Ήταν η Καλαμάτα τότε μία μικρή πολιτεία…
Με τα σοκάκια της και τις λάμπες πετρελαίου…
Με τα πηγάδια της…
Βόρεια, πάντα είχε το κάστρο της…
Νότια, ο μεσσηνιακός κόλπος, καταγάλανος…
Ανατολικά, αγέρωχος, ο ορεινός όγκος του Ταϋγέτου, το Καλάθι…
Δυτικά, ο Νέδοντας και πέρα απ’ αυτόν η συνέχεια…
Η πόλη μεγάλωνε…
Οι δρόμοι της φάρδυναν…
Τα κτήριά της ψήλωναν, όλο και περισσότερο…
Οι άνθρωποί της άλλαζαν συνήθειες και τρόπο ζωής…
Σήμερα, στο έμπα του 2020, ψάξαμε και ο φακός του Στασινού «απομόνωσε» σκόρπιες εικόνες…
Εικόνες που αν τις τοποθετήσεις δίπλα – δίπλα ζωντανεύουν μια Καλαμάτα του χθες μέσα στο σήμερα…
Απολαύστε τη…
Τα καλάθια και κοφίνια έχουν επιβιώσει ακόμα…
Άραγε, τα χρησιμοποιούν ακόμα οι νοικοκυρές, τα κοφίνια για τα φρεσκοπλυμένα ρούχα ή τα καλάθια για τις πατάτες, τις ντομάτες ή και τη μεταφορά των προϊόντων από το μανάβη;
Ή «επιβίωσαν» ως ντεκόρ;
Γεμάτη ξύλα η καρότσα του αγροτικού, χθες το πρωί, περίμενε τους αγοραστές για να… τροφοδοτήσουν το τζάκι τους…
Στοιβαγμένα και προστατευμένα με νάυλον τα ξύλα έξω από το σπίτι, περιμένουν υπομονετικά να ζεστάνουν την οικογένεια, όπως κάποτε…
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν φούρνοι που λειτουργούν και με ξύλα, όπως ο εικονιζόμενος στην πλατεία Όθωνος…
Σίγουρα το εικονιζόμενο πηγάδι δεν τροφοδοτεί πλέον τους κατοίκους της περιοχής με νερό.
Υπάρχει όμως για να θυμίζει το χθες στην Νικολάου Πολίτη…
Έχει απομείνει μόνο η ταμπέλα: ΓΑΖΩΤΗΡΙΟΝ
Γ.Ν. ΒΑΣΙΛΑΚΗ
Η πόρτα με λουκέτο κλειστή και το ρολό ανεβασμένο και σκουριασμένο απ’ τον καιρό και την αχρηστία…
Στο Ιστορικό Κέντρο της Καλαμάτας σώζονται ακόμα αρκετά σοκάκια. Τόσο στενά, που δεν γίνεται παρά να χαιρετήσεις όποιον συναντάς, άσχετα αν τον γνωρίζεις ή όχι…
Αυτά τα σκαλοπάτια, δίπλα στον Ναό της Υπαπαντής είναι πλέον σήμα κατατεθέν της πόλης…
Στο στενάκι κάθετο στην οδό Υπαπαντής υπήρχε και υπάρχει ακόμα το μαγαζάκι που θα σας φουσκώσει τα λάστιχα του ποδηλάτου ή θα το μαστορέψει.
Γιατί το ποδήλατο, ευτυχώς, επέστρεψε στη ζωή μας…
Οι ράγες του τρένου, παρά τα αγριόχορτα, διακρίνονται ακόμα.
Κάποτε τα βαγόνια έφθαναν μέχρι το λιμάνι για να φορτώσουν και να ξεφορτώσουν.
Όρθιος ακόμα και ο μηχανισμός που μετακινούσε τις ράγες…
Οι ψαράδες έβγαιναν πάντα στο μεσσηνιακό κόλπο για ψάρεμα.
Και συνεχίζουν…
Έτσι, ακόμα, δεν θα τραγουδήσουμε «και η βάρκα έμεινε μόνη, δίχως μέσα τον ψαρά»…
Κείμενο: Άντα Αποστολάκη
Φωτογραφίες: Στασινός Μουτσούλας
