν δεν πήγαινα, γιατί ήμουν εκεί; Δεν τους καταλαβαίνω πάντα τους μεγάλους και το είπα στη μαμά. Μπήκαμε στα βανάκια και φτάσαμε στην εκκλησία. Αγία Παρασκευή τη λέγανε. Εκεί άρχισε η περιπέτεια!
Στην αρχή περπατούσα ολομόναχη και ήταν τόσο όμορφα, μετά όμως χωριστήκαμε από τους άλλους, επειδή ο ένας δρόμος ήταν μεγάλος για παιδάκια. Όταν άρχισα να ανεβαίνω το βουνό, είδα πολλά πράγματα που δεν είχα ξαναδεί και είπα στη μαμά μου ότι το δάσος δεν έμοιαζε όπως στα παραμύθια! Ο Κώστας μού εξήγησε ότι το δάσος είχε καεί κι εγώ στενοχωρήθηκα που πέθαναν όλα αυτά τα δεντράκια. Όταν, όμως, ανεβήκαμε προς την εκκλησία, φοβήθηκα σε κάποια σημεία, αλλά οι κύριοι του Ορειβατικού ήταν πολύ καλοί μαζί μου και μου εξηγούσαν πού πρέπει να πατάω για να μη πέσω. Εγώ τους άκουγα και πρόσεχα και δεν έπεσα, ενώ η μαμά μου έπεσε.
Όταν φτάσαμε στην εκκλησία του Αγίου Γεωργίου, είδα δύο πανέμορφα γαϊδουράκια και έφαγα νόστιμο άρτο. Ήταν υπέροχο μέρος, γεμάτο δέντρα και κρυψώνες για να παίξουμε κρυφτό! Εκεί ξεκουραστήκαμε στο προαύλιο της εκκλησίας και η μαμά μου είπε να μείνω εκεί για λίγο για να πάει στην κορυφή. Όμως, εγώ δεν ήθελα να πάει μόνη της, επειδή μπορούσα να ανέβω. Τότε ξεκίνησα μαζί με τους άλλους μεγάλους να ανεβαίνω και είδα πολλά χώματα περίεργα από τα αγριογούρουνα. Φοβήθηκα λίγο μήπως συναντούσαμε κανένα, αλλά τελικά δεν ήταν εκεί!
Μόλις φτάσαμε στην κορυφή, νόμιζα ότι θα αγγίξω τον ουρανό. Ήμουν πάρα πολύ ψηλά, είδα την Καλαμάτα, χωριά, άλλα βουνά και μάλιστα έπαιξα κρυφτό με τη Νατάσα! Ήμουν πολύ χαρούμενη! Όταν κατεβήκαμε, μύριζε ωραία έξω από την εκκλησία και όλοι έτρωγαν. Ήμουν κουρασμένη και η μαμά μου ετοίμασε ένα πιάτο. Εγώ νόμιζα ότι ήταν κοτόπουλο και έφαγα πολύ, μετά μού είπε η μαμά ότι ήταν αρνί και χάρηκα που τρώω αρνί! Έφαγα και μια σοκολάτα και τότε άρχισε αυτό που μου αρέσει πιο πολύ από όλα! Μουσική και χορός! Ένας κύριος είχε πάρει ένα κλαδί από δέντρο και χτύπαγε έναν κουβά… πολύ αστείο! Αλλά η μαμά είπε ότι τα «αυτοσχέδια» όργανα είναι τα καλύτερα! Χορέψαμε κι εμείς μαζί με τους μεγάλους και προσπαθούσα να μάθω τα λόγια που έλεγαν όλοι, δεν τραγουδούσε μόνο ένας! Ήταν πολύ ωραία εκεί, αλλά μετά έπρεπε να φύγουμε. Τάισα και τα γαϊδουράκια πριν φύγω, που είχαν κουραστεί να κουβαλάνε πράγματα τόσο ψηλά και γίναμε φίλοι.
Όταν κατεβήκαμε, φοβήθηκα πιο πολύ, αλλά με πήραν λίγο αγκαλίτσα και η μαμά είπε θα πάρω ορειβατικά παπούτσια να είναι πιο εύκολο. Όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο, ήθελα να κοιμηθώ, αλλά τελικά παίξαμε UNO στην Αρτεμισία και γέλασα πολύ και ξεκουράστηκα. Μετά ξύπνησα απότομα και η μαμά είπε ότι αποκοιμήθηκα στο δρόμο.
Μου άρεσε πάρα πολύ το βουνό και οι φίλοι μου δε με πίστεψαν ότι ανέβηκα τόσο ψηλά, αλλά εγώ ξέρω ότι τα κατάφερα! Είμαι μια μικρή ορειβάτισσα και θα περιμένω τα ειδικά ορειβατικά παπούτσια για να κάνω και άλλες εξορμήσεις!
Το βουνό είναι υπέροχο! Και η μαμά λέει να μη φοβάμαι, τίποτα γιατί: «με κρατάει, την κρατώ και ανεβαίνω το βουνό».
Χριστίνα Τ.
-Όλα τα παραπάνω μεταφέρθηκαν όπως η ίδια η μικρή Χριστίνα τα διηγήθηκε μετά την πρώτη της εξόρμηση σε τρίτους.
«Κράτα με, να σε κρατώ, ν’ ανεβούμε στο βουνό» – Στον Άγ. Γεώργιο με τον Ορειβατικό Καλαμάτας
